30 jaar na Stuart-zaak, Boston geneest nog steeds

Dertig jaar geleden, in oktober 1989, schokte een moordzaak Boston tot op het bot. Charles Stuart en zijn zwangere vrouw, Carol DiMaiti Stuart, werden neergeschoten in de Mission Hill buurt na het verlaten van een bevallingscursus in het nabijgelegen Brigham and Women’s Hospital. Carol DiMaiti Stuart stierf binnen enkele uren, en haar zoon, Christopher, die twee maanden te vroeg was geboren, stierf 17 dagen later. Charles Stuart raakte ernstig gewond, maar herstelde. Stuart vertelde de politie dat de aanvaller een zwarte man met een schorre stem was, die het echtpaar beroofde. De buurt werd op zijn kop gezet door agressieve politieacties en het ondervragen van zwarte mannen. Een zwarte man genaamd Alan Swanson werd aanvankelijk gearresteerd en drie weken vastgehouden, en daarna werd Mission Hill bewoner Willie Bennett gearresteerd en vastgehouden als de mogelijke schutter. Begin januari viel Stuart’s verhaal in duigen en kwam de waarheid aan het licht. Stuart was zelf de aanvaller geweest, schoot zijn vrouw dood en verwondde zichzelf om de misdaad te verdoezelen, voordat hij het pistool aan zijn broer gaf die vluchtte voordat de politie arriveerde. Stuart sprong dood van de Tobin Bridge op 4 januari 1990. De zaak was aanvankelijk ingegeven door de angst onder blanken voor stedelijke criminaliteit; uiteindelijk werd het een van de meest prominente voorbeelden van Boston’s lange en gekwelde geschiedenis van racisme. Vorige week, ter gelegenheid van de 30e verjaardag van de zaak, organiseerde de openbare aanklager van Suffolk County, Rachael Rollins, een paneldiscussie en een gemeenschapsgesprek aan de Northeastern University om de kwesties die door de zaak aan de orde werden gesteld te onderzoeken. Onder de deelnemers bevonden zich Carl DiMaiti, Carol DiMaiti’s broer, en familieleden van Willie Bennett. Wat volgt zijn de opmerkingen die Rollins maakte aan het begin van het evenement.

Goedenavond iedereen.

Mijn naam is Rachael Rollins en ik ben de officier van justitie van Suffolk County.

Ik wil Richard O’Bryant bedanken, de directeur van het Northeastern John D. O’Bryant African American Institute, voor zijn vrijgevigheid in het sponsoren van deze belangrijke gebeurtenis.

Ik wil ook een moment nemen om mijn erkentelijkheid te betuigen aan alle families die vandaag aanwezig zijn, en diegenen die dat niet zijn, die werden beïnvloed door het spoor van geweld dat begon op de avond van 23 oktober 1989. Ik weet dat het vandaag moeilijk moet zijn en ik dank u voor uw moed en toewijding aan onze gemeenschap en deze discussie.

Vandaag zijn we hier om het begin te hebben van wat een heel moeilijk gesprek zal worden. Ik ben me er terdege van bewust dat het voor sommigen een schok kan zijn, voor de meesten ongemakkelijk, maar ook noodzakelijk voor ons allen om het pijnlijke proces van genezing te beginnen, of voort te zetten.

Vandaag herdenken we een donkere tijd in de geschiedenis van onze stad: de moord op een moeder en haar kind, de aanval op een gemeenschap, de valse beschuldigingen van zwarte mannen, de medeplichtigheid en wreedheid van de rechtshandhaving, met inbegrip van het bureau dat ik nu leid, de versterking van de media en de bestendiging van een leugen die verdeeldheid, wantrouwen en onrecht veroorzaakte.

Ik begrijp dat we het ons misschien niet willen herinneren, of er niet op terug willen komen, maar ik geloof dat we wel moeten. Zelfs na 30 jaar moeten we deze discussie voeren; we moeten het trauma erkennen. Alleen dan kunnen we het leed, het verraad en de pijn erkennen, waardoor uiteindelijk het werk aan een plaats van genezing kan beginnen.

Toen ik dit evenement voor het eerst aankondigde, gaven degenen die diep door de tragedie waren getroffen – de overlevenden van dit geweld – aan hoe rauw de wonden nog zijn. Sommigen spraken over een gapend gat dat door de moorden is achtergelaten; anderen herinnerden zich specifiek de terreur die op een gemeenschap neerdaalde. Allen werden toegebracht door het geweld van een lafaard en zijn leugen.

Dit is niet alleen een herinnering aan het verleden, weg van het heden. De littekens zijn vandaag nog heel vers. Sommigen waren niet klaar om dit gesprek te voeren. We erkennen en respecteren hoe moeilijk dit is.

Dag herdenken we de overlevenden. Tot die overlevenden behoren verschillende families en de hele Mission Hill gemeenschap. De brute moord op Carol en Christopher DiMaiti heeft een reeks gebeurtenissen in gang gezet die een diep trauma hebben veroorzaakt dat verder reikt dan één gezin of één buurt. Laten we dat trauma onder ogen zien door te herinneren aan de afschuwelijke gebeurtenissen die 30 jaar geleden op die avond begonnen. Op 23 oktober 1989 verliet een zwangere Carol DiMaiti met haar man, Charles Stuart, een geboorteles in het Brigham and Women’s Hospital. Op weg naar huis werd ze neergeschoten.

Ondanks alle pogingen van chirurgen stierf Carol in hetzelfde ziekenhuis waar ze enkele uren eerder geboorteles had gevolgd. Haar te vroeg geboren zoontje, Christopher, stierf 17 dagen later.

De echte schutter, Carols echtgenoot, schoot zichzelf in de maag en belde vervolgens 112 om de schietpartij te melden. Hij smeekte de centralist om hulp. Hij zou de fictieve schutter beschrijven als een zwarte man, met een “schorre stem,” die een trainingspak droeg. Charles kende zijn publiek. Die leugen vatte vlam en speelde in op de stereotypen die vaak door de media in stand werden gehouden. Die brand veranderde in een inferno.

Politieagenten zwermden Mission Hill uit op zoek naar de fictieve zwarte verdachte – waarbij ze zwarte mannen van alle leeftijden traumatiseerden, vernederden en mishandelden. Deze mannen en deze gemeenschap dragen nog steeds de littekens van die invasie.

De mensen van Mission Hill – vooral zwarte mannen – werden behandeld als criminelen in plaats van als leden van een gemeenschap die, net als wij allemaal, onschuldig zijn totdat het tegendeel is bewezen en die de politie zogenaamd moet beschermen en dienen.

Twee zwarte mannen, eerst Alan Swanson en later William Bennett, werden het slachtoffer van een leugen die werd gevoed door racistische stereotypen, werden ten onrechte verdacht van de misdaad. Hoewel ze nooit officieel in staat van beschuldiging werden gesteld, werden ze door de media aangeklaagd in de rechtbank van de publieke opinie. De toenmalige officier van justitie van het district Suffolk County, de burgemeester van Boston en de politiecommissaris stonden allemaal toe dat deze belastering en criminalisering ongecontroleerd doorging. Er gingen zelfs stemmen op om de doodstraf weer in te voeren.

Helaas, toen de waarheid aan het licht kwam, dat Carols man in feite de schutter was, dat hij zichzelf had neergeschoten om de verdenking af te wenden, en dat hij de zwarte schutter volledig had verzonnen, was de stad geschokt.

De gedupeerde zwarte mannen en de Mission Hill gemeenschap waren dat niet. Helaas waren zij maar al te vertrouwd met een justitieel systeem dat gekleurde gemeenschappen beschouwde als besmet met geweld en verantwoordelijk voor haar eigen prognose.

De moorden op Carol en Christopher DiMaiti waren niet de oorzaak van raciale onrechtvaardigheid in Boston; zij waren een symptoom. Sommigen zijn misschien geschokt door de leugen, maar het feit dat de stad – van de burgemeester tot de officier van justitie en van de politiecommissaris tot de media – de leugen geloofde, is een verhaal dat zo oud is als de oprichting van onze natie.

In To Kill a Mockingbird merkte Harper Lee op dat: “Mensen zien wat ze zoeken en horen wat ze horen.

Toen Carol DiMaiti en haar zoon werden vermoord, wilden de mensen die gevaarlijke zwarte man de schuld geven. Ze wilden geloven dat een blanke familie was vernietigd door de “plagen” van de binnenstad. Ze wilden het geloven omdat ze het al eerder hadden gehoord.

Ze wilden geloven dat de Stuarts een all-American koppel waren, verliefd en onschuldig. In werkelijkheid was Carol misschien al slachtoffer voordat ze ooit werd neergeschoten. Mensen geloofden niet dat haar man een mishandelaar kon zijn, laat staan een moordenaar, omdat ze het niet wilden geloven. Deze twee pasten niet in het plaatje. Zij was een advocaat. Ze zaten in de hogere middenklasse.

“Mensen zien over het algemeen wat ze zoeken en horen wat ze horen.”

Harper Lee had het dan wel niet over raciale onrechtvaardigheid of huiselijk geweld, maar haar woorden geven perfect weer wat hun letterlijke en figuurlijke kooien bouwt.

Charles Stuart’s leugen begon in de daaropvolgende maanden te ontrafelen en als de lafaard die hij was, sprong hij op 4 januari 1990 zijn dood tegemoet. Wat overbleef, wat hij achterliet, was een vlek – een brandmerk op onze stad van geweld, haat en racisme; van moord, wreedheid en trauma.

De gebeurtenis van vandaag is niet slechts één ding, omdat de gebeurtenissen die 30 jaar geleden plaatsvonden, niet slechts één familie of één gemeenschap troffen. Er waren veel slachtoffers. Er zijn vele overlevenden.

Het erkennen van de rol die huiselijk geweld heeft gespeeld bij de dood van Carol en Christopher DiMaiti, gaat niet voorbij aan het racistische beleid en de wrede praktijken die de nasleep hebben gedomineerd. De trauma’s werken niet in silo’s; ze vereisen niet dat we twee afzonderlijke verhalen omarmen; het trauma van huiselijk geweld wordt verergerd door het trauma van raciale onrechtvaardigheid. Als we willen genezen, moeten we alle wonden erkennen. Alleen dan kunnen we het bloeden stoppen.

De dingen zijn in de afgelopen 30 jaar veranderd, maar vooruitgang is geen eindresultaat. Het is een evolutie. Hoewel we vooruitgang hebben geboekt, hebben we nog zoveel werk te doen.

Het is waar dat mensen in machtsposities – mensen zoals ik, politiecommissaris Gross en sheriff Tompkins – steeds meer beginnen te lijken op de gemeenschappen waarvoor we zijn gekozen of aangesteld.

Het is ook waar dat er geen plek in ons land is waar zwarte en bruine mensen sterker vertegenwoordigd zijn dan in gevangenissen en gevangenissen. We moeten werken aan een systeem dat rechtvaardig is voor iedereen, niet alleen voor degenen met rijkdom, macht en privileges.

Het is waar dat vrouwen financieel, politiek en sociaal onafhankelijker zijn dan de generaties die voor hen kwamen.

Het is ook waar dat 1 op de 4 vrouwen op enig moment in hun leven te maken krijgt met intiem partnergeweld. Die vrouwen zijn er van alle rassen, sociaaleconomische klassen, leeftijden, nationaliteiten, oriëntaties en statussen. We moeten onszelf onderwijzen over de complexiteit van deze relaties als we hopen een weg naar onafhankelijkheid te bieden.

We moeten ons verleden onder ogen zien om een rechtvaardigere en billijkere toekomst op te bouwen.

Daarom ben ik hier vandaag om de stemmen en middelen te versterken die door onze partners in de gemeenschap worden aangeboden.

Daarom ben ik hier vandaag om te zeggen dat het me spijt, vooral voor de familie Bennett. Want de waarheid is dat het Openbaar Ministerie van Suffolk County medeplichtig was aan wat er 30 jaar geleden is gebeurd.

“Mensen zien over het algemeen waar ze naar zoeken en horen waar ze naar luisteren.”

Laten we naar ons verleden kijken, zodat we ervoor kunnen zorgen dat het niet onze toekomst is. Laten we beginnen te genezen door te luisteren. Laten we op deze 30e verjaardag een gesprek beginnen, en ik hoop dat dit het eerste van vele zal zijn.

Dank u.

Rachael Rollins is de officier van justitie van Suffolk County.