Różnica pomiędzy zaleceniami dr Linusa Paulinga a zaleceniami LPI dotyczącymi spożycia witaminy C
Dr Pauling, dla którego Instytut Linusa Paulinga ma wielki szacunek, oparł swoje własne zalecenia dotyczące witaminy C w dużej mierze na argumentach teoretycznych. Przy opracowywaniu swoich zaleceń korzystał z porównań międzygatunkowych, argumentów ewolucyjnych, koncepcji indywidualności biochemicznej oraz ilości witaminy C spożywanej prawdopodobnie w diecie opartej na surowej żywności roślinnej. Wykorzystując to podejście, dr Pauling zasugerował na początku lat 70-tych, że optymalne dzienne spożycie może być około 2000 miligramów witaminy C i że każdy powinien dostać co najmniej 200 do 250 mg/dzień. W wywiadzie radiowym z 1974 roku zauważył, że „pierwsze 250 mg jest ważniejsze niż późniejsze 250 mg. Pierwsze 250 mg prowadzi cię do poziomu, na którym krew jest nasycona. Możesz osiągnąć wyższą objętość we krwi przez większe spożycie, ale masz znacznie lepszą poprawę dla pierwszych 250 mg niż dla dodatkowych gramów.” Dr Pauling znacznie zwiększył swoje zalecenia w swojej książce z 1986 roku „How To Live Longer and Feel Better”. W Instytucie Linusa Paulinga oparliśmy nasze zalecenia dotyczące witaminy C na aktualnych dowodach naukowych, które są znacznie większe niż w czasach Paulinga, ale pozostają niekompletne ze względu na wiele różnorodnych funkcji witaminy C w organizmie człowieka, które nie zostały jeszcze w pełni poznane.
W tym kontekście należy zauważyć, że dane z National Institutes of Health (NIH) wskazują, że poziom witaminy C w osoczu i krążących komórkach staje się w pełni nasycony przy spożyciu około 400 mg/dzień u młodych, zdrowych osób niepalących. Obserwacje te są zgodne z innymi danymi, że spożycie około 400 mg/dzień wiąże się z obniżonym ryzykiem chorób serca. Chociaż te badania NIH są najlepsze, jakie obecnie mamy w odniesieniu do farmakokinetyki witaminy C w organizmie człowieka, mają one liczne ograniczenia, w tym fakt, że są one oparte na małej liczbie młodych, zdrowych mężczyzn i kobiet. Obecnie nie wiemy, ile witaminy C potrzeba, aby osiągnąć nasycenie komórek i tkanek u dzieci, starszych dorosłych, osób chorych lub zestresowanych. Metaanaliza 36 badań dotyczących zależności pomiędzy spożyciem witaminy C a jej stężeniem w osoczu wykazała, że osoby starsze wymagają znacznie większego dziennego spożycia witaminy C, aby osiągnąć stężenie w osoczu, które młodsi dorośli osiągają przy niższym spożyciu. Dodatkowo, praca wykonana przez badaczy z Instytutu Linusa Paulinga wykazała, że komórkowy wychwyt witaminy C zmniejsza się wraz z wiekiem, co potwierdza tezę, że zapotrzebowanie na witaminę C jest zwiększone u osób starszych.
W związku z powyższym, zalecenie Instytutu Linusa Paulinga dotyczące spożycia 400 mg/dobę witaminy C dla ogólnie zdrowych osób dorosłych uwzględnia obecnie dostępne dowody epidemiologiczne, biochemiczne i kliniczne, jednocześnie uznając niezwykle niską toksyczność witaminy C i niekompletne informacje dotyczące optymalnego spożycia. Należy również zauważyć, że zalecenia Instytutu Linusa Paulinga są ściśle ukierunkowane na zapobieganie chorobom u zdrowych osób, a nie na ich leczenie. W związku z tym osoby cierpiące na pewne choroby mogą wymagać znacznie większych ilości witaminy C, aby osiągnąć optymalny poziom w organizmie lub uzyskać korzyści terapeutyczne.