Ammon

Dawid przybywa na oblężenie Rabbah, stolicy Ammonitów

Naród Ammona lub Ammonitów był ludem żyjącym na wschód od rzeki Jordan, którego pochodzenie w Starym Testamencie wiąże się z Lotem, bratankiem patriarchy Abrahama. Ze względu na pokrewieństwo z Abrahamem, Ammonici nie byli wymienieni wśród ludów, które Izraelici mieli wypędzić z Kanaanu. Biblia mówi, że ziemię tę otrzymali od Boga, który pomógł im pokonać jej olbrzymich, wcześniejszych mieszkańców. Jednak spory o terytorium prowadziły do częstych wojen między Ammonitami a Izraelitami.

W czasach sędziów Ammonici i Izraelici toczyli różne bitwy, a Ammonici byli przez pisarzy biblijnych charakteryzowani jako jedno z narzędzi Boga do ukarania Izraela za jego grzechy. Po porażkach militarnych w czasach Saula i Dawida Ammonici stali się wasalami Judy i Izraela. Za czasów Salomona ammonicka księżniczka imieniem Naamah była główną żoną izraelskiego króla i matką jego dziedzica. Aby ją uhonorować, Salomon stworzył ołtarz dla ammonickiego boga Molecha.

Ammonici od czasu do czasu buntowali się przeciwko swoim hebrajskim władcom, zazwyczaj ze szkodą dla nich samych. Później pomogli Babilończykom pokonać Judę, a następnie zostali odrzuceni przez Żydów i zabroniono im wchodzenia z nimi w związki małżeńskie, choć być może nie było to ściśle egzekwowane. Mimo że pozostawili po sobie niewiele zapisów historycznych, Ammonici przetrwali aż do II w. n.e. Ich stolica Rabbah znajdowała się w pobliżu dzisiejszego Ammanu w Jordanii. Choć rzadko wspominana w tradycji chrześcijańskiej, ród Jezusa był częściowo Ammonitami.

Terytorium

Mapa południowego Lewantu, ok. 830 r. p.n.e., z Amonem zaznaczonym na niebiesko

Obszary plemienne Izraelitów, w tym trzy na zachód od Jordanu na terytorium, do którego rościli sobie prawo Ammonici i Moabici. Wschodnia połowa Manasseh była również nazywana Gilead.

Królestwo Ammona znajdowało się w północno-zachodniej Arabii na wschód od Gilead w tym, co dziś nazywa się Jordanią i Syrią. Jednak Ammonici również twierdzili, że terytoria na wschód od Jordanu, które zostały zajęte przez Izraelitów. Granice terytorium Ammonitów nie są jednolicie zdefiniowane w Starym Testamencie i bez wątpienia zmieniały się w wyniku działań wojennych na przestrzeni wieków.

Zachodnia granica Ammonu była często przedmiotem sporu między Amonem a Izraelem. W Sędziach 11:13, król Amonu zażądał przywrócenia ziemi „od Arnonu aż do Jabboku i do Jordanu”. Żądanie to zostało odrzucone przez Izrael na tej podstawie, że Izrael wziął tę ziemię nie od Ammona, lecz od Amorytów. Inne granice terytorium Ammonitów są jeszcze mniej jasne. Na południu przylegało ono do ziemi Moabu. Na północy mogło się ono spotkać z terytorium króla Geszur (Joz 12:5), a później Damaszku, natomiast na wschodzie najwyraźniej wtopiło się w pustynię zamieszkałą przez koczownicze plemiona Aramean.

Głównym miastem Ammonitów był Rabbah lub Rabbath Ammon. Współczesne miasto Amman w Jordanii znajduje się w przybliżeniu w jego miejscu.

Historia

Opowieść o Locie i jego córkach przyznaje bliskie pokrewieństwo między Izraelem a Ammonem, ale także piętnuje Ammonitów jako potomstwo kazirodztwa Lota z jego córkami.

Pochodzenie

Główne źródło naszej wiedzy o Ammonitach pochodzi od ich wrogów, Izraelitów, i musi być rozumiane jako pisane z punktu widzenia, który często jest wrogi. Zapiski z innych źródeł środkowo-wschodnich są skąpe. Sami Ammonici pozostawili niewiele, jeśli w ogóle, zapisów, które rzucają informacje na ich historię.

Zgodnie z rodowodem podanym w Księdze Rodzaju 19:37-38, Ammonici byli blisko spokrewnieni z Izraelitami, a jeszcze bliżej z ich sąsiadami z południa, Moabitami. Jednakże historia ta ukazuje również pogardę, jaką Hebrajczycy czuli wobec Ammonitów, gdyż przedstawia ich jako potomków Ben-Ammi („Syna mego ludu”), syna Lota, który dopuścił się kazirodztwa z własną córką. Moabici rzekomo wywodzili się od brata Ammi, Moaba. Krytycy naukowi kwestionują, czy były to postacie historyczne czy legendarne.

Ammonici są więc przedstawieni w Biblii jako kuzyni Izraelitów, którzy rozrośli się w naród po tym, jak Izraelici opuścili Kanaan i zamieszkali w Egipcie w czasach Jakuba. Mówi się, że wraz z rozwojem Ammonici pokonali Rephabitów, zwanych też Zamzummitami, rasę olbrzymich wojowników, którzy z pomocą Jahwe zostali wypędzeni z ziemi przez Ammonitów (Pwt 2,21). Biblia krytykuje jednak Ammonitów za to, że nie pomogli Izraelitom w Exodusie w drodze do Kanaanu. Potomstwo Ammonitów jest wykluczone z pełnego członkostwa we wspólnocie Izraela aż do „dziesiątego pokolenia”, ponieważ to właśnie oni wraz z Moabitami wynajęli proroka Balaama, aby przeklął Izraela (Pwt 23,3-4).

Rzeka Jabbok, sporna granica terytorium Ammonitów

Niemniej jednak Ammonici są w szczególny sposób chronieni przed ingerencją terytorialną Izraelitów. Księga Powtórzonego Prawa 2:19 precyzuje:

Gdy przyjdziecie do Ammonitów, nie nękajcie ich ani nie prowokujcie do wojny, bo nie dam wam w posiadanie żadnej ziemi należącej do Ammonitów. Dałem ją w posiadanie potomkom Lota.

Ammon kontra Izraelici

Po wyjściu z Egiptu Izraelici odkryli podobno, że król Amorytów Sihon jest w posiadaniu Gileadu, kraju na wschodnim brzegu Jordanu, na północ od rzeki Arnon (Liczb 21:13).Po pokonaniu Sihona Izraelici uznali tę ziemię za swoją. Ammonici jednak nie zaakceptowali ani prawa Sihona, ani Izraela do tej ziemi. W wyniku działań wojennych Izraelici przepędzili Ammonitów przez górne wody rzeki Jabbok, gdzie płynie ona z południa na północ, co nadal stanowiło ich zachodnią granicę według biblijnych rachub (Księga Liczb 21:24; Księga Powtórzonego Prawa 2:37 i 3:16), choć nie w ich własnym mniemaniu. W czasach Sędziów plemiona Gad i Gilead (część plemienia Manasesa) posiadały ziemie, do których nadal rościł sobie prawo Ammon.

W Sędziach 3:13 Ammonici udzielili pomocy królowi Moabu Eglonowi w walce z Izraelem. Są oni również głównymi antagonistami połączonych sił Judy, Beniamina, Efraima i Gileadu w sadze o sędziwym Jefcie.

Ammon kontra Saul i Dawid

W czasach proroka Samuela, przywódca Ammonitów Nahash oblegał miasto Jabesz-Gilead, na wschód od Jordanu. To skłoniło jego mieszkańców do zwrócenia się o pomoc do „Izraela”. Incydent ten stał się impulsem do zjednoczenia plemion pod wodzą Saula, który pokonał Ammonitów i w ten sposób został potwierdzony jako król (1 Samuela 11:11-14). W swojej „mowie pożegnalnej” Samuel wskazuje, że to groźba agresji ze strony Nahasza skłoniła Izraela do poproszenia go o króla (1 Samuela 12:12).

Z 2 Samuela 10:2 można wnioskować, że Nahasz pomógł zbiegłemu Dawidowi, gdy Saul był jeszcze królem. Jednak syn Nahasza, Hanun, sprowokował Dawida, źle traktując jego ambasadorów, i w ten sposób doprowadził do całkowitej klęski Ammonitów, mimo pomocy ze strony ich północnych sąsiadów z Aramu. Dawid wysłał swoją armię przeciwko Ammonom pod dowództwem swego generała, Joaba. Ammonici sprzymierzyli się z siłami aramejskimi (sryjskimi) pod wodzą Hadadezera, ale bezskutecznie: „Gdy wszyscy królowie, którzy byli wasalami Hadadezera, zobaczyli, że zostali pokonani przez Izraela, zawarli pokój z Izraelitami”, pozostawiając Ammon samemu sobie (2 Sam 10:19).

Podczas gdy Dawid pozostał w Jerozolimie, by zabawić się z Batszebą, Joab poprowadził armię izraelską przeciwko siłom Ammonitów pod Rabbah. To właśnie tutaj, w wyniku zdrady Dawida, zginął w niesławie izraelski dowódca Uriasz Hetyta (2 Sam 11). Joab oblegał miasto i w końcu zajął jego cytadelę, zapraszając Dawida, by w ostatniej chwili przyłączył się do walki i przypisał sobie zasługę doprowadzenia do upadku miasta.

Stolica Ammonitów była najwyraźniej zamożna, gdyż złota korona jej króla ważyła talent (75 funtów). Dawid również „zabrał z miasta wielką ilość łupów”. Podobnie jak egipscy faraonowie uczynili to z Izraelitami, Dawid zniewolił ludność miast ammonickich i być może kazał im wyrabiać cegły (2 Sam. 12). Jednak w zależności od tłumaczenia tego fragmentu, mógł on ukarać Ammonitów znacznie surowiej niż tak:

Wyprowadził też ludzi, którzy w nim byli, i postawił ich pod piłami, ostrymi narzędziami żelaznymi i siekierami żelaznymi, i kazał im przejść przez cegielnię. I tak uczynił ze wszystkimi miastami synów Amona (2 Sam. 12:21).

Relacje z Judą i Izraelem

Po tym wydarzeniu nowym władcą Ammonitów został Szobi, brat Hanuna, który najwyraźniej został wyznaczony przez Dawida na jego wasala. Podczas ucieczki Dawida z Jerozolimy w czasie buntu Absaloma, Szobi zaoferował Daivdowi cenną pomoc (2 Samuela 17:27). W armii Dawida byli też najemnicy ammoniccy.

Główną żoną Salomona – matką jego następcy – była Naamah, ammonitka (1 Krl 14,21), prawdopodobnie córka Szobiego. Została ona matką Rehoboama, co sugeruje, że wszyscy królowie Dawidowi mieli w sobie krew Ammonitów (1 Krl 14:31). Salomon uhonorował swój sojusz z Amonem, wznosząc ołtarz ammonickiemu bogu Molechowi (1 Krl 11,7), czym stracił poparcie jerozolimskich kapłanów i proroków Jahwe.

Wąwóz rzeki Arnon, rzekomo granica między Amonem a Moabem, ale na tym terenie mieszkały również izraelskie plemiona Gad i Reuben.

Następnie wybuchły konflikty między Judą a Amonem za panowania Jozafata z Judy (2 Kron. 20). Ammon przy tej okazji połączył się z Moabem, ale w biblijnej wersji bitwy siły sprzymierzone przeciwko Judzie w końcu zwróciły się przeciwko sobie. Izraelici natknęli się wtedy na rzeź i „było tak wiele łupów, że potrzeba było trzech dni, by je zebrać.”

Z asyryjskich inskrypcji dowiadujemy się, że król Ammonitów Ba’sa (Baasha) syn Ruhubiego dołączył do izraelskiego Achaba i jego syryjskich sojuszników przeciwko Szalmaneserowi III w bitwie pod Qarqar w 853 r. p.n.e.. Ammonici mogli być w tym czasie wasalami Bar-Hadada II, aramejskiego króla Damaszku.

Sojusz z Izraelem nie trwał jednak długo, gdyż Ammon walczył później przeciwko północnemu królestwu za panowania Jeroboama II (Amos, 1:13) o sporne terytorium w Gileadzie. Ammonici złożyli hołd królowi judzkiemu Uzziahowi (2 Kronik 26:8), ale zbuntowali się pod rządami jego syna Jothama (2 Kronik 27:5), który ich pokonał i zmusił do płacenia wysokich danin w srebrze i zbożu.

W 734 r. ammonicki król Sanipu był wasalem Tiglatha-Pilesera III. Jego następca, Pudu-ilu, zajmował tę samą pozycję pod rządami Sennacheryba i Ezarhaddona. Asyryjska lista trybutów z tego okresu wskazuje, że Amon płacił jedną piątą daniny wymaganej od Judy, która pozostawała stosunkowo zamożna w porównaniu ze swym biedniejszym sąsiadem.

Nieco później ammonicki król Amminadab I znalazł się wśród trybutów, którzy ucierpieli podczas wielkiej arabskiej kampanii Assurbanipala. Inni królowie ammoniccy, o których świadczą współczesne źródła znalezione w Heshbon (tel Siran) w Jordanii, to Barakel i Hissalel, którzy panowali około 620 r. p.n.e.

Ammonici pod wodzą króla Baalisa pomogli babilońskiemu monarsze Nebuchadrezzarowi w walce z Jehoiakimem z Judy (2 Krl 24:2). Z drugiej strony, niektórzy z Ammonitów przyłączyli się do rebelii króla Judy, Sedekiasza, przeciwko Babilonowi (Jeremiasz 27:3) i byli zagrożeni przez armię babilońską (Ezechiel 21:20), ale nie wydaje się, by bardzo ucierpieli z tego powodu.

W czasach Nabuchodonozora Ammonici byli zmienni w swojej postawie politycznej. Wspomagali armię babilońską przeciwko Żydom (2 Krl 24,2), wkraczali na terytorium Gada, zajmowali Heszbon i Jazer (Jeremiasz 49,1, por. Zefaniasz 2,8). Jednak fragmenty w Księdze Jeremiasza 9:26, 25:21, 27:3 i Księdze Ezdrasza 21:20 wskazują na ich bunt przeciwko babilońskiej supremacji. Przyjmowali Żydów uciekających przed Babilończykami (Jeremiasza 40:11), a król Baalis podżegał do zabójstwa Gedaliasza, babilońskiego żydowskiego gubernatora Jerozolimy i jej okolic.

Historia późniejsza

Ammonici mogli być wśród ludzi, którzy zaoferowali Żydom pomoc w odbudowie Świątyni Jerozolimskiej, mówiąc: „Pozwólcie nam pomóc wam w budowie, ponieważ, tak jak wy, szukamy waszego Boga” (Ezdrasza 4:2). Jeśli tak, to ich odrzucenie przez Zerubbabela było prawdopodobnie jedną z przyczyn ich późniejszej wrogości wobec tych wysiłków. Tobiasz, Ammonita (być może gubernator Amonu), starał się utrudnić pracę (Neh. 3:35). W międzyczasie zabroniono Żydom wchodzenia w związki małżeńskie z Ammonitami, chociaż takie małżeństwa nie były wcale rzadkie (Ezdrasz, 9:1; I Ezdrasz 8:69, i inne).

Niewiele wzmianek o Ammonitach pochodzi z okresu perskiego i wczesnego hellenistycznego. Ich nazwa pojawia się jednak w czasach Machabeuszy. Ammonici, wraz z niektórymi sąsiednimi plemionami, robili wszystko, co w ich mocy, by oprzeć się odrodzeniu władzy żydowskiej pod wodzą Judasza Machabeusza (1 Księga Machabejska 5:6; por. Josephus Jewish Antiquities xii.8.1). Ammonici pod wodzą Timotheusa zostali pokonani przez Judasza (1 Machabeusz 5:6). Możliwe jest jednak, że po wygnaniu babilońskim termin „Ammonita” oznaczał wszystkie ludy zamieszkujące dawny kraj Amona i Gada, w tym Samarytan i innych.

Ostatnia wzmianka o samych Ammonitach znajduje się u Justyna Męczennika, Dialog z Tryfonem (§ 119), gdzie stwierdza się, że byli oni licznym ludem jeszcze w II w. n.e.E..

Gospodarka i język

Częste przypuszczenie, że żyjąc na granicach pustyni, Ammonici pozostali bardziej pasterscy niż Moabici i Izraelici, wydaje się być bezpodstawne (Ezech. 25:4, 2 Kron. 27:5). Okolice Rabbah, przynajmniej, były żyzne i były uprawiane. W odniesieniu do innych miast niż Rabbah, zobacz Sędziów, 11:33; 2 Sam. 12:31.

W czasach nowożytnych zrujnowane miasta były gęsto rozsiane na obszarze na południe i wschód od Rabbah, świadcząc o tym, że kiedyś zamieszkiwała je ludność osiadła i pracowita. Wskazuje na to również wysoka danina zbożowa płacona corocznie Jothamowi (2 Krl 27,5) i Asyryjczykom.

Ammon, podobnie jak jego siostrzane królestwo Moab, był źródłem licznych bogactw naturalnych, m.in. piaskowca i wapienia. Miał wydajne rolnictwo i zajmował ważne miejsce wzdłuż królewskiej autostrady, starożytnego szlaku handlowego łączącego Egipt z Mezopotamią, Syrią i Anatolią. Podobnie jak w przypadku Edomitów i Moabitów, handel wzdłuż tego szlaku przynosił Ammonitom znaczne dochody. Mimo to pozostali oni jednym ze słabszych narodów na tym obszarze i nigdy nie stali się znaczącą potęgą militarną.

Nieliczne zachowane nazwy Ammonitów świadczą, w harmonii z innymi względami, że ich język był językiem semickim, blisko spokrewnionym z językiem hebrajskim i językiem moabickim.

Religia

O zwyczajach, religii i strukturze społecznej Ammonitów niewiele wiadomo. Na podstawie imion ich królów wydaje się logiczne, że kult Baalów prawdopodobnie współistniał w Ammonie z kultem El. Zarówno imiona Izraelitów, jak i Ammonitów zawierają teoroforyczną sylabę „el”, a kilka imion Izraelitów zawiera „bal” lub „baal”. Imię ammonickiego gubernatora/króla Tobiasza sugeruje, że Jahwe mógł być czczony również w Amonie, chociaż w tym czasie Żydzi nie chcieli dzielić z nimi tego kultu.

W zapisie biblijnym imię głównego bóstwa Ammonitów brzmi Milcom, czasami podawane jako Moloch), jak w I Księdze Królewskiej, 11:5 I Księdze Królewskiej, 11:7; II Księdze Królewskiej, 23:13. Słowo to jest związane z hebrajskim słowem oznaczającym króla i jest czasami tłumaczone jako „ich król.”

Nie przetrwały żadne zapisy kananejskie, moabickie ani ammonickie, które mówiłyby konkretnie o religii Ammonitów. W Biblii, Milcom/Moloch jest opisany jako czczony czasami przez składanie ofiar z ludzi. Jeremiasz 32:35 wskazuje, że Moloch był również obiektem kultu Izraelitów mieszkających w Jerozolimie w jego czasach. Czczenie Molocha poza terytorium Ammonitów podobno sięga czasów Salomona, który zbudował mu ołtarz na cześć swojej ammonickiej żony, matki Rehoboama.

Jednakże, według Jeremiasza, wysokie miejsca zbudowane w celu składania ofiar Molochowi są opisane jako poświęcone „Baalowi”. Prowadzi to do możliwości, że „Moloch” mógł być raczej tytułem („król”) niż imieniem bóstwa Ammonitów.

Notatki

• Landes, George M. A History of the Ammonites; A Study of the Political Life and Material Culture of the Biblical Land of Ammon As an Autonomous State (Ca. 1300-580 B.C.E.). Johns Hopkins University, 1956. OCLC 30730272
• MacDonald, Burton. Ammon, Moab, and Edom: Early States/Nations of Jordan in the Biblical Period (End of the 2nd and During the 1st Millennium B.C.E.). Amman: Al Kutba, 1994. OCLC 32430317
• MacDonald, Burton, and Randall W. Younker. Ancient Ammon. Studies in the history and culture of the ancient Near East, v. 17. Leiden: Brill, 1999. ISBN 9789004107625

• This entry incorporates text from the public domain Easton’s Bible Dictionary, originally published in 1897.
• This article incorporates text from the Encyclopædia Britannica Eleventh Edition, a publication now in the public domain.
• This article incorporates text from the 1901-1906 Jewish Encyclopedia, a publication now in the public domain.

Wszystkie linki pobrane 14 marca 2016.

• Ammon – Livius.org
• Starotestamentowe Królestwa Jordanii – www.kinghussein.gov.jo
• Ammonici Catholic Encyclopedia – www.newadvent.org