(Sekcja 2.5.2.6)
Główny korpus Nimbostratusa prawie niezmiennie występuje na wysokościach od 2 km do 4 km (6 500 stóp do 13 000 stóp) w regionach polarnych, od 2 km do 7 km (6 500 stóp do 23 000 stóp) w regionach umiarkowanych i od 2 km do 8 km (6 500 stóp do 25 000 stóp) w regionach tropikalnych. Często jednak podstawa znajduje się poniżej tych granic, a górna powierzchnia powyżej nich. Nimbostratus jest zwykle grubszy niż Altostratus, mając pionową grubość zwykle od 2 km do 8 km (6 500 stóp do 25 000 stóp).
Pod chmurą. Widziany z dołu Nimbostratus jest szary i często ciemny. Deszcz lub śnieg spada z jego podstawy, zwykle sięgając ziemi. Dlatego jego podstawa wydaje się rozproszona lub nieokreślona, a nawet może być niewidoczna podczas intensywnych opadów. Pannus jest często spotykany pod Nimbostratusem. Turbulencja jest silniejsza w pannusie niż w Nimbostratusie bezpośrednio nad nim.
Wewnątrz chmury. Cząstki składowe Nimbostratusa są podobne do cząstek Altostratusa, ale są generalnie większe i bardziej liczne. To, oraz typowo duży zasięg pionowy Nimbostratusa, powoduje, że jest on nieco ciemny w niższych partiach chmury. Chociaż Nimbostratus jest zasadniczo chmurą warstwową, mogą się w nim tworzyć chmury konwekcyjne kłębiaste o znacznym zasięgu pionowym. W Nimbostratusie widzialność jest słaba, często mniejsza niż 50 m, i może wystąpić oblodzenie. Turbulencja jest na ogół umiarkowana, ale może stać się dość silna, gdy występuje konwekcja wewnętrzna.
Powyżej chmury. Patrząc z góry, górna powierzchnia Nimbostratusa jest często podobna do Cirrostratusa i Altostratusa. Jest ona rozproszona i dość gładka, a czasami wydaje się płaska, pofałdowana lub falista. W niestabilnych masach powietrza, Cumulus congestus lub Cumulonimbus mogą być osadzone w Nimbostratusie i mogą wznosić się ponad jego górną powierzchnię. Zjawiska optyczne takie jak gloria, łuk mgły i podsłoneczne (undersun) mogą być widoczne.