“Welke soorten uilen kun je zien in Texas?”
De bovenstaande vraag komt vaak voor, dus ik dacht laat ik eens helpen door een lijst te maken van alle individuele uilensoorten die in Texas leven.
De verleiding om dit hele artikel te doorspekken met woordspelingen is bijna overweldigend. Ik zou de hele dag over deze vogels kunnen praten, maar het interesseert me echt, en u zou me al snel smeken ermee op te houden. Ok, zet je neer want dat is uil je krijgt. 🙂
Hieronder volgt een lijst van de 14 uilensoorten die je in Texas kunt vinden.
Let zeker op de verspreidingskaarten om te zien welke uilen er bij jou in de buurt leven! Voor elke soort heb ik geprobeerd enkele foto’s bij te voegen, samen met hun meest voorkomende geluiden, om u te helpen bij het identificeren van uilen die in de buurt van uw huis verschijnen.
- GERELATEERD: 7 Bewezen Manieren Om Uilen Naar UW Huis Te Aantrekken!
Heb je hulp nodig bij het identificeren van uilen?
Hier zijn een paar boeken en bronnen die je kunt kopen om je te helpen! (De links hieronder verwijzen naar Amazon)
- Owls of North America door Frances Buckhouse
-
Peterson Reference Guide to Owls of North America and the Caribbean
- Hang een van deze interessante posters op in je huis!
- Ouilen van Oostelijk Noord-Amerika
- Ouilen van Westelijk Noord-Amerika
Laat me onderaan weten welke uilen je hebt gespot in de “Comments” sectie!
Uilen die in Texas leven (14)
#1. Great Horned Owl (Bubo virginianus)
De Great Horned Owl is vaak gekleurd met een oranjeachtig gezicht met zwarte en witte contrasterende lijnen die op een tijger lijken. Omdat het doel van de meeste roofdieren is om niet gezien te worden, heeft hij horizontale strepen aan de onderkant om op boomtakken te lijken als je omhoog kijkt, en vlekken van “boomkleuren” aan de bovenkant om er “bladerig” uit te zien als je van bovenaf kijkt.
Deze uilen zijn vrij groot en zien er woest uit! Om ze te herkennen, kijk naar hun lange pluimen die op oren lijken op hun kop. Kijk ook eens naar hun intimiderende ogen. Ik weet zeker dat ik er niet mee zou willen staren!
Ze zijn meestal 43-64 cm lang en hebben een spanwijdte van 91-153 cm. De meeste exemplaren wegen tussen de 1134 en 1814 gram, waarbij de vrouwtjes meestal groter zijn dan de mannetjes.
Grote Gehoornde Uilen zijn veel voorkomende uilen in Texas.
In feite zijn deze roofvogels bijna overal in Noord-Amerika te vinden, van de Noordpool tot in de tropen.
Zijn leefgebied is vrijwel onbeperkt zolang er bomen en rotsachtige nestplaatsen voorhanden zijn. Ze kunnen zich handhaven in woestijnranden, prairies, regenwouden, toendra’s, moerassen, en zelfs in stedelijke gebieden. Het is moeilijk een vogel te vinden die zich beter aan zijn habitat kan aanpassen dan een grote hoornuil.
Beide geslachten roepen, maar de mannetjes hebben een lagere toon dan de vrouwtjes. Mannetjes geven territoriale kreten die ’s nachts tot op enkele kilometers afstand kunnen worden gehoord. Ik denk niet dat er een andere uilensoort is die beter kan toeteren dan een grote uil!
In het algemeen eten deze uilen grotere dieren om hun grotere lichaam in stand te houden. Ze zoeken konijnen, ganzen, marmotten, vele soorten vogels, ratten, en zelfs andere roofvogels! Ook kleine prooien zoals kikkers, insecten, ongewervelden, reptielen, muizen en schorpioenen zijn geen probleem voor deze uilen. Het dieet van een Grote Gehoornde Uil is uniek voor de habitat waarin ze leven.
De reukzin van een Grote Gehoornde Uil is zo zwak dat ze zelfs stinkdieren aanvallen en opeten. Het is niet ongewoon dat ze, samen met hun nesten en braakballen, naar stinkdier ruiken.
- GeRELATEERD: 15 FUN & INTERESTING Facts about Owls!
Een groep kraaien of raven zal vaak de grote gehoornde uil aanvallen nadat ze hun troepen hebben verzameld. Kraaien zijn Corvids, die tot de slimste vogels van allemaal behoren, en deze grote uil als roofdier herkennen en wegjagen. Soms slagen kraaien er zelfs in de uil te doden met hun enorme overmacht.
#2. Barred Owl (Strix varia)
Barred Owls (ook bekend als de Hoot Owl), zijn een onbedreigde, nachtactieve soort die voorkomt in West-Canada, alle Prairie Provinces, de Pacific Northwest, het zuidoosten van Canada, en het hele oosten van de Verenigde Staten. De naam “barred” is afgeleid van de horizontale strepen van afwisselend lichtbruin en donkerbruin op de vleugels, rug en staart.
Barred Owls zijn algemeen in Texas, en zij zijn de soort die ik het meest in het wild heb waargenomen. Ze zijn ongelooflijk nieuwsgierig en leergierig, en vaak zullen ze kijken als je langs ze loopt. Zelfs als ze nerveus worden als je ze nadert, vliegen ze meestal gewoon een stukje weg naar een andere boom om verder te observeren.
De uilen zijn relatief groot, wegen ongeveer 1 tot 2,75 pond (500-1250 gr) en zijn ongeveer 16-25 inch (40-63 cm) groot. Hun spanwijdte varieert van 96-125 cm (38-49 inch). Hun enige roofdier is de Grote Gehoornde Uil en slechte mensen!
Barred Owls leven van muizen en andere kleine knaagdieren, maar eten zo ongeveer alles van vlees! Ze eten ratten, konijnen, vleermuizen, eekhoorns, mollen, nertsen, wezels, opossums, vogels, kikkers, slangen, vissen, schildpadden, en jagen zelfs rond uw kampvuur om zoete, sappige insecten te vangen.
En over klassieke geluiden gesproken, hun geroep is het klassieke geluid uit films en enge halloweenverhalen. Hun roep is gemakkelijk te herkennen omdat het klinkt alsof ze vragen: “Wie kookt er voor jou?” Bosuilen roepen ook overdag, en ze paren voor het leven.
#3. Oostelijke Schreeuwuil (Megascops asio)
Schreeuwuilen doen je misschien denken aan professionele worstelaars, omdat ze kort en gedrongen zijn en geen nek hebben! Ze wegen 4,2-8,6 oz. (120-244 g), 16-25 cm lang, en hebben een spanwijdte van 46-61 cm (18-24 in). Deze uilen kunnen grijs of rood zijn, waarbij ongeveer een derde van alle individuen rood is.
Eastern Screech-owls hebben “nep” oorpluimen op de bovenkant van hun kop.
Nep, natuurlijk, want uilen hebben ECHTE oren aan de zijkanten van hun kop, onder hun veren, evenwijdig aan hun ooglijn. De pluimpjes kunnen gewoon camouflage zijn om hun silhouet te breken, maar kunnen ook worden bewogen om met andere uilen te communiceren, zoals “Dit is een veilige plek” tegen een partner, of “Achteruit!” tegen een concurrent.
Deze kleine uilen vestigen zich in bijna elk bebost gebied ten oosten van de Rockies, van de Golf van Mexico naar het noorden tot net voorbij de Canadese grens. In hun verspreidingsgebied zijn ze algemeen en ’s nachts vaak te horen. Ze zijn een van de meest voorkomende uilen in Texas.
Schreeuwuilen vermijden gebieden die worden bevolkt door andere grotere uilen, met name de Grote Gehoornde Uil. Ze lijken zich niet al te veel aan te trekken van mensen, want ze nestelen gemakkelijk bovenop straatlantaarns, naast drukke wegen/snelwegen, of in ruimtes in dichtbevolkte gebouwen.
- GeRELATEERD: 8 LIVE Owl Cams From Around the World!
Ze zijn opportunistisch en eten kikkers, hagedissen, kikkervisjes, regenwormen, rivierkreeften, insecten, ratten, muizen, eekhoorns en vele soorten kleine vogels.
Oosterse krijs-uilen maken een verscheidenheid aan kreten, roepjes en liedjes, maar hun meest populaire is een triller met een gelijkmatige toon, die vaak tremolo wordt genoemd. De tremolo wordt door paartjes gebruikt om met elkaar in contact te blijven en duurt tussen de 3 en 6 seconden. Ik vind dat deze tremolo-roep erg klinkt als parende padden, en ik haal ze soms door elkaar!
#4. Western Screech-Owl (Megascops kennicottii)
Ooit werd gedacht dat de Western Screech-owl dezelfde vogel was als de Eastern Screech-owl, maar onderzoek heeft uitgewezen dat het twee verschillende soorten zijn. De westelijke variëteit varieert in gewicht van 100 tot 300 gram. (100-300 gram), met een lichaamslengte van 19-28 cm (7.5-10 inches), en een spanwijdte van 55-62 cm (22-24 inches).
De veren van deze uilen zijn bijna blauwgrijs, grijs, of donkerbruin, afhankelijk van de plaats. Vrouwtjes zijn over het algemeen groter, en vogels uit zuidelijke gebieden zijn duidelijk kleiner dan die uit het noorden.
Westelijke Schreeuwuilen komen voor van de Panhandle van Alaska, in een relatief rechte lijn naar beneden tot aan de noordelijke uithoeken van Midden-Amerika. Ze verkiezen gematigde, subtropische en tropische hooggelegen bossen als favoriete plek, maar je vindt ze ook in parken, woestijnen, akkers en struikgewas. Ze zijn een relatief algemene uil in Texas.
- GERELATEERD: 8 LIVE uilencamera’s van over de hele wereld!
Het hoofdvoedsel van de Westelijke Schreeuwuil bestaat uit ratten, muizen en vogels. Maar het zijn opportunistische jagers en ze eten ook vis, amfibieën en ongewervelde dieren, zoals rivierkreeften, insecten, regenwormen en naaktslakken. Interessant is dat ze af en toe ’s nachts een forel uit het water plukken, of iets groots als een eend of konijn te grazen nemen.
Net als de roep van hun oostelijke neven zijn ook de roepgeluiden van de Westelijke krijsuil niet “krijsend”. Het meest voorkomende geluid is een tamelijk rustige, aangename triller (“hoo-hoo-hoo” of “cr-r-oo-oo-oo”), die aan het eind sneller wordt maar een constante toonhoogte behoudt.
#5. Sneeuwuil (Bubo scandiacus)
Sneeuwuilen krijgen van mij de stem voor een van de mooiste dieren op deze planeet! Hun prachtige witte verenkleed doet bijna iedereen versteld staan, zowel vogelaars als niet-vogelaars!
Nou, dit is een grote vogel van 52,5-64 cm (20,7-25,2 inch) hoog, een spanwijdte van 1,2-1,5 meter (48-60 inch), en met een gewicht van 1.465-1.800 gram (3,2-4 lb.). Sneeuwuilen zijn meestal wit, maar ze hebben horizontale donkere lijnen over hun hele lichaam, behalve op het gezicht en de borst. Interessant is dat ze witter lijken te worden naarmate ze ouder worden.
Sneeuwuilen migreren met de wisseling van de seizoenen. In de zomer paren en broeden ze in het noorden van Canada op de toendra. Maar als het winter wordt, komen deze vogels naar het zuiden.
Je weet nooit hoe ver de Sneeuwuilen naar het zuiden zullen trekken.
De meeste jaren komen Sneeuwuilen niet verder dan het noorden van de Verenigde Staten. Maar sommige jaren is er een “irruptie” van Sneeuwuilen, en veel meer vogels dan normaal trekken naar het zuiden. Deze uilen zijn gevonden tot in Texas en Florida!
In de zomer eten ze meestal lemmingen en ptarmigan op de toendra. Als de winter ze naar het zuiden brengt, wordt hun dieet gevarieerder. Zoek naar prooidieren zoals kleine vogels, zeevogels, eenden, eekhoorns, konijnen en knaagdieren.
Aangepast als hij is aan de omgeving waarin hij leeft, kan de Sneeuwuil een prooi op een behoorlijke afstand onder de sneeuw waarnemen en zich dan storten om het slachtoffer te grijpen.
Tijdens het verdedigen van hun territorium of het zoeken naar een partner, maken de mannetjes een luide “hoo, hoo.” Deze roep is zo luid dat hij op de toendra tot op 7 kilometer afstand kan worden gehoord! Vrouwtjes toeteren zelden, maar andere geluiden (voor beide geslachten) zijn kakelen, krijsen, sissen, en snavelgeknak.
#6. Ransuil (Asio otus)
Deze uilen zijn ook bekend als de Noordelijke Ransuil, de Kleine Uil, of de Kattenuil vanwege hun katachtige gelaatstrekken. Ransuilen zijn geheimzinnig en slapen in zeer dicht gebladerte. Gecombineerd met hun uitstekende camouflage, zijn ze ZEER moeilijk te spotten!
Zoals u kunt zien, danken deze uilen hun naam aan de lange pluimen op hun kop. Dankzij hun oorpluimen, die op uitroeptekens lijken, lijkt het bij Ransuilen vaak alsof ze een verbaasde blik op hun gezicht hebben.
Hun verspreidingsgebied bestaat uit bijna heel Noord-Amerika onder Hudson’s Bay, tot aan de top van Mexico. Deze vogels houden van de rand van gemengde bossen, zodat ze toegang hebben tot open land om te jagen, met bosjes naaldbomen en bossen als broedgebieden.
Hun dieet bestaat bijna uitsluitend uit woelmuizen en andere kleine knaagdieren, omdat ze jagen in voornamelijk open graslanden. Als er te weinig voedsel is, eten ze ook kleine vogels.
Omdat ransuilen moeilijk te zien zijn, is luisteren de beste manier om ze te lokaliseren! Tijdens de paartijd zijn de mannetjes erg spraakzaam. Hun typische roep wordt tussen de 10 en 200 keer herhaald en klinkt als een lage “hoo”, gelijkmatig verdeeld om de paar seconden.
Onder uilen zijn deze mannetjes bijna uniek omdat ze heel sociaal zijn. Ze staan erom bekend in groepen te leven en zelfs slaapplaatsen te delen!
#7. Velduil (Asio flammeus)
Deze middelgrote tanig-bruin gevlekte uil is 34-43 cm groot, heeft een spanwijdte van 85-103 cm en weegt tussen 206-475 gram. Zijn valse oren zijn niet altijd zichtbaar, omdat velduilen ze gewoonlijk alleen opzetten als ze er intimiderend uit willen zien. Zijn Latijnse naam, Asio flammeus, verwijst naar zijn “vlammende” veren.
Tijdens de winter zijn velduilen in het grootste deel van Noord-Amerika te vinden, zelfs tot in Mexico. Maar als het weer warm wordt, trekken deze uilen terug naar het noorden om te broeden. Er zijn enkele gebieden in het westen van de Verenigde Staten waar ze het hele jaar door leven. De beste kans om ze te zien is in de schemering of bij zonsopgang in open velden, graslanden, weiden of vliegvelden.
Deze uilen bouwen hun nesten op de grond in open gebieden zoals weiden, toendra, savanne of prairies. Als ze hun nest moeten ontvluchten om een roofdier af te schrikken, poept de ouder op de eieren, zodat de geur roofdieren weghoudt. Net als de kildeuil lokt de velduil roofdieren weg van het nest door weg te huppelen en te doen alsof hij kreupel is.
De vogels jagen meestal overdag als de woelmuizen, hun lievelingseten, actief zijn. Velduilen jagen ook op andere knaagdieren, kleine zangvogels en zeevogels, als ze in de buurt van de kust zijn.
Broeduilen zijn niet erg luidruchtig. Maar als ze geluid maken, hebben deze vogels een roep die, vreemd genoeg, erg veel lijkt op een kat die op zoek is naar een partner.
#8. Amerikaanse kerkuil (Tyto furcata)
Barn uilen (ook wel kerkuil, spookuil en apenuil genoemd) hebben een hartvormig gezicht, dat zandkleurig is met een donkerbruine rand. Interessant is dat de vorm van het gezicht van een uil het geluid naar hun oren stuurt, waardoor ze de meest efficiënte jagers op geluid zijn die ooit zijn getest. Hun gehoor is zo goed dat ze kleine dieren onder dicht struikgewas of sneeuw met gemak kunnen lokaliseren, en ze jagen zelfs op vleermuizen!
Barn Owls zijn gemiddeld zo’n 11-17 inch (29-44 cm) lang en hebben een spanwijdte van 39-49 inch (1-1,25 meter). Er zijn meer dan 40 unieke variëteiten van kerkuilen. De Amerikaanse versie (Tyto furcata) is de grootste (555 gram), terwijl de kleinste soort op de Galapagos-eilanden leeft (260 gram).
Barn Owls zijn niet-migrerend en komen voor in bijna elke staat en delen van zuidelijk Canada.
Deze nachtdieren hebben de neiging om in verlaten schuren te gaan wonen (vandaar de naam). Hoewel ze in veel delen van hun verspreidingsgebied ernstig worden bedreigd, zijn boeren dol op ze, omdat ze het omliggende terrein tamelijk knaagdiervrij houden en andere dieren beschermen tegen de ziekten die muizen en ratten bij zich dragen.
Ze “toeteren” niet op de klassieke manier zoals andere uilen dat doen. Hun unieke krijsende geluid doet veel meer denken aan dat van een roodstaarthavik. Als ze zich uitsloven voor een vrouwtje, klappen de mannetjes soms een paar keer met hun vleugels terwijl ze vliegen.
#9. Holenuil (Athene cunicularia)
De holenuil weegt slechts 8,5 oz. (147-240 gr), is verrassend groot (19-28 cm) en heeft een spanwijdte van 51-61 cm (20-24 inch). Ze hebben gewoonlijk kenmerkende witte wenkbrauwen. Hun vleugels zijn dieper bruin met lichtere vlekken, maar hun borst kan lichtbruin zijn met strepen of vlekken.
Deze uil heeft relatief lange poten omdat hij veel tijd op de grond doorbrengt.
Burrowing Owls komen vooral voor in het westen van de V.S., tot in Mexico en Centraal Amerika. Verrassend genoeg komen ze ook voor in Florida, waar ze in een groot deel van die staat te zien zijn. Zoek ze in open graslanden en woestijnen.
In tegenstelling tot de meeste andere uilensoorten die hun tijd in bomen doorbrengen, leven Holenuilen onder de grond! Ze graven zelf hun holen uit of nemen vaak ondergrondse schuilplaatsen over van eekhoorns of prairiehonden. Deze ondergrondse holen bieden veel ruimte om voedsel te verzamelen. Het is bekend dat ze honderden muizen in voorraad hebben in geval van voedselschaarste!
Omdat holenuilen prairiebewoners zijn en gebieden bewonen met weinig vegetatie, zoals weilanden of woestijnen, hebben ze een bijzonder interessante strategie ontwikkeld om voedsel te helpen vinden. Geloof het of niet, deze uilen verzamelen het afval van andere dieren en verspreiden dit als een welkomstmat rond de ingangen van hun hol.
Nou, wie komt al die poep ophalen?
Mestkevers en andere sappige insecten! Het is net alsof je de pizzaboer belt voor een levering, vers en aan de deur!
Gravende uilen kunnen een grote verscheidenheid aan geluiden maken, maar ze zijn niet bijzonder luidruchtig. De meest voorkomende is een tweelettergrepig geluid dat klinkt als “who-who” of “coo-coo-roo,” dat vooral door mannetjes wordt gemaakt tijdens het paren en het verdedigen van territoria.
#10. Bosuil (Micrathene whitneyi)
Een van de kleinste uilen met een gewicht van slechts 1,4 oz. (40 gram), is de Velduil vrij egaal grijsbruin met witte wenkbrauwen, maar een lichter gekleurde borst. Hij wordt 12,5-14,5 cm groot en heeft een spanwijdte van slechts 27 cm.
Deze uil ter grootte van een mus brengt zijn jongen graag groot in oude spechtennesten in cactussen en populieren. Het bouwen van een nest in een cactus maakt het moeilijker voor roofdieren, zoals de ringstaart, bobcat, of coyote om ze te bereiken. Helaas zijn grotere uilen een van de grootste gevaren voor de velduil.
Hij komt vooral voor in Centraal-Mexico en op het Baja-schiereiland, maar kan ook in delen van het zuidwesten van de V.S. worden gezien.
Omdat hij alleen op insecten jaagt, hoeft de velduil niet stil te zijn als hij vliegt. Deze eigenschap is uiterst zeldzaam onder uilensoorten.
Deze kleine uilen leven bijna uitsluitend van insecten, zoals motten, duizendpoten en kevers. Interessant is dat ze ook schorpioenen eten, maar ze zorgen ervoor dat ze de angel verwijderen alvorens te eten. De uil heeft zich aan de mens aangepast door op insectenwolken te jagen die worden aangetrokken door felle, kunstmatige verlichting!
Elf uilen hebben een lied dat parende paren samen zingen. Als ze een partner proberen aan te trekken, roepen de mannetjes met een hoge gil. Op lentenachten is de roep het meest intens vlak na zonsondergang en voor zonsopgang.
Tot slot nog een leuk weetje over de uil: hij heeft een trucje gestolen van opossums! Bij bedreiging zal de uil zich dood houden in plaats van te vechten!
#11. Ferruginous Pygmy-Owl (Glaucidium brasilianum)
Bij deze specifieke soort varieert de kleur van grijsbruin met een zwart-wit geblokte staart tot een levendige roestkleur met een uniforme roestkleurige staart. Interessant genoeg betekent “ferruginous” eigenlijk “roestkleurig”. Deze uilen zijn over het algemeen 15 cm groot en wegen tussen de 2,2-2,7 oz. (62-77 gr). De spanwijdte is 37-41 cm.
De uilen hebben ook twee zwarte vlekken op de achterkant van hun kop/nek, “valse ogen” genoemd, die sommige vogels afschrikken om ze van achteren aan te vallen.
Waarom is dit belangrijk?
Deze uil plundert de nesten en boomholtes van veel zangvogels. Veel van deze soorten hebben geleerd zijn roep te herkennen, en als dat gebeurt, zullen veel van deze kleine vogels proberen de ruige dwerguil aan te vallen om hem uit het gebied te verdrijven. De “valse ogen” schrikken de vogels af die hem van achteren proberen te besluipen!
Maar ondanks de haat van andere vogels gedijt de dwergooruil goed en is hij een van de dichtstbevolkte uilen in zijn leefgebied!
De roep van de dwergooruil is een snel, herhaald en monotoon geroep, dat klinkt alsof hij “puk-puk-puk” zegt. Het is niet ongewoon om de geluiden wel 100 keer zonder pauze te horen herhalen!
Hun habitat omvat halfopen beboste gebieden, zoals mesquietstruikgewas, wat het jagen vergemakkelijkt. Deze uilen geven ook de voorkeur aan laaglanden in plaats van hoger gelegen gebieden.
Het verspreidingsgebied van deze vogel strekt zich uit van Arizona en Texas, tot in Zuid-Amerika. Elke boom of cactusholte is goed genoeg om in te nestelen.
#12. Flammulated Owl (Psiloscops flammeolus)
Een vogel wordt “Flammulated” genoemd als hij vlamvormige vlekken heeft. Als je goed naar de gevlamde uil kijkt, kun je zien waar hij zijn naam aan te danken heeft. Het verenkleed lijkt op een met as bedekte boomstam in een kampvuur waar spikkels sintel doorheen komen. Het is een prachtige kleur, maar het maakt deze uil ook bijzonder moeilijk te zien in het bos.
Gevlamde Uilen zijn vrij klein, met een gewicht van slechts 50-65 gram en een gewicht van ongeveer 1,8-2,3 oz. (50-65 gram) en ruwweg 15 cm. groot. Zelfs voor hun kleine status zijn het snelle vliegers, dankzij hun relatief brede vleugels, die ongeveer 14 inch (36 cm.) kunnen reiken.
Deze uil leeft helemaal boven in het bos, vooral in naaldbossen. Hij nestelt ook in loofbossen, zolang er maar wat naaldbomen in de mix zitten. Boomholten worden altijd gebruikt om in te nestelen, zonder bekledingsmateriaal, wat behoorlijk oncomfortabel moet zijn voor hun baby’s!
Gevlamde uilen hebben een zeer grote luchtpijp. Door deze aanpassing kunnen ze een diep gegrom laten horen dat klinkt als dat van een veel grotere vogel. Mensen zien deze uilen zelden, maar je kunt zijn vreemde diepe roep vanuit de boomtoppen horen.
Omdat ze zo klein zijn, jagen Branduilen bijna uitsluitend op insecten (vlinders, motten, krekels en kevers) en ongewervelde dieren. Maar af en toe worden ook kleine knaagdieren gevangen en opgegeten.
Deze uilen worden gezien in Centraal-Mexico en in een aantal aanzienlijke enclaves in de V.S. langs de westkust, tot in het zuiden van British Columbia.
#13. Gevlekte uil (Strix occidentalis)
De populatie van de gevlekte uil neemt helaas nog steeds af door verlies van habitat en concurrentie met de rode uil. De gevlekte uil leeft alleen in volgroeide bossen in het westen. Dus als de grote bomen waar deze uilen de voorkeur aan geven, worden gekapt, kan de habitat pas over honderden jaren worden vervangen.
Bijna 43 cm groot, en met een gewicht van ongeveer 1.De borst van deze uil is bedekt met “vierkanten” van wit tegen bruin, terwijl de vleugels en het lichaam donkerder bruin zijn met kleine witte vlekjes.
Stippeluilen zijn een typische bewoner van de westkust, met veel kleine enclaves in het zuidwesten. Hij heeft ook een smal verspreidingsgebied in het westen en midden van Mexico. Waar ze ook zijn, deze uilen houden van grote, oude bomen om in te nestelen en van bossen met een dicht bladerdak.
Het zijn hinderlaagroofdieren, die zitten en wachten tot er iets langskomt, waarna ze toeslaan. Meestal eten ze hertenmuizen, grondeekhoorns, woelmuizen, sneeuwhazen, vliegende eekhoorns en bosratten. Ze eten ook kleinere uilen, vleermuizen, spechten, insecten, kikkers en reptielen.
Het meest voorkomende geluid dat een gevlekte uil maakt is een reeks zachte piepjes van vier noten. Deze roep wordt door beide geslachten gegeven en gebruikt om hun territorium te verdedigen en af te bakenen, hoewel het ook kan worden gehoord wanneer mannetjes voedsel bij vrouwtjes afleveren. Andere geluiden die u kunt horen zijn knorren, kletteren, kreunen en diverse andere roepgeluiden.
Net als veel andere uilen bouwt deze soort geen nest. In plaats daarvan nemen ze nesten over die in het verleden door andere vogels zijn gemaakt, of ze gebruiken gewoon een afgebroken boomtop of holle boomholte. Ze zijn monogaam, maar ze broeden niet elk jaar. Zoals elk stel dat al lang samen is, voelen ze zich op hun gemak als ze lange tijd niet bij elkaar zijn en ontmoeten ze elkaar meestal alleen tijdens het paarseizoen.
#14. Noordelijke Zaaguil (Aegolius acadicus)
Deze soort is een van de kleinste uilen ter wereld, met een lengte van slechts 17-23 cm (6,5-9 inch), en schattig als een knopje. Ze zijn vrij licht en wegen maar 5,5 tot 5,3 oz. (54-151 gram), en hebben een spanwijdte van slechts 16,5-22,2 inch (42-56,3 cm). Noordelijke Zaaguiluilen zijn meestal bleekbruin en geelbruin gekleurd.
Hun favoriete voedsel zijn hertenmuizen, woelmuizen en spitsmuizen. Maar deze uilen vullen hun dieet indien nodig aan met kleine vogels, insecten en ongewervelde dieren.
Hun verspreidingsgebied beslaat bijna de gehele Verenigde Staten en het zuiden van Canada. Sommige exemplaren trekken in de winter naar het zuiden, terwijl anderen het hele jaar op één plek blijven.
Noordelijke Zaaguilen schijnen een voorkeur te hebben voor dichte naaldbossen of gemengde loofhoutbossen, met een rivier in de buurt. Vanwege hun behoefte aan volwassen bomen is hun aantal afgenomen.
De uilen ontlenen hun naam aan het geluid dat ze maken als ze worden gealarmeerd, en dat lijkt op het slijpen (scherpen) van een zaag. Maar hun meest voorkomende roep klinkt tijdens het broedseizoen. Het klinkt als een “too-too-too”, met een snelheid van ongeveer twee tonen per seconde.
Aangeplakte spechtengaten in loofbomen worden meestal gebruikt als nest, maar deze uilen gebruiken ook kunstmatige nestkasten. Interessant is dat vrouwtjes in elk seizoen zonder onderscheid met verschillende mannetjes broeden en meer dan één legsel eieren hebben. Zodra de kuikens veren hebben, vertrekt zij om een andere partner te zoeken, terwijl vader zich met deze groep kuikens bezighoudt.