Dynastia Burbonów

Philippe II

Philippe II, książę Orleanu, Philippe Charles (2 sierpnia 1674 – 2 grudnia 1723) zwany księciem Chartres (1674-1701), a następnie księciem Orleanu (1701-1723) był regentem Francji w latach 1715 – 1723. Filip II książę Orleanu, regent

Urodził się w Saint-Cloud, syn Filipa I Orleańskiego i bratanek króla Ludwika XIV. Ożenił się z Françoise-Marie de Bourbon w 1698 r.

Po śmierci Ludwika XIV pięcioletni prawnuk zmarłego króla został koronowany na króla Francji Ludwika XV, a czterdziesto jednoletni wówczas Filip został regentem.

Filipp był zadeklarowanym ateistą, który podczas mszy czytał satyryczne dzieła Franciszka Rabelais’go w oprawie biblijnej i lubił urządzać orgie w święta religijne. Grał w sztukach Moliera i Racine’a, skomponował muzykę do opery, był utalentowanym malarzem i rytownikiem.

Liberalny i pełen wyobraźni człowiek, był jednak często słaby, niekonsekwentny i chwiejny. Mimo to, jako regent, zmienił obyczaje władcy i jego szlachty z hipokryzji Ludwika XIV na pełną szczerość. Był przeciwnikiem cenzury i nakazał wznawianie druku książek zakazanych za panowania jego wuja.

Odwracając ponownie politykę wuja, Filip zawarł sojusz z Anglią, Austrią i Holandią oraz stoczył udaną wojnę z Hiszpanią, która ustanowiła warunki europejskiego pokoju.

Filipp promował edukację, czyniąc Sorbonę bezpłatną i otwierając Bibliotekę Królewską dla publiczności. Najbardziej pamiętany jest za rozpustę, którą sprowadził do Wersalu i za skandal bankowy Johna Law.

Zmarł w pałacu wersalskim i został pochowany w mieście swego urodzenia, Saint-Cloud.

Luis XV

Luis XV (15 lutego 1710 – M 10, 1774) był królem Francji w latach 1715-74. Urodził się w pałacu wersalskim. Do czasu osiągnięcia królewskiego wieku dojrzałości, czyli czternastego roku życia, jego wuj, Filip Orleański, pełnił funkcję regenta. Kardynał Fleury, aż do swojej śmierci (1743), pełnił funkcję głównego ministra Francji.Ludwik XV, król Francji z dynastii Burbonów

Syn Ludwika, księcia Burgundii i Marii-Adélaide z Savoy, oraz prawnuk króla Ludwika XIV, Ludwik należał do dynastii Burbonów. W wieku dwóch lat jego ojciec, matka i brat zmarli w ciągu jednego tygodnia, pozostawiając go następcą francuskiego tronu. Został koronowany na króla Francji w wieku pięciu lat w katedrze w Reims.

Jego pradziadek, Ludwik XIV, pozostawił Francję w finansowym bałaganie i ogólnym upadku. Ludwik XV pracował ciężko, ale bezskutecznie, aby przezwyciężyć problemy fiskalne. W Wersalu król i otaczająca go arystokracja wykazywali oznaki znudzenia, które symbolizowały monarchię w ciągłym upadku.

Król Ludwik poświęcał wiele energii na polowania i pogoń za kobietami. Niektóre z jego kochanek, takie jak Madame de Pompadour i była prostytutka Madame du Barry, są tak znane jak sam król, a jego romanse z wszystkimi pięcioma siostrami Mailly-Nesle są udokumentowane formalnymi umowami, które zawarł.

Z wiekiem Ludwik nabrał zamiłowania do młodych dziewcząt, zatrzymując kilka z nich w domu znanym jako Parc aux Cerfs („Park Jeleni”).

Początkowo był znany jako Ludwik XV, Le Bien-aimé („Ukochany”), po tym jak w 1744 r. w Metzu był bliski śmierci, kiedy cały kraj modlił się o jego powrót do zdrowia. Jednak jego słabe i nieefektywne rządy przyczyniły się do ogólnego upadku, którego kulminacją była Rewolucja Francuska.

Powszechna wiara w monarchię została zachwiana przez skandale z życia prywatnego Ludwika, a pod koniec życia stał się on osobą znienawidzoną. W 1757 r. niedoszły zabójca Robert Damiens wszedł do Wersalu i dźgnął go scyzorykiem w bok.

W 1743 r. Francja przystąpiła do wojny o sukcesję austriacką. Za panowania Ludwika zdobyto Korsykę i Lotaryngię, ale kilka lat później król Ludwik XV utracił ogromne imperium kolonialne w wyniku wojny siedmioletniej z Wielką Brytanią. Traktat paryski (1763), który zakończył wojnę siedmioletnią, był jednym z najbardziej upokarzających epizodów francuskiej monarchii. Francja porzuciła Indie, Kanadę i zachodni brzeg rzeki Missisipi.

Mimo że Francja wciąż posiadała Nowy Orlean, ziemie na zachód od Missisipi i Gwadelupę, to właśnie ta klęska i podpisanie traktatu stanowiły pierwszy etap całkowitego porzucenia Nowego Świata. Polityka zagraniczna Francji poniosła sromotną klęskę; jej prestiż dramatycznie się obniżył.

Król Ludwik XV zmarł na ospę w pałacu wersalskim. Był pierwszym Burbonem, którego serce nie zostało wycięte, jak nakazywała tradycja, i umieszczone w specjalnej trumnie. Zamiast tego do jego trumny wlano alkohol, a jego szczątki namoczono w wapnie palonym. W niemal potajemnej ceremonii, która odbyła się późną nocą z udziałem tylko jednego dworzanina, ciało zostało przeniesione na cmentarz w bazylice Saint Denis.

Ponieważ syn Ludwika XV, delfin, zmarł dziewięć lat wcześniej, wnuk Ludwika wstąpił na tron jako król Ludwik XVI.

Luis XVI

Luis XVI Francji (23 sierpnia 1754 – 21 stycznia 1793) zastąpił swojego dziadka (Ludwika XV Francji) na stanowisku króla Francji 10 maja 1774 roku; został koronowany 11 czerwca 1775 roku. Jego ojciec, Ludwik delfin, syn Marii Leszczyńskiej, zmarł w 1765 roku. Ludwik był trzecim synem swego ojca z Marii Józefy Saskiej.Ludwik XVI, król Francji z dynastii Burbonów

16 maja 1770 roku poślubił Marię Antoninę, córkę Franciszka I Austriaka i cesarzowej Marii Teresy, Habsburżanki.

Rząd był głęboko zadłużony, radykalne reformy Turgota i Malesherbesa zniechęciły szlachtę (parlements) i Turgot został zdymisjonowany, a de Malesherbes zrezygnował w 1776 r. i został zastąpiony przez Jacques’a Neckera. Ludwik poparł rewolucję amerykańską w 1778 r., ale w traktacie paryskim (1783) Francuzi zyskali niewiele, poza powiększeniem ogromnego długu kraju.

Necker ustąpił w 1781 r. i został zastąpiony przez de Calonne’a i de Brienne’a, zanim został przywrócony w 1788 r. Starano się o kolejną reformę podatkową, ale szlachta sprzeciwiła się jej na Zgromadzeniu Notabli (1787).

W 1788 roku Ludwik zarządził pierwsze od 1614 roku wybory Estates General (États Généraux) w celu zatwierdzenia reform monetarnych. Wybory były jednym z wydarzeń, które przekształciły ogólne złe samopoczucie w Rewolucję Francuską, która rozpoczęła się w czerwcu 1789 r.

Trzecia Estates została przyjęta do zgromadzenia i okazała się radykalna, próby Ludwika, by ją kontrolować, doprowadziły do przysięgi na Tennis Court (Jeu de Paume, 20 czerwca) i deklaracji Zgromadzenia Narodowego. W lipcu doszło do aktu, który sprowokował szturm na Bastylię 14 lipca 1789 roku. W październiku rodzina królewska została zmuszona do przeniesienia się do pałacu Tuileries w Paryżu.

Luis sam był bardzo popularny i nie bez znaczenia dla społecznych, politycznych i gospodarczych reform rewolucji. Ostatnie badania wykazały, że Ludwik cierpiał na depresję kliniczną, która sprawiała, że był podatny na poważne wahania, w czasie których jego żona, mniej inteligentna i bardziej niepopularna królowa Maria Antonina, przejmowała faktyczną odpowiedzialność za działania w imieniu Korony.

Zasady rewolucji dotyczące suwerenności ludowej, choć kluczowe dla zasad demokracji w późniejszych epokach, oznaczały zdecydowane zerwanie z absolutną monarchiczną zasadą tronu i ołtarza, która była podstawą ówczesnych rządów. W rezultacie rewolucji przeciwstawiła się prawie cała dotychczasowa elita rządząca we Francji i praktycznie wszystkie rządy w Europie.

Przywódcy początkowego ruchu rewolucyjnego sami kwestionowali zasady ludowej kontroli nad rządem, niektórzy, zwłaszcza Mirabeau, potajemnie spiskowali, by przywrócić władzę Korony w nowej formie konstytucyjności.

Jednakże nagła śmierć Mirabeau i depresja Ludwika fatalnie osłabiły rozwój wydarzeń w tej dziedzinie. Ludwik nie był tak reakcyjny jak jego prawicowi bracia, comte d’Artois i comte de Provence, i wielokrotnie publicznie i prywatnie wzywał ich do zaprzestania prób przeprowadzenia kontrpowstań (często za pośrednictwem swojego potajemnie mianowanego regenta, byłego ministra de Brienne), ale zraził się do nowego rządu zarówno z powodu kwestionowania przez niego tradycyjnej roli monarchy, jak i traktowania jego i jego rodziny.

Szczególnie irytowało go skuteczne więzienie w Tuileries, gdzie jego żonę zmuszono do upokarzającego przebywania z żołnierzami rewolucji w jej prywatnej sypialni i obserwowania jej podczas snu, a także odmowa nowego reżimu, by pozwolić mu na katolickich spowiedników i księży z własnego wyboru, a nie „księży konstytucyjnych” stworzonych przez rewolucję.

21 czerwca 1791 roku Ludwik próbował uciec potajemnie z Paryża w regiony wraz z rodziną w nadziei, że uda mu się wymusić umiarkowany zwrot w rewolucji, niż było to możliwe w radykalnym Paryżu, ale błędy w planie ucieczki spowodowały wystarczające opóźnienia, aby mogli zostać rozpoznani i schwytani w Varennes.

Został odesłany do Paryża, gdzie pozostał nominalnie jako król konstytucyjny, ale pod skutecznym aresztem domowym do 1792 roku. Ludwik został oficjalnie aresztowany 13 sierpnia 1792 roku. 21 września 1792 r. Zgromadzenie Narodowe ogłosiło Francję republiką.

Luis był sądzony (od 11 grudnia 1792 r.) i skazany za zdradę stanu przed Zgromadzeniem Narodowym. Został skazany na śmierć (17 stycznia 1793) przez zgilotynowanie 361 głosami do 288, przy 72 skutecznych wstrzymujących się.

Król Ludwik XVI został zgilotynowany na oczach wiwatującego tłumu 21 stycznia 1793 roku. Po jego śmierci, jego ośmioletni syn, Louis-Charles de France, automatycznie stał się dla rojalistów i państw międzynarodowych królem Francji de iure, Ludwikiem XVII, „zaginionym delfinem”.

Jego żona, Maria Antonina, poszła za nim na gilotynę 16 października 1793 roku

Luis XVII

Luis XVII Francji (27 marca 1785 – 8 czerwca 1795) znany również jako Louis-Charles, Książę Normandii (1785-1789), Ludwik Karol, Delfin Wiedeński (1789-1791) i Ludwik Karol, Książę Królewski Francji (1791-1793), był synem króla Francji Ludwika XVI i Marii Antoniny.Ludwik XVII, król Francji

Podczas rewolucji francuskiej książę Ludwik został uwięziony wraz z rodzicami. Jako najstarszy żyjący syn króla Ludwika XVI, został ogłoszony królem Francji 28 stycznia 1793 r. na mocy deklaracji swojego wuja, „Monsieur” (Louis-Stanislas-Xavier, Comte de Provence) wydanej na wygnaniu w mieście Hamm, niedaleko Dortmundu w Westfalii, na terytorium arcybiskupa Kolonii.

Prawne aspekty tego wydarzenia są niejasne, ponieważ Francja była w tym czasie republiką. Jednak później kraj ten zaakceptował Ludwika-Stanisława-Xaviera jako Ludwika XVIII Francji, uznając tym samym panowanie Ludwika XVII poprzez numerację królów.

Odebrane matce w 1795 roku niewinne dziecko było przetrzymywane w zakazanym więzieniu Temple, aby uniemożliwić monarchistom próbę uwolnienia go. Pozostał uwięziony w więzieniu przez pozostałe trzy lata swojego życia. Został ironicznie nazwany „Capet”, nazwiskiem, które rewolucjoniści przypisali francuskim królom, po ich odmowie przyjęcia tytułów szlacheckich; Hugh Capet był założycielem dynastii rządzącej.

Mały chłopiec został zmuszony do ciężkiej pracy jako pomocnik szewca i został nauczony przeklinać swoich rodziców. Oficjalnie podano, że zmarł w więzieniu z powodu tego, co dziś uznaje się za gruźlicę. Podobno jego ciało było spustoszone przez guzy i świerzb.

W więzieniu przeprowadzono sekcję zwłok tego wątłego dziecka. Zgodnie z tradycją konserwowania serc królewskich, jego serce zostało usunięte przez lekarza Philippe-Jeana Pelletana, przeszmuglowane w chusteczce i ostatecznie zakonserwowane w alkoholu. Jego ciało zostało pochowane w zbiorowej mogile. Szybko jednak pojawiły się doniesienia, że nie było to ciało Ludwika XVII i że został on żywcem uprowadzony przez sympatyków, a na jego miejscu pozostawiono ciało innego dziecka.

Po przywróceniu monarchii w 1814 roku, zgłosiły się setki pretendentów. Niedoszli królewscy spadkobiercy nadal pojawiali się w całej Europie przez dziesięciolecia, a niektórzy z ich potomków nadal mają małe, ale lojalne zastępy zwolenników. Popularni kandydaci na zaginionego Delfina to między innymi John James Audubon, przyrodnik; Eleazer Williams, misjonarz z Wisconsin o pochodzeniu rdzennych mieszkańców Mohawk; oraz Karl Wilhelm Naundorff, niemiecki zegarmistrz.

Serce wielokrotnie zmieniało właściciela. Najpierw zostało skradzione przez jednego z uczniów Pelletana, który na łożu śmierci przyznał się do tego, prosząc żonę, aby zwróciła je Pelletanowi. Żona studenta wysłała je do arcybiskupa Paryża, gdzie pozostało aż do rewolucji 1830 roku. Przez pewien czas znajdował się także w Hiszpanii. W 1975 r. przechowywano ją w kryształowym wazonie w krypcie królewskiej w bazylice Saint Denis pod Paryżem, miejscu pochówku jego rodziców i wielu innych członków francuskich rodzin królewskich.

Philippe Delorme, współczesny autorytet w tej dziedzinie, zaaranżował badania DNA serca. Belgijski profesor genetyki, Jean-Jacques Cassiman, oraz Ernst Brinkmann z niemieckiego Uniwersytetu Muenster przeprowadzili dwa niezależne testy. Po tym, jak porównanie DNA z tym odzyskanym z włosów Marii Antoniny potwierdziło tożsamość serca w 2000 roku, szczątki zostały ostatecznie pochowane w Bazylice 8 czerwca 2004 roku.

Luis XVIII

Luis XVIII (17 listopada 1755- 16 września 1824) był królem Francji od 1814 roku do swojej śmierci w 1824 roku.Ludwik XVIII, król Francji

Luis-Stanislas-Xavier urodził się 17 listopada 1755 r. w pałacu wersalskim w Wersalu we Francji, czwarty syn delfina Ludwika, syna króla Ludwika XV i Marii Leszczyńskiej. Po urodzeniu otrzymał tytuł hrabiego Prowansji, ale przez większość życia był znany jako „Monsieur.”

Po śmierci dwóch starszych braci i przystąpieniu pozostałego starszego brata jako Ludwika XVI Francji w 1774 r., stał się dziedzicem presumptive.

Narodziny dwóch synów króla Ludwika XVI, pozostawiły go trzecim w kolejce do tronu Francji. Żył na wygnaniu w Westfalii, kiedy król został zgilotynowany w 1793 roku. Po śmierci króla Ludwik-Stanisław-Xavier ogłosił się regentem dla swojego bratanka, nowego króla Ludwika XVII. Po śmierci 10-letniego króla w więzieniu 8 czerwca 1795 r. Ludwik-Stanisław-Xawer ogłosił się królem Ludwikiem XVIII.

W 1814 r., po upadku Napoleona, zdobył tron francuski z pomocą Charlesa Maurice’a de Talleyranda. Ostatecznie uciekł z Paryża na wieść o powrocie Napoleona do Gandawy, ale powrócił po bitwie pod Waterloo, która zakończyła rządy Napoleona w okresie Stu Dni.

Głównymi ministrami króla Ludwika byli początkowo umiarkowani ministrowie, wśród nich Armand Emmanuel, książę de Richelieu, i Élie Decazes. Ultrarojaliści, kierowani przez brata Ludwika, Comte d’Artois (późniejszego króla Karola X), zatriumfowali po zabójstwie syna hrabiego, Karola Ferdynanda, Duc du Berry. Nowe ministerstwo kierowane przez Comte de Villèle było na wskroś reakcyjne.

Luis XVIII zmarł 16 września 1824 r. i został pochowany w bazylice Saint Denis. Jego brat, Comte d’Artois, zastąpił go jako Karol X.

Charles X

Charles X (9 października 1757- 6 listopada 1836) urodził się w pałacu of Versailles syn Ludwika (niekoronowanego delfina, syna Marii Leszczyńskiej) i Marii-Josèphe de Saxe. Został koronowany na króla Francji w 1824 r. w katedrze w Reims i panował do rewolucji francuskiej 1830 r., kiedy to abdykował, zamiast zostać monarchą konstytucyjnym.Karol X, dynastia Burbonów, król Francji

Był bratem Ludwika XVI i Ludwika XVIII, a także wujem Ludwika XVII

Poślubił Marię Teresę de Savoie, córkę Wiktora Amadeusza III Sabaudzkiego, 16 listopada 1773 r.

Jako Comte d’Artois stał na czele frakcji reakcyjnej na dworze Ludwika XVI. Opuścił Francję wraz z wybuchem rewolucji francuskiej i pozostał w Anglii aż do restauracji Burbonów w 1814 r.

Podczas panowania Ludwika XVIII stanął na czele opozycji ultrarojalistycznej, która przejęła władzę po zabójstwie syna Karola, księcia du Berry. Wydarzenie to spowodowało upadek ministerstwa Élie Decazes’a i powstanie Comte de Villèle’a, który pozostał głównym ministrem po tym, jak Karol został królem.

Gabinet Villèle’a podał się do dymisji w 1827 roku pod naciskiem prasy liberalnej. Jego następca, wicehrabia de Martignac, próbował obrać kurs pośredni, ale w 1829 roku Karol mianował Jules’a Armanda de Polignaca, ultrareakcjonistę, głównym ministrem. Polignac zainicjował francuską kolonizację w Algierii. Jego rozwiązanie Izby Deputowanych, jego rozporządzenia lipcowe, które ustanowiły sztywną kontrolę prasy, i jego ograniczenie prawa wyborczego doprowadziły do rewolucji lipcowej.

Charles abdykował na rzecz swojego wnuka, Comte de Chambord, i wyjechał do Anglii. Jednak Duc d’Orléans, którego Karol mianował generałem porucznikiem Francji, został wybrany na „króla Francuzów”. Panował jako Ludwik Filip.

Uciekając początkowo do Anglii, później osiadł w Pradze, a następnie w dzisiejszej Słowenii. Zmarł 6 listopada 1836 roku w pałacu hrabiego Michaela Coronini Comberg zu Graffenberg w Goritz, Illyria i został pochowany w kościele Świętej Marii Zwiastowania, Castagnavizza, Słowenia.

Luis-Philippe z Francji

Luis-Philippe z Francji (6 października 1773 – 26 sierpnia 1850), służył jako „orleanistyczny” król Francji od 1830 do 1848 roku.Król Ludwik Filip

Urodzony w Paryżu, Ludwik Filip, jako syn Ludwika Filipa Józefa, księcia Orleanu (znanego jako „Philippe Égalité”), wywodził się bezpośrednio od króla Ludwika XIII.

Podczas rewolucji francuskiej i następującego po niej reżimu Napoleona Bonaparte, Ludwik Filip pozostawał głównie poza Francją, dużo podróżując, w tym do Stanów Zjednoczonych, gdzie przebywał przez cztery lata w Filadelfii. Jego jedyna siostra, księżniczka Louise Marie Adelaide Eugènie d’Orléans, wyszła za mąż w Stanach Zjednoczonych.

W 1809 roku Ludwik Filip poślubił księżniczkę Marię Amalię Burbon-Sycyliankę (1782-1866), córkę króla Ferdynanda I Dwóch Sycylii.

Po abdykacji Napoleona Ludwik Filip powrócił do Francji, deklarując sympatię dla wyzwolonych obywateli kraju. Wraz z przywróceniem monarchii pod rządami jego kuzyna, króla Ludwika XVIII, a następnie pod rządami brata Ludwika, króla Karola X, popularność Ludwika-Philippa wzrosła.

Król Francuzów

W 1830 r. rewolucja lipcowa obaliła represyjny reżim Karola X. Karol abdykował na rzecz swojego wnuka, którego monarchiści uważali za prawowitego króla Burbonów. (Zwolennicy burbońskiego pretendenta, zwanego „Henrykiem V”, byli nazywani legitymistami. Jego wnukowi ponownie zaproponowano tron w latach 70-tych XIX wieku, ale odmówił z powodu sporu o francuską trójkolorową flagę.)

Dzięki republikańskiej polityce Ludwika Filipa i jego popularności wśród mas, Izba Deputowanych zignorowała życzenia legitymistów, aby wnuk Karola został zaakceptowany jako król i zamiast tego ogłosiła Ludwika Filipa nowym królem Francji. Nowy monarcha przyjął tytuł „króla Francuzów”, innowację konstytucyjną znaną jako monarchia ludowa, która łączyła tytuł monarszy z narodem, a nie z państwem, jak to miało miejsce w przypadku poprzedniego króla Francji.

W 1832 r. jego córka, księżniczka Louise-Marie Thérèse Charlotte Isabelle (1812-1850), została pierwszą królową Belgii, wychodząc za mąż za króla Leopolda I.

Przez kilka lat Ludwik Filip rządził w bezpretensjonalny sposób, unikając arogancji, przepychu i wystawnych wydatków swoich poprzedników. Mimo tej zewnętrznej prostoty, Ludwik Filip cieszył się poparciem bogatych klas średnich.

Na początku był bardzo lubiany i nazywany „Królem Obywatelem”, ale jego popularność spadła, gdy jego rządy zaczęto postrzegać jako coraz bardziej konserwatywne i monarchiczne. Pod jego rządami warunki życia klas pracujących pogorszyły się, a różnice w dochodach znacznie się powiększyły. Kryzys gospodarczy w 1847 roku doprowadził do ponownego buntu obywateli Francji przeciwko królowi.

Abdykacja

24 lutego 1848 roku, ku ogólnemu zaskoczeniu, król Ludwik Filip abdykował na rzecz swojego młodego wnuka (jego syn i dziedzic, książę Ferdynand, zginął w wypadku kilka lat wcześniej). W obawie przed tym, co stało się z Ludwikiem XVI i Marią Antoniną, szybko przebrał się i uciekł z Paryża. Jeżdżąc w zwykłej taksówce pod nazwiskiem „Mr Smith”, uciekł do Anglii.

Zgromadzenie Narodowe początkowo planowało zaakceptować jego wnuka jako króla. Jednak pod wpływem opinii publicznej zaakceptowało Drugą Republikę, ogłoszoną w kontrowersyjnych okolicznościach w paryskim ratuszu. W wyborach powszechnych książę Ludwik Napoleon Bonaparte został wybrany na prezydenta. W 1851 roku ogłosił się dożywotnim prezydentem. W ciągu roku mianował się cesarzem Napoleonem III i wskrzesił koncepcję „Imperium Napoleońskiego”.

Luis-Philippe i jego rodzina mieszkali w Anglii aż do jego śmierci 26 sierpnia 1850 r.), w Claremont, Surrey. Został pochowany wraz z żoną Amelią (26 kwietnia 1782 – 24 marca 1866) w Chapelle Royale, rodzinnej nekropolii, którą zbudował w 1816 roku, w Dreux, we Francji.

Zderzenie pretendentów

Starcia w latach 1830 i 1848 między legitymistami a orleanistami o to, kto jest prawowitym monarchą, miały swój epilog w latach 70. XIX wieku, kiedy to po upadku Cesarstwa Zgromadzenie Narodowe, przy wsparciu opinii publicznej, zaoferowało zrekonstruowany tron pretendentowi legitymistów, „Henrykowi V”, hrabiemu de Chambord.

Ponieważ był on bezdzietny, spodziewano się (i zgadzali się na to wszyscy poza najbardziej skrajnymi legitymistami), że tron przejdzie w ręce hrabiego de Paris, wnuka Ludwika Filipa, co zażegnałoby starożytny rozłam między dwoma rodzinami królewskimi Francji. Jednak Chambord, z niesławnym uporem, nie zgodził się na to, chyba że Francja porzuci flagę rewolucji, Tricolore, i zastąpi ją tym, co uważał za flagę Francji przedrewolucyjnej.

Zgromadzenie Narodowe nie chciało tego zrobić. Ustanowiono tymczasową Trzecią Republikę, która miała zostać rozwiązana i zastąpiona monarchią konstytucyjną, gdy Chambord zmarł, a bardziej umiarkowany Comte de Paris stał się zgodnym pretendentem. Jednak Chambord żył znacznie dłużej niż się spodziewano. Do czasu jego śmierci w 1883 roku poparcie dla monarchii spadło, a większość ludzi zaakceptowała Trzecią Republikę jako formę rządu, która „najmniej nas dzieli”, według słów Adolphe’a Thiersa.

W ten sposób monarchiczna tradycja Francji dobiegła końca, choć niektórzy, zwłaszcza Dwight D. Eisenhower, sugerowali przywrócenie monarchii pod rządami późniejszego Comte de Paris po upadku reżimu Vichy. Zamiast tego jednak, Trzecia Republika została na krótko wskrzeszona, zanim została zastąpiona przez Czwartą Republikę w 1946 r.

Większość francuskich monarchistów uważa potomków wnuka Ludwika Filipa, którzy posiadają tytuł Comte de Paris, za prawowitych pretendentów do francuskiego tronu. Niewielka mniejszość legitymistów obstaje jednak przy szlachcicu hiszpańskiego pochodzenia, Don Luisie-Alfonso de Borbon, księciu Anjou (dla jego zwolenników „Ludwik XX”), jako prawdziwym pretendencie legitymistycznym.

Obydwie strony spierały się nawet przed sądami Republiki Francuskiej, w 1897 roku i ponownie prawie sto lat później, w tym ostatnim przypadku Henri, Comte de Paris (zm. 1999) zakwestionował prawo hiszpańskiego pretendenta do używania francuskiego tytułu królewskiego Duc d’Anjou. Francuskie sądy nie zgodziły się z Comte de Paris i odrzuciły jego roszczenia.

*****

Wraz z nastaniem II Republiki w 1848 roku skończyła się monarchia burbońska we Francji.

Burboński pretendent do tronu Francji, Comte de Chambord, otrzymał propozycję przywrócenia tronu po upadku imperium cesarza Napoleona III w 1870 roku. Jednak uparty Chambord odmówił przyjęcia tronu, jeśli Francja nie porzuci inspirowanego rewolucją tricolore i nie przyjmie tego, co uważał za prawdziwą burbońską flagę Francji, na co francuskie Zgromadzenie Narodowe nie mogło się zgodzić.

(Trójkolorowa flaga, związana z Pierwszą Republiką, była używana przez Monarchię Lipcową, Drugą Republikę i Cesarstwo.)

Powstała tymczasowa Trzecia Republika, podczas gdy monarchiści czekali na śmierć Chamborda i przekazanie sukcesji Comte de Paris, który był skłonny zaakceptować trójkolorową flagę. Jednak Chambord nie umarł przez ponad dekadę, do tego czasu opinia publiczna przestawiła się na poparcie republiki jako „formy rządu, która najmniej nas dzieli.”