Cel przeglądu: Oporny na metycylinę Staphylococcus aureus (MRSA) jest częstym czynnikiem sprawczym szpitalnego zapalenia płuc. Ze względu na istotne konsekwencje kliniczne niewłaściwego leczenia, konieczny jest aktualny przegląd potencjalnych modyfikacji, jakim ulega S. aureus i adaptacji do nowych metod leczenia.
Ostatnie ustalenia: Wankomycyna była uważana za leczenie z wyboru w zapaleniu płuc wywołanym przez MRSA. Jednak wykrycie postępującego wzrostu minimalnego stężenia hamującego dla tego antybiotyku, jego ograniczony dostęp do miąższu płucnego i znaczące działania niepożądane poddały w wątpliwość jego pozycję. Wykazano, że linezolid ma lepszy profil farmakokinetyczny i bezpieczeństwa. Wydaje się, że wcześniejsze wątpliwości dotyczące wyższości klinicznej linezolidu zostały rozwiane dzięki publikacji wyników ostatniego badania. Linezolid osiągnął wyższy odsetek odpowiedzi klinicznych i mikrobiologicznych (ta ostatnia nie była istotna statystycznie), wraz z mniejszą częstością występowania wszystkich rodzajów działań niepożądanych ze strony nerek u pacjentów ze szpitalnym zapaleniem płuc, w porównaniu z wankomycyną. Tigecyklina, teikoplanina i chinuprystyna/dalfoprystyna były gorsze od porównywanego leku w odpowiednich badaniach klinicznych. Skuteczność kliniczna telawancyny była podobna do skuteczności wankomycyny. Wyjaśnienia wymagają działania niepożądane telawancyny na nerki. Inne leki są skuteczne wobec MRSA, ale ich profil powinien być oceniony w szpitalnym zapaleniu płuc.
Podsumowanie: Obecne alternatywy terapeutyczne dla szpitalnego zapalenia płuc wywołanego przez MRSA wydają się być ograniczone do wankomycyny i linezolidu. Jednak wady wankomycyny, a także pozorna wyższość kliniczna linezolidu, wydają się ograniczać jej wskazania. Telawankina może być dobrą alternatywą u pacjentów bez podstawowej niewydolności nerek.