Izabela Francuska, (ur. 1292 – zm. 23 sierpnia 1358), królowa konsort Edwarda II, która odegrała główną rolę w obaleniu króla w 1327 r.
Córka Filipa IV Sprawiedliwego, Izabela została poślubiona Edwardowi 25 stycznia 1308 r. w Boulogne. Pierwsze interwencje Izabeli w politykę miały charakter pojednawczy. W okresie największego wpływu królewskiego faworyta Piersa Gavestona i po jego zabójstwie w 1312 r., Izabela starała się promować pokój między Edwardem a baronami. Jednak w latach dwudziestych XIII w. nowi faworyci Edwarda, Despenserowie, wzbudzili jej antagonizm. W 1325 r. Izabela wyruszyła do Francji, by rozstrzygnąć długotrwały spór o Gaskonię. Dołączyła tam do swego syna, przyszłego Edwarda III, i ogłosiła, że nie wróci do Anglii, dopóki Despenserowie nie zostaną usunięci z dworu. Została kochanką Rogera Mortimera z Wigmore i wraz z Mortimerem oraz innymi baronialnymi wygnańcami przeprawiła się do Essex w 1326 r. i rozgromiła siły Edwarda i Despenserów.
Po przystąpieniu Edwarda III (1327) Izabela i Mortimer cieszyli się krótkim okresem wpływów, aż do 1330 r., kiedy to młody król zaznaczył swoją niezależność poprzez aresztowanie i egzekucję Mortimera. Izabela została wysłana na emeryturę. Na starość wstąpiła do zakonu mniszek, klarysek.