Het geheel, tot en met het huis zelf, is behoorlijk majestueus, het soort plek waarvan Instagram-hongerige boho-lodges alleen maar zouden willen dat ze konden zijn, afgezien van de vier geweerschoten die in de verte afgaan terwijl we praten (“probably target shooting,” haalt Carlile haar schouders op, en belt op een gegeven moment Phil Hanseroth – die getrouwd is met Carlile’s zus – om te vragen of haar “redneck brother is in town”).
Van een ochtendcocktail tot een lang gesprek op de veranda, stapels afhaaltaco’s en een paar uur kijken hoe Carlile en de Secret Sisters werken (ze produceert opnieuw hun aankomende plaat), kregen we een aardig beeld van hoe het leven van de drievoudige Grammy-winnares eruit ziet in onze recente feature.
1. Ze zong ooit met Nickelback.
Toen Carlile begon in de scene van Seattle, bracht producer Rick Parasher, die haar introduceerde bij de Hanseroth-tweeling, af en toe artiesten met wie hij werkte naar haar zondagse optredens in de lokale club het Paragon. “Hij sloot af in de studio en dan kwam hij Matchbox Twenty brengen en verdomme Nickelback en Three Doors Down,” zegt ze. “En dan gingen ze het podium op, werden dronken en zongen met me mee.”
2. Haar vrouw Catherine bracht een magische dag door in het huis van Joni Mitchell.
Catherine kocht tijdens de feestdagen een zeldzame prent voor Carlile en nam die mee naar Mitchells huis om gesigneerd te worden – in het geheim vloog ze daarvoor naar Los Angeles. Toen Catherine landde, zei Mitchells assistente dat ze langs moest komen. “Joni verschijnt in een trainingspak en een Gucci-muts…en ze brengt de middag door met mijn vrouw, neemt haar mee naar haar muziekkamer en praat urenlang met haar. Catherine hield Joni’s beide handen vast en zei: ‘Ik wil dat je weet dat ik je de meest magische blanke berenvrouw vind.’ En Joni zei: ‘Dank je, weet je waarom ze mij de witte berenvrouw noemen? Omdat eens in de zoveel tijd, heel zelden, een zwarte beer een witte beer baart. En dat ben ik.””
3. Carlile herschreef een versie van het originele Highwaymen-anthem voor haar Highwomen-project, dat ze beschouwt als meer dan een album: het zal een beweging zijn.
“We maken een vierdelige documentaire en een plaat,” zegt ze. “Ik heb samen met Jimmy Webb het oorspronkelijke Highwaymen-nummer herschreven, met verhalen van vrouwen die uit protest zijn gestorven. We hebben een aantal countrysongs geschreven, Dave Cobb produceert de plaat en we zeggen: ‘Wij zijn countryartiesten,’ en we gaan vragen of ze ons opnemen. En als ze dat doen of niet, hoe dan ook zal het een verhaal vertellen over feminisme in de landelijke Amerikaanse muziek.”
4. Ze heeft een restaurant naar haar vernoemd.
De Carlile Room in het centrum van Seattle is haar eigen naamgenoot restaurant, en bevat een smakelijke cocktail vernoemd naar haar eer (de Carlile Cup). “De hush puppies met eendenvet zijn mijn favoriet,” zegt Carlile, die een kopie van het menu in haar keuken heeft hangen. We proefden ze en ze zijn inderdaad heerlijk.
5. Ze is een fervent visser.
Carlile neemt haar gezin graag mee op visreisjes, en de hobby is een groot deel van haar leven. Ze gaat naar Montana, vist in het zuiden op meerval en zeebaars, in het Midwesten op Walleye, in Alaska op heilbot en in de plaatselijke meren op forel. “Het is een beetje rednecky, maar zoals ze zeggen: ‘The tug is the drug,'” zegt Carlile. “Je weet niet wat er daar beneden is, maar je kunt op elk moment met iets in contact komen. En als je dat doet, is het altijd een verrassing. Maar als ik nooit een connectie maak, vertrek ik nog steeds gelukkig.”
6. Ze was vegetariër – maar slechts heel kort.
“Toen ik 15 was, at ik geen rood vlees omdat ik dacht dat lesbiennes dat deden,” zegt Carlile, lachend. “Dat heb ik een paar jaar gedaan en toen wilde ik mijn rijbewijs, zodat ik naar Burger King kon rijden en een Whopper met kaas kon halen, zodat niemand het zou weten.”
7. Ze is erg voor wapenveiligheid, maar voorzichtig met het woord ‘controle’.”
Toen ze opgroeide in Washington, had Carlile’s vader vaak vuurwapens in huis, wat haar een uniek perspectief geeft op de vraag waarom wapenbezitters zelden toegeven als het gaat om het Tweede Amendement. “Ik ben een fervent voorstander van veiligheidswetten voor wapens, maar ik ben heel voorzichtig met het gebruik van het woord ‘controle’,” zegt ze. “Niet dat ik vind dat het niet gecontroleerd moet worden, want dat vind ik wel. Omdat ik denk dat het de libertariërs en dat soort denkers afschrikt. Ze haten het woord ‘controle’. Sommige van de veiligste en meest verantwoordelijke mensen die ik ken zijn wapenbezitters en ze zijn trots op hun kennis van veiligheid. Maar zodra ze het woord ‘controle’ horen na het woord ‘pistool’, sluiten ze af.”
8. Ze is een geobsedeerde fan.
Carlile begrijpt wanneer haar fans een beetje te gepassioneerd worden, want ze is zelf net zo. “Ik zou uren buiten een concert van de Indigo Girls gaan zitten om te zien of iemand mijn gitaar wilde signeren,” zegt ze. “Ik heb het gevoel dat ik voorbestemd was om deze baan te hebben, omdat ik weet hoe het was om een geobsedeerde fan te zijn. Als je niet geobsedeerd kunt zijn, ben je het niet waard om door geobsedeerd te zijn. Dus als ik geobsedeerde fans zie, begrijp ik ze niet alleen – ik ben ze.”
9. Nu rekent ze de Indigo Girls tot haar goede vrienden en bewonderaars.
“Ik denk dat Brandi in veel opzichten de nieuwe generatie vertegenwoordigt,” zegt Amy Ray, “omdat ze niet bang is om zichzelf te zijn, maar ze heeft ook de traditionele ‘Grand Ole Opry’ en ‘Bennie and the Jets’ stijl performer in zich, waarbij het erom gaat het publiek een show te geven en ze echt te vermaken. Als een queer vrouw dit kan doen en erkend wordt door de mainstream muziekmachine, dan is er iets cools aan de hand.”
10. Elton John is altijd maar één e-mail van haar verwijderd.
Carlile en Sir Elton zijn in de loop der jaren hecht geworden, en op de ochtend van de Grammy-nominaties stuurde hij haar twee e-mails (op een gegeven moment tijdens ons interview vuurt ze een berichtje naar hem terug). Een keer stuurde hij haar alles wat Buffy Sainte-Marie ooit heeft opgenomen, waardoor ze een enorme fan is geworden.
11. Ze houdt van Gucci, maar is er niet kieskeurig over.
“Ik heb twee paar van deze,” zegt Carlile over de met bont gevoerde Gucci loafers die ze draagt op de dag van ons interview. “Ik weet dat ze speciaal zijn, maar ik vind het grappig om ze niet speciaal te behandelen. Loop er gewoon in rond op de boerderij. Loop door de paardenstront in ze. Het zijn schoenen, toch?”
12. Ze stelt zich graag voor hoe Freddie Mercury zou zijn als hij nog zou leven.
“Ik denk dat Freddie hier een lange sigaret zou zitten roken en ons schat zou noemen,” zegt Carlile. “Ik denk dat hij perfect beledigend zou zijn en de PC cultuur zou haten. Ik denk dat hij de rockster heeft uitgevonden. Ik denk niet dat de heteroseksuele frontmannen van de huidige rockbands zich zouden mogen uitleven in het soort vrouwelijkheid waar ze zich in uitleven als Freddie Mercury niet was gestigmatiseerd.”
13. Ze is dol op Maren Morris en vindt haar geweldig voor de countrymuziek.
“Maren, I fucking love her,” zegt Carlile. “Ik vind haar gewoon heel openhartig.” Carlile nodigde Maren uit om te zingen op haar volledig vrouwelijke festival, Girls Just Wanna Weekend, en verschijnt op haar aankomende album, Girl.
14. Ze bewondert het als mannelijke artiesten als Sturgill Simpson moeite doen om hun kinderen op te voeden als feministen – vooral hun zonen.
“Sturgill Simpson, hij doet echt zijn best,” zegt Carlile. “Hij stuurde me een foto van een kerstcadeau dat hij voor zijn zoon had gekregen, genaamd My First Book of Feminism for Boys.”
15. President Obama is een fan en een vriend.
“Obama en ik zijn veel gaan praten over altruïsme en nobelheid,” zegt ze over de 44ste president, die Carlile’s liedjes twee jaar op rij op zijn eindejaarsplaylist heeft gezet. “Hij is een goed en fatsoenlijk mens, en hij is al meer dan tien jaar een mentor voor me. Als ik contact met hem opneem, schrijft hij me altijd terug. Hij is altijd een goed persoon in mijn leven geweest. Als ik een liedje schrijf dat iets zegt waarvan ik denk dat het belangrijk is, vertelt hij het me niet, hij zet het op een van die verdomde lijsten en het raakt me als een ton van bakstenen.”