Joe Cocker, „You Are So Beautiful”
Ponoć ta piosenka, którą na imprezie wyrzucili z siebie Beach Boy Dennis Wilson i piąty Beatle Billy Preston, każe się zastanowić, co ci dwaj mieli w głowie. Długoletni punchline dla przesadnych sitcomu rutynowych zalotów, to ciągnie swoje klisze – „światło przewodnie w nocy”, „dar niebios dla mnie” – wokół refrenu tytułowego kwalifikowane przez „do mnie”, jak bezwstydny piosenkarz jest hedging jego zakład. Joe Cocker wykonuje swój najlepszy, spazmatyczny krok Raya Charlesa. Ale weźmiemy sludge-metalową profanację The Cows każdego dnia.
Elton John, „Can You Feel the Love Tonight”
Erm, nie, właściwie to nie. Może jeśli jesteś jednym z animowanych wielkich kotów w Królu Lwie, filmie Disneya, do którego Sir Elton napisał tę balladę. „To wystarczy, aby królowie i vagabonds / Wierząc bardzo najlepsze” on croons. Jeśli tak mówisz, Reg. Reszta z nas uważa, że to może być twój najbardziej tandetny moment wszechczasów.
Popularne w Rolling Stone
Extreme, „More Than Words”
Z ich włosami Roszpunki i wyrzeźbionymi kośćmi policzkowymi, nie wyrzuciłbyś Extreme z łóżka za jedzenie krakersów. Ale możesz wyrzucić ich z łóżka za bycie dupkami. „More Than Words” pakuje metalowo-kreepowy szowinizm w delikatną, akustyczną folię. „’I love you' to nie są słowa, które chcę od ciebie usłyszeć” – śpiewają. Jakie słowa chcieliby usłyszeć? Co powiecie na coś w stylu „pieprzyć mnie”. Tylko nie wypowiadaj tego ustami. Powiedz to swoją pasywną, bezsłowną zgodnością.
One Direction, „Little Things”
Na tej akustycznej walentynce (napisanej przez Fionę Bevan i Eda Sheerana), bogowie teen-popu gratulują sobie, że kochają cię pomimo twoich oczywistych niedoskonałości. Harry Styles śpiewa: „Nigdy nie chcesz/ Wiedzieć ile ważysz/ Ciągle musisz wciskać się w swoje dżinsy/ Ale dla mnie jesteś idealna”. Cóż, nie idealny idealny. Bardziej jak, no wiesz, gruby. Harry, twoja głębia nas przeraża.
Dave Matthews Band, „Crash Into Me”
Dave Matthews zawsze miał swoją stronę sex-pantery, i nie ma w tym nic złego. Ale jego najpopularniejsza piosenka miłosna zaciera cienką granicę między seksownym a obrzydliwym. Melodia jest ładna, namiętność niezaprzeczalna, wokal delikatny i pełen nadziei. Ale kiedy śpiewa, „podnieś spódnicę trochę bardziej i pokaż mi swój świat”, nagle zmienia się ze słodkiego piosenkarza w perwersyjnego prześladowcę. Hej panie, w drodze na parking nie zapomnijcie o buzdyganku!
Phil Collins, „Groovy Kind of Love”
Przebój brytyjskiej grupy Mindbenders z 1965 roku, „Groovy Kind of Love” był słodką, lekką popową balladą z Brill Building. Collins musiał sądzić, że dodaje powagi i wyrafinowania, zastępując radosną niewinność oryginału sztywną dostawą i dziwnie lachrymose, boleśnie Eighties synths. Ale wszystko, co zrobił, to zaaplikował groovy małej piosence pełną lewatywę grooviness.
Bad English, „When I See You Smile”
Gdy Journey udał się na przerwę pod koniec lat osiemdziesiątych, klawiszowiec Jonathan Cain i gitarzysta Neil Schon utworzyli Bad English z Johnem Waite’em z Babys na wokalu – i osiągnęli poziom tandetnej okropności, do którego ich inne zespoły ledwo się zbliżyły. Żadna wysuszona power ballada nigdy nie była większa, głupsza, bardziej pusta i gloppierowa niż „When I See You Smile”, list miłosny do dziewczyny, która nigdy nie zapomina zabrać ze sobą parasola na randkę („And when the rain is falling, I don’t feel it ’cause you’re here with me now”). Przepuklinowy wokal Waite’a sprawia, że Steve Perry brzmi jak Al Green.
Celine Dion, „My Heart Will Go On”
Kate Winslet przyznała niedawno, że monstrualnie popularna piosenka Celine Dion z Titanica sprawia, że „ma ochotę zwymiotować”, a nawet sama Dion nie chciała nagrać tej piosenki, gdy usłyszała ją po raz pierwszy. Usłyszenie tego mglistego, trędowatego fletowego intro jest czymś w rodzaju biegunowego przeciwieństwa usłyszenia akordów otwierających „Satisfaction” lub uderzenia werbla, które rozpoczyna „Like a Rolling Stone” – natychmiastowe rozpoznanie, po którym następuje natychmiastowe przerażenie.
Jim Croce, „Time in a Bottle”
Cukrowy, plinky-plonky powolny walc, w którym wokalista chciałby „Save every day/’Til eternity passes away/Just to spend them with you” – i sprawia, że czujemy, jak ta wieczność pełznie, czekając na koniec piosenki. W przeciwieństwie do „I’ve Got a Name” Croce’a, które otrzymało nowe życie w „Django Unchained”, nawet Tarantino nie był w stanie odkupić tej piosenki.
John Mayer, „Your Body Is a Wonderland”
Jeżdżąc na piórkowym groovie z ledwie wystarczającą ilością reggae bump, by złapać sekundowe buczenie, ten misiowaty come-on rzuca metaforami z kartek z życzeniami („porcelanowa skóra” jest leniwa, ale „bubblegum tongue”? – c’mon, koleś), a potem wpada w fluff-jazzową przerwę instrumentalną, która mogłaby uśpić nawet Katy Perry. Jako hymny południa, dajcie nam „Afternoon Delight” każdego dnia.
Stevie Wonder, „I Just Called to Say I Love You”
Stevie Wonder zawsze miał smak na melasę. (Teraz wszyscy razem: „There’s a ribbon in the sky for our looove…”) Ale w większości przypadków, jego melodyjny wdzięk i ogólny geniusz muzyczny odkupuje schmaltz. Nie jest tak w przypadku tego hitu z 1984 roku, którego tandetna ścieżka rytmiczna brzmi jak zaprogramowany keyboard Casio. Wrzuć do tego niefortunne teksty, które wahają się od śmiesznie ckliwych („No chocolate-covered candy hearts to give away”) do niezrozumiałych („No Libra sun/No Halloween”).
Bryan Adams, „(Everything I Do) I Do It for You”
„There’s nowhere unless you’re there,” bleats Bryan Adams, sounding like a cross between an asthmatic mountain goat and, uh, Bryan Adams. Jakże prawdziwe było to w lecie 1991 roku, kiedy ta przygniatająca duszę piosenka przewodnia z filmu „Robin Hood: Książę złodziei” była nie do przeoczenia, zdobywając szczyty list przebojów na całym świecie. (Jej 16 tygodni z rzędu na pierwszym miejscu w Wielkiej Brytanii było rekordem wszech czasów). Bonusowe punkty za teledysk, który zawiera wiele klipów z Kevinem Costnerem, wyglądającym z ropnymi oczami, „romantycznym” i noszącym rajstopy.
Dan Fogelberg, „Longer”
Fogelberg powiedział w jednym z wywiadów, że napisał swój największy hit leżąc w hamaku na Hawajach „patrząc w gwiazdy”. „Ta piosenka dryfowała po wszechświecie”, wspominał Fogelberg, „i postanowiłem, że dam jej dobry dom”. Ktoś – gwiazdy, wszechświat – spieprzył sprawę. „Longer” gra jak parodia parodii wrażliwego singer-songwritera schlock, od wymizerowanego wokalu Folga po jego „poezję”. („Mountain cathedral” rymuje się z „forest primeval.”) Piosenka trwa 3:15, ale czuje się – zgadliście – dużo, dużo dłużej.
Jewel, „You Were Meant for Me”
Jest kilka rzeczy, które Jewel robi w swoim folk-popowym megahicie z 1996 roku: Maluje żółtkami na talerzu śniadaniowym uśmiechniętą buźkę. Zakłada płaszcz w ulewnym deszczu. (Zazwyczaj lepiej założyć płaszcz przed wyjściem, ale nie ważne.) Pociesza się filiżanką kawy. Tak, pociesza. Zakłada swoje „PJs”. Myje zęby i zakłada z powrotem czapkę. Kto powiedział, że romantyzm umarł?
James Blunt, „You’re Beautiful”
„Moje życie jest genialne” – deklaruje James Blunt. Brawo, Holmes, ale twoja piosenka jest do kitu. Jeśli chodzi o najbardziej obskurną balladę o nieodwzajemnionej miłości XXI wieku, trudno powiedzieć, co jest bardziej irytujące: dramatyczno-queenowy tekst, jędzowaty ton wokalu, czy syropowata melodia. Nie wspominając już o niedorzecznym teledysku, w którym Blunt rozbiera się w śniegu, a potem skacze z klifu – akt, który mógłby wydawać się bardziej tragiczny, gdyby nie był nakręcony jak reklama bielizny.
Seal, „Kiss From a Rose”
„A Kiss From a Rose” działa swoją strzelistą, soft-soulową magią, łącząc ze sobą prawdziwie epicką miksturę metafor: „Miłość pozostała narkotykiem, który jest hajem, a nie pigułką.” „Czy wiesz, że kiedy pada śnieg, moje oczy stają się duże i można dostrzec światło, którym świecisz”. Być może Heidi Klum nie jest rodowitą Angielką, co miało związek z sukcesem Seala, który ją do siebie przekonał.
All-4-One, „I Swear”
Oryginalnie hit country dla piosenkarza Johna Michaela Montgomery’ego, stał się jedną z największych piosenek lat dziewięćdziesiątych, kiedy All 4 One przerobili go na R&B slow-jam. Melizmat na końcu całkowicie wymyka się spod kontroli i jest coś dziwnego w dystansie pomiędzy młodzieńczym, szczenięco-kochanym przekazem a żelazną obietnicą wieczności tekstu: „na dobre i na złe/Til death do us part”. Um, naprawdę? Śmierć? Zobaczmy, jak pójdzie bal maturalny i zacznijmy działać dalej.
’N Sync, „(God Must Have Spent) A Little More Time on You”
Ten Bóg, zawsze myślący o Justinie Timberlake’u i jego specyfikacjach dla kobiet, z którymi można się umówić. Co za bro. Dziwne, choć 'N Sync wybrali, aby uhonorować chwałę Boga w tworzeniu dziewczyn tą liliowo-białą, cienką balladą, dowodem na to, że soulman głęboko w środku młodego J.T. był kilka lat od przejęcia władzy nad jego cielesnym „ja”.
Savage Garden, „Truly Madly Deeply”
Z Calgonowym, zabierającym mnie synth-suds trackiem, aromatyczną solówką na gitarze klasycznej, i niezatartą poezją „Chcę stać z tobą na górze/ Chcę kąpać się z tobą w morzu/ Chcę leżeć tak na zawsze/ Dopóki niebo nie spadnie na mnie”, australijski duet popowy Savage Garden wiosną 1997 roku wywalczył sobie drogę na szczyt list przebojów. A niebo po prostu nie chciało na nich spaść; „Truly Madly Deeply” pozostało na listach przebojów przez 123 tygodnie. Stupid sky.
I na wszelki wypadek, gdybyście chcieli posłuchać tych 20 schmaltowanych, słodkich utworów po raz ostatni, zrobiliśmy wam playlistę. Zostaliście ostrzeżeni.