Kot dżungarski („ryś bagienny”), jest średnio-małym kotem i obecnie uważany jest za największy pozostały gatunek dzikiego kota z rodzaju Felis. Koty dżungarskie są najczęściej spotykanymi małymi kotami w Indiach i występują również w Egipcie, Azji Zachodniej i Środkowej, Azji Południowej, Sri Lance i Azji Południowo-Wschodniej. Na niektórych obszarach koty dżungarskie zbliżają się do wiosek i ludzi, a nawet mogą mieszkać w opuszczonych domach. Zamieszkują sawanny, tropikalne lasy suche oraz trzcinowiska wzdłuż rzek i jezior. Nie występują w lasach deszczowych. Żyją na wysokościach do 2500 metrów (8200 stóp), ale częściej występują na nizinach.
Najbardziej charakterystyczną cechą kota dżungli są równej wielkości pazury na przednich i tylnych łapach (w odróżnieniu od np. zwykłych kotów domowych, u których tylne pazury są zazwyczaj dłuższe i mocniejsze niż przednie), które pozwalają mu wspinać się po drzewach równie łatwo jak w górę, z głową skierowaną w dół. W zależności od podgatunku, kolor futra jest od żółtawo-szarego do czerwono-brązowego. Na futrze kociąt widoczne są pionowe pręgi, które u dorosłych kotów zanikają. Ze względu na spiczasty zad i długie nogi kot ten przypomina małego rysia (stąd nazwa „ryś bagienny”).
Koty dżungarskie są z natury samotnikami. Ich siedlisko składa się z opuszczonych nor innych zwierząt, dziupli drzew i wilgotnych zatoczek pod bagiennymi skałami. Ich naturalnymi wrogami są m.in. krokodyle, niedźwiedzie, wilki i inne większe kotowate, np. tygrysy. W obliczu zagrożenia, kot dżungli wokalizuje przed zaangażowaniem się w atak, produkując małe ryki, zachowanie rzadkie dla kotów domowych. W niektórych przypadkach skaczą na napastnika, ale zazwyczaj wycofują się po napotkaniu większego zagrożenia. Znane są przypadki ataków kotów dżungarskich na ciekawskich ludzi w pobliżu ich siedliska, ale ich atak nie ma znaczenia medycznego poza infekcją rany po wbiciu pazurów.
Koty dżungarskie są dzienne i polują głównie na gryzonie, żaby i ptaki. Czasami polują na ryby nurkując, ale głównie pływają, aby stracić swój zapach (w przeciwieństwie do kotów domowych, które wykorzystują do tego celu pielęgnację).
W okresie godowym samiec „szczeka”, brzmiąc jak duży pies. Samice są dojrzałe płciowo w wieku 11 miesięcy i mogą urodzić dwa mioty w ciągu roku, od 1 do 6 kociąt. Ciąża trwa 64-66 dni i jest wyjątkowo krótka jak na zwierzę tej wielkości. Kocięta ważą po urodzeniu 150-160 g, a oczy otwierają w wieku 11-13 dni. Samce zazwyczaj nie biorą udziału w wychowywaniu kociąt, ale w niewoli zaobserwowano, że są bardzo opiekuńcze wobec swojego potomstwa, bardziej niż samice lub samce innych gatunków kotów.
Średnia długość życia kota dżungarskiego w niewoli wynosi dziesięć do dwunastu lat. Na wolności jednak, niektóre Koty Dżungarskie są znane z tego, że mogą żyć nawet dwadzieścia lat
Ten gatunek jest często oceniany jako nie będący w niebezpieczeństwie i dlatego był ignorowany jako rzadki gatunek. W rzeczywistości, w ostatnich latach jaśniejszy obraz pokazał, że gatunek ten może być jednym z najrzadszych małych kotów w Azji, a na pewno najrzadszym, dla którego nie ma ochrony w większości jego obecnego rozmieszczenia. Przyjmuje się, że kot dżungarski jest rzadki w swoim marginalnie afrykańskim zasięgu. Przyjmuje się również, że jest raczej rzadki na całym Bliskim Wschodzie, gdzie jest intensywnie polowany i zatruwany, i prawdopodobnie gatunek ten jest rzadki w większości części Bliskiego Wschodu.
