Een team van onderzoekers van de University of Rochester en het in Israël gevestigde Interdisciplinary Center Herzliya onderzochten de effecten van hard to get spelen, een paringsstrategie die waarschijnlijk een zekere mate van onzekerheid met zich meebrengt. In een nieuwe studie, gepubliceerd in het Journal of Social and Personal Relationships, tonen zij aan dat het moeilijker maken van de jacht de begeerlijkheid van een potentiële partner vergroot.
Het duo Gurit Birnbaum, sociaal psycholoog en universitair hoofddocent psychologie aan het IDC Herzliya, en Harry Reis, hoogleraar psychologie en Dean’s Professor in Arts, Sciences & Engineering aan de University of Rochester, ontdekten dat onmiddellijk ingaan op de belangstelling van een ander misschien niet de slimste strategie is om partners aan te trekken.
“Mensen die zich te gemakkelijk laten verleiden, kunnen als wanhopiger worden gezien,” zegt Birnbaum. “Daardoor lijken ze minder waardevol en aantrekkelijk — dan degenen die hun romantische interesse niet meteen duidelijk maken.”
Hoewel het moeilijk spelen om te krijgen een veelgebruikte strategie is om partners aan te trekken, is het in het verleden onduidelijk geweest of, en zo ja, waarom deze strategie werkt — wat deze studie trachtte op te helderen. Natuurlijk zijn sommigen huiverig om deze strategie toe te passen, omdat ze bang zijn dat het averechts werkt en potentiële partners wegjaagt uit angst afgewezen te worden.
In feite heeft het duo in eerder onderzoek aangetoond dat degenen die meer zekerheid voelen dat een potentiële romantische partner hun belangstelling beantwoordt, meer moeite zullen doen om die persoon weer te zien, terwijl ze de mogelijke date als seksueel aantrekkelijker beoordelen dan ze zouden doen als ze minder zeker waren over de romantische intenties van de potentiële date.
Het team testte echter in hun laatste onderneming in drie onderling samenhangende studies tactieken die de indruk wekten dat potentiële partners moeilijk te krijgen waren, waarbij ze hun “partnerwaarde” kenbaar maakten door bijvoorbeeld selectief te zijn in hun partnerkeuze. Deelnemers gingen een interactie aan met wat zij dachten een andere onderzoeksdeelnemer van het andere geslacht te zijn, maar die in werkelijkheid een insider was — een lid van het onderzoeksteam. Vervolgens beoordeelden de deelnemers de mate waarin ze het gevoel hadden dat de insider moeilijk te krijgen was, hun perceptie van de partnerwaarde van de insider (bv. “Ik zie de andere deelnemer als een gewaardeerde partner”), en hun verlangen om deel te nemen aan verschillende seksuele activiteiten met de insider.
In studie 1 interageerden de deelnemers met studie-insiders van wie het online profiel aangaf dat ze ofwel moeilijk te krijgen ofwel gemakkelijk aan te trekken waren. De onderzoekers ontdekten dat deelnemers die interactie hadden met het meer selectieve profiel de insider als meer gewaardeerd en dus meer begeerlijk als partner zagen, vergeleken met deelnemers die interactie hadden met minder selectieve insiders (die gemakkelijker aan te trekken leken).
In studie 2 keken de onderzoekers naar de inspanningen die werden geïnvesteerd in het najagen van een potentiële partner en of dergelijke inspanningen leidden tot verhoogde seksuele interesse. Hier werden deelnemers ertoe aangezet om tijdens face-to-face interacties reële inspanningen te leveren (of niet) om de insider aan te trekken. Tijdens het experiment gingen deelnemers een gesprek aan met een andere deelnemer (die in werkelijkheid een studie-insider was). De experimentator instrueerde deelnemers en insiders om hun voorkeuren in verschillende levenssituaties te bespreken en presenteerde een lijst van 10 vragen (bv. “In welke mate verkies je intieme recreatie boven massa-amusement?”; “In welke mate hou je ervan om met je partner te knuffelen tijdens het slapen?”). Op zeven van de 10 vragen gaf de insider een andere voorkeur aan dan de deelnemers.
Deelnemers in de moeilijk te bereiken groep werd verteld dat ze moesten proberen hun meningsverschillen op te lossen. Aan de hand van een vast script lieten de insiders zich geleidelijk “overtuigen” door de deelnemers en spraken ze uiteindelijk hun instemming uit met het standpunt van de deelnemer. Op die manier probeerden de onderzoekers de deelnemers het gevoel te geven dat ze moeite hadden gedaan en dat hun inspanningen uiteindelijk succes hadden gehad.
In de no-effort groep kregen de deelnemers alleen de instructie om hun voorkeuren uit te spreken en hun standpunt toe te lichten, zonder te proberen de meningsverschillen op te lossen. Op die manier hadden de deelnemers niet het gevoel dat de discussie inspanningen vergde om de ingewijde te overtuigen. Het team ontdekte dat niet alleen selectiviteit, maar ook de inspanningen die werden geleverd om een partner te vinden, potentiële partners waardevoller en seksueel begeerlijker maakten dan partners die weinig moeite deden.
In studie 3 ontvouwden de interacties zich spontaan en werden ze gecodeerd voor de inspanningen die de deelnemers leverden om de ingewijde weer te zien. Hier onderzochten de onderzoekers of moeilijk te krijgen zijn niet alleen de seksuele begeerlijkheid van potentiële partners zou verhogen, maar ook de inspanningen om hen in de toekomst te zien. Om dit te doen, praatten deelnemers met de insider via Instant Messenger in een chat. Aan het eind werden de deelnemers gevraagd een laatste bericht achter te laten voor de insider.
Daarna codeerde het onderzoeksteam deze berichten voor de inspanningen die werden gedaan om opnieuw te interageren met de insider door in elk bericht de uitingen van romantische interesse en verlangen naar toekomstige interactie van de deelnemers te tellen — bijvoorbeeld, de insider complimenteren, met hem/haar flirten, hem/haar om een date vragen. Het team ontdekte dat interactie met potentiële partners die als moeilijk te krijgen werden gezien, niet alleen hun partnerwaarde en -wenselijkheid verhoogde, maar zich ook vertaalde in investeringen in concrete pogingen om hen weer te zien.
Bevindingen
- Een persoon die als moeilijk te krijgen wordt gezien, wordt geassocieerd met een grotere partnerwaarde
- Deelnemers aan het onderzoek deden meer moeite voor/en vonden de potentiële dates die ze als moeilijk te krijgen beschouwden seksueel aantrekkelijker
- Deelnemers aan het onderzoek deden meer moeite om degenen voor wie ze in de eerste plaats moeite hadden gedaan weer te zien
Zegt Reis, “We willen allemaal daten met mensen met een hogere partnerwaarde. We proberen de beste deal te sluiten die we kunnen.”
Natuurlijk kunnen sommigen terughoudend zijn om deze schaarste strategie toe te passen, bang dat het potentiële partners zal wegjagen uit angst om afgewezen te worden.
Reis erkent dat de strategie niet voor iedereen werkt, de hele tijd. “Als je door hard to get te spelen ongeïnteresseerd of arrogant overkomt,” zegt hij, “zal het averechts werken.”
Dus, hoe verzoent u deze twee benaderingen — hard to get spelen aan de ene kant en onzekerheid wegnemen aan de andere kant?
Toon in eerste instantie interesse in potentiële partners om ze niet van je te vervreemden, adviseert Birnbaum. Maar onthul niet te veel over jezelf. Mensen zijn “minder geneigd te verlangen naar wat ze al hebben,” legt ze uit. Bouw in plaats daarvan geleidelijk aan een band op met een potentiële partner en creëer zo “een gevoel van verwachting en een verlangen om meer over de ander te weten te komen.”
Hard to get spelen kan werken zolang potentiële partners het gevoel hebben dat hun inspanningen waarschijnlijk succesvol zullen zijn — uiteindelijk.