Dit jaar viert ZPG zijn 30-jarig bestaan. Wat kunnen we melden als we terugkijken? Nou, ZPG is gegroeid en gegroeid! Het is 200 jaar geleden dat Thomas Malthus zijn beroemde First Essay on Population schreef, en 30 jaar sinds Dr. Paul Ehrlich’s baanbrekende The Population Bomb. Zowel Malthus’ pamflet als Ehrlich’s boek waren bestsellers na hun publicatie en er wordt nog steeds naar beide boeken gevraagd. De notie van overbevolking trok duidelijk de aandacht en de langdurige groei van ZPG bewijst dat de belangstelling voor bevolking en overbevolking blijft bestaan. De lange levensduur van ZPG bewijst ook dat er mensen bereid zijn een zich voortdurend ontwikkelende beweging te steunen die altijd een boodschap van actie en hoop heeft gehad: actie om de bevolkingstrends te veranderen en hoop dat deze veranderingen niet te laat zullen komen.
De oorspronkelijke boodschap
ZPG’s vroege missie was relatief eenvoudig: het publiek bewust maken van het verband tussen bevolkingsgroei en aantasting van het milieu en op zijn beurt mensen aanmoedigen kleinere gezinnen te stichten. De bijbehorende boodschap was dan ook eenvoudig: Stop bij twee. De focus van de ZPG lag op het terugdringen van de gewenste gezinsgrootte en het waarborgen van de middelen en rechten van de menselijke voortplanting.
In de late jaren ’60 in Amerika zou “revolutionair” een treffende omschrijving zijn van iemand die het aandurfde om over reproductieve rechten te praten. Grote gezinnen werden over het algemeen als wenselijk beschouwd en vormden de norm. Maar toen kwam Rachel Carson’s baanbrekende en best verkochte Silent Spring, die de gevaren van chemische vervuiling onthulde. Milieurampen leken toe te nemen; zo werd het Eriemeer uitgeroepen tot een “stervend sinkhole”. Milieubewustzijn begon door te dringen tot het publieke bewustzijn. In de zomer van 1969, toen de sterk vervuilde Cuyahoga rivier bij Cleveland in vlammen uitbarstte, leek er een apocalyptische urgentie te zijn voor de binnenkort te noemen “milieuzaak”. Bill Reyerson, oprichter van de eerste campusafdeling van ZPG, beschreef de reactie op de brandende rivieren en andere catastrofes. “Het zond schokgolven door het land,” herinnerde hij zich. “Mensen realiseerden zich dat als het land zo vervuild was dat rivieren in brand konden vliegen, we een serieus probleem hadden.”
Toen veel Amerikanen zich bewust werden van milieuproblemen, werkten ZPG-activisten eraan om het verband tussen milieu en bevolking aan te tonen. Ze probeerden de heersende opvattingen over gezinsgrootte uit te dagen en te veranderen met behulp van slogans die varieerden van grappig:
De pil op zijn tijd redt negen!
Deze rij is te lang. Word lid van ZPG!
Tot het verwarrende:
Stop Pop Hop Ergo Grow Zero
Bumperstickers, posters, publieke aankondigingen en tijdschriftadvertenties spoorden mensen aan om de ZPG-filosofie over te nemen en zich bij de organisatie aan te sluiten. En, verbazingwekkend genoeg, slaagde de eigenzinnige campagne boven alle verwachtingen. Volgens sommige berichten bloeide het ledental van de ZPG in de jaren 1969-1972 kortstondig op tot meer dan 35.000 leden.
Maar er was meer nodig om mensen ervan te overtuigen voor kleinere gezinnen te kiezen dan hen aan te sporen “slechts twee” kinderen te nemen. Ervoor zorgen dat ze toegang hadden tot de middelen om de grootte van hun gezin te kiezen was essentieel voor deze keuze. Tot de uitspraak van het Hooggerechtshof in 1965 in de zaak Griswold v. Connecticut was het recht van echtparen op het gebruik van voorbehoedsmiddelen niet gegarandeerd. Zelfs na dat besluit bleven voorbehoedsmiddelen voor ongehuwde mensen illegaal. De Comstock-wetten van 1873, die de verspreiding en verzending van voorbehoedsmiddelen verboden op grond van de federale anti-obsceniteitswetgeving, golden nog steeds. Abortus was in sommige staten illegaal. Electieve sterilisatie was bijna onmogelijk te verkrijgen. Om deze problemen te bestrijden, bundelde de ZPG haar krachten met andere organisaties zoals de National Organization for Women, Planned Parenthood of America, de American Civil Liberties Union en vele anderen om politici te overtuigen van de noodzaak tot verandering.
Tijden veranderen
De wetgeving veranderde relatief snel. Het Congres herschreef in 1970 de federale Comstock-wetgeving en verwijderde daarmee formeel het etiket obsceniteit van voorbehoedsmiddelen. Twee jaar later kwam het Hooggerechtshof met de uitspraak Eisenstadt v. Baird, waarmee het recht op voorbehoedsmiddelen werd uitgebreid tot ongehuwden. In 1973 legaliseerde de cruciale beslissing Roe v. Wade abortus en electieve sterilisatie en de begeleidende opinie, Doe v. Bolton, verklaarde het beleid om de toegang tot abortus te beperken ongrondwettelijk. Met de hulp van groepen als de ZPG en onder leiding van “vrouwenbevrijdings”-organisaties werd het idee van “reproductieve rechten” nu een onderdeel van het nationale discours. En politici begonnen speciale belangstelling te tonen voor bevolkingsvraagstukken.
Het resultaat was verbluffende veranderingen. Het totale vruchtbaarheidscijfer in de V.S. daalde van een gemiddelde van 3,4 kinderen per vrouw in het begin van de jaren ’60 tot 1,8 in 1975. De verdubbelingstijd van de Amerikaanse bevolking steeg tussen 1968 en 1975 met 14 jaar, en de natuurlijke aanwas daalde van een jaarlijkse groei van 1,1 procent tot 0,9 procent. In 1983 wees Paul Ehrlich erop dat hij stomverbaasd was geweest over de reproductieve revolutie van de jaren zeventig, waarvan de bloei van de ZPG zowel een oorzaak als een symptoom was. Als er ooit een organisatie als bij toeval was opgericht, dan was het de ZPG wel.
De tijden veranderden en veranderden weer. In de dertig jaar die sinds de oprichting van de ZPG zijn verstreken, raakten wij uit de mode en keerden daarna weer terug. John Travolta was een vergeten ster; twintig jaar later werd hij herontdekt. En reproductieve rechten worden opnieuw in twijfel getrokken. Van 1989 tot 1992 dienden staatswetgevers meer dan 700 wetsvoorstellen in tegen het recht op abortus. In 1992 was er in 84% van de districten in de VS geen arts meer die abortussen kon uitvoeren. Anti-abortus geweld is geëscaleerd en de invloed van religieus rechts op de toon en inhoud van politieke discussies neemt toe. Politieke betrokkenheid bij bevolkingsvraagstukken is een heikele zaak geworden. Jay Keller, nationaal velddirecteur van de ZPG en al vele jaren activist van de beweging, merkte op: “Veel politici zouden nog niet in de buurt van een bevolkingspolitiek komen al was het verpakt in snoep en goud.”
Maar de ZPG verandert met zijn tijd. Van een kleine groep van drie oorspronkelijke oprichtende leden, hebben we een ledental van meer dan 55.000. We drukken niet langer nieuwsbrieven op een mimeografiemachine in de kelder. ZPG is niet langer een brutale jonge organisatie. Maar in het huidige conservatieve politieke klimaat kan een organisatie met een boodschap als die van ZPG nooit als “tam” worden beschouwd.”
Een veranderende boodschap
Wat is dan precies de boodschap van ZPG? Pete Seeger vatte de oorspronkelijke boodschap samen in een vroege openbare dienstmededeling, toen hij de mensen vertelde over de “twee positieve stappen” die het milieu zouden beschermen. “Ten eerste,” zo informeerde hij het publiek, “neem niet meer dan twee kinderen… Ten tweede, vertel anderen wat je hebt besloten.” Inmiddels beseft ZPG echter dat bevolking meer is dan dat. We houden ons nu bezig met zowel de oorzaken als de gevolgen van overbevolking, van het steunen van internationale gezinsplanning, tot het uitdijen van voorsteden, tot de dekking van anticonceptie door verzekeringspolissen. De missie van ZPG is veel complexer en gaat verder dan mensen vertellen dat ze “er maar twee moeten nemen”. De boodschap van de begindagen was zeker uniek, maar we weten nu veel meer over de dynamiek die inherent is aan het stabiliseren van de bevolking.
Zelfs de eenvoudige kracht van de vroege boodschap werd in twijfel getrokken. In een artikel in 1970 in de ZPG National Reporter werd de vraag gesteld: “Is ZPG a Cop-Out?” De auteur antwoordde: “Ja, omdat de boodschap te simpel was.” Paul Ehrlich, hoewel minder fel, zei hetzelfde in 1989: “Het oplossen van het bevolkingsprobleem zal je alleen een ticket kopen om de andere problemen op te lossen. Het zal ze niet op zichzelf oplossen.” Met andere woorden, je kon toen niet, en je kunt nu niet, de wereld redden door alleen maar minder baby’s te krijgen. Dat was echter de oplossing die ZPG oorspronkelijk voorstelde als de magische kogel: Stop bij twee en je hebt je goede daad gedaan. We realiseren ons nu dat die boodschap niet voor iedereen werkte.
Sindsdien is de ZPG vertakt. We werken veel samen met andere groepen die zich met deze boodschap bezighouden, en we brengen onze boodschap zo veel mogelijk naar buiten. We moedigen steden aan om groeiplannen op te stellen, zodat ze de problemen van ongebreidelde stadsuitbreiding kunnen vermijden. We lobbyen bij het Amerikaanse Congres over zowel internationale als binnenlandse fondsen voor gezinsplanning en zorgen ervoor dat deze niet worden gekort. ZPG’s Population Education Department heeft een prijswinnend lesprogramma ontwikkeld dat milieu- en bevolkingsvraagstukken opneemt in de standaard lesstof, waarmee honderden leraren en leerlingen elk jaar weer worden voorgelicht. ZPG probeert de aandacht te vestigen op de voordelen van kinderloze en eenkindgezinnen en richt zich op de milieu-impact van een groeiende bevolking, in plaats van alleen op aantallen.
In de jaren zeventig opende ZPG vasectomie-klinieken. Tegenwoordig deelt ZPG condooms uit met op de verpakking de tekst: “Red de wereld: Gebruik een condoom.” ZPG werkt momenteel aan een Nationaal Bevolkingsbeleid, maar dat is gebaseerd op keuze en onderwijs – zoals het hoort. We hebben ontdekt dat onze boodschap veel beter werkt als mensen een keuze krijgen en die keuze voor zichzelf kunnen maken. Zoals Jay Keller opmerkte: “Je kunt een krachtige boodschap hebben die je in de verkeerde richting leidt. Het proces dat je naar ZPG leidt is net zo belangrijk als het bereiken van ZPG.”
Op de keper beschouwd maakt niemand zich zorgen over de bevolking vanwege de cijfers alleen. De getallen zijn alleen interessant in de context van de kwaliteit van het leven – als een indicator van hoe de dingen zijn veranderd en als een antwoord op de vraag waarom ze zijn veranderd. Een vermindering van de wereldbevolking tot drie miljard zou niet automatisch leiden tot een enorme verbetering van onze levenskwaliteit; het zou in feite zeer zeker een nadelig effect hebben als de bevolking zou afnemen door hongersnood, pestilentie of dwangmatige regeringspraktijken. Het doel van ZPG is de kwaliteit van het leven van de mensen nu en in de toekomst te verbeteren, niet het heden op te offeren.
Een ander facet van de veranderende boodschap is het publiek. Oorspronkelijk richtte ZPG zich specifiek op de blanke middenklasse. Zoals Paul Ehrlich in 1970 in de ZPG National Reporter schreef,
Overbevolking in de Verenigde Staten is in wezen een blanke middenklasse-fenomeen, omdat de blanke middenklasse-meerderheid meer dan haar deel van de hulpbronnen verbruikt en meer dan haar deel van de vervuiling veroorzaakt. literatuur spreekt tot deze realiteit door een dringend beroep te doen op leden van de blanke middenklasse-meerderheid om vrijwillig hun gezin te beperken tot twee kinderen.
ZPG spreekt nu tot een steeds diverser publiek. We moeten onze boodschap uitbreiden om iedereen te bereiken. De boodschap moet de rijken, de armen en de middenklasse aanspreken. De boodschap van vandaag leent zich misschien niet zo goed voor pakkende slogans, maar zoals ZPG’s directeur communicatie Tim Cline opmerkte: “Eén ding hebben we geleerd, en dat is dat een boodschap die het publiek van vandaag wil aanspreken, verder moet gaan dan slogans.”
Het concept verkopen
De populariteit van het boek van de Ehrlichs, The Population Bomb, dat specifiek ging over de gevolgen van de bevolkingsgroei in de VS voor het milieu, gaf ZPG een voorsprong in zijn eigen marketing. Amerikanen wisten dat de ontwikkelingslanden met bevolkingsproblemen te kampen hadden, maar het argument dat de VS ook met bevolkingsproblemen te kampen had, was voor de meeste lezers een schokkend concept. Richard Bowers, een advocaat uit Connecticut, vond de kwestie bijzonder interessant en stelde voor er een organisatie rond op te richten. Professor Charles Remington, de derde van het stichtende trio van de ZPG, herinnerde zich: “Wij besloten dat wij deze organisatie niet zouden laten werken aan wat wij gringoïsme noemden, waarbij Noord-Amerikanen mensen in andere delen van de wereld vertellen wat zij zouden moeten doen. We besloten dat het officieel alleen verbonden zou zijn met de Verenigde Staten.” Een organisatie was geboren.
De volgende stap was het kiezen van de naam van de organisatie. Nul bevolkingsgroei werd gebruikt door demografen en was bedacht door Kingsley Davis in 1967. Bowers, Remington en Ehrlich begrepen het concept, maar vonden dat het niet noodzakelijkerwijs een voor de hand liggende naamkeuze was.
Ehrlich herinnerde zich: “Ik wilde de organisatie iets noemen als Study of Population and Resources.” Maar Bowers stond erop: “Nee, ik wil het Zero Population Growth noemen.” En ik zei: “Dat zal nooit aanslaan. De mensen zullen denken dat het ‘geen mensen’ betekent. Bowers won duidelijk, en … ZPG sloeg echt aan. ” De naam was een briljante keuze. Het is confronterend, direct en intrigerend. De naam op zich blijft tot discussie leiden, dus de keuze van de naam was het eerste verkoopargument.
Een jaar na de oprichting kreeg de groep, in een andere gelukkige omstandigheid, een impuls toen Ehrlich verscheen in de populaire Tonight Show met Johnny Carson. Ehrlich maakte handig gebruik van de gelegenheid die zijn optreden bood door de ZPG aan het kijkerspubliek te beschrijven en het adres en telefoonnummer bekend te maken. Het ledental en de zichtbaarheid van ZPG stegen hierdoor spectaculair.
Datzelfde jaar, maar op veel kleinere schaal, werkte Bill Reyerson aan zijn eigen marketingplan aan de Yale University. Hij en een paar andere studenten maakten miniposters met ZPG erop gedrukt in grote blokletters. Dat was alles: Geen uitleg. Geen telefoonnummer. Alleen ZPG en verder niets. De flyers werden op elk prikbord op de campus geplakt. Reyerson vertelde: “Twee weken lang hingen die posters daar. En er werd over geschreven in de Yale Daily News, als een soort mysterie: Wie is ZPG? Is dit een invasie?… Mensen schreven op een van de posters: ‘Betekent dit Zany Poppy Growers?'” Na twee weken hingen ze nieuwe posters op met een uitleg over wat ZPG was en een tijd en plaats van samenkomst. Binnen een week telde de afdeling 200 leden.
Een ander succesvol marketinginstrument in die tijd was de bumpersticker, en ZPG drukte er duizenden met boodschappen als:
The Population Bomb is Everyone’s Baby
Stop Heir Pollution
Control Your Local Stork
Bumperstickers werden mobiele reclame. “Er vlogen minstens acht versies van de bumperstickers door het land op de snelwegen”, aldus Charles Remington.
Het is waarschijnlijk in de wereld van de massamedia dat de grootste veranderingen hebben plaatsgevonden in de dertig jaar sinds de oprichting van ZPG. Het “informatietijdperk” geeft de media veel meer verhalen dan ze kunnen gebruiken, en ze zijn veel kieskeuriger geworden. In de jaren negentig moet een verhaal met een boodschap opvallen tussen verhalen met een clou of met shockwaarde. Een organisatie zonder winstoogmerk moet op de een of andere manier aantrekkelijk overkomen tussen de met computers verrijkte, aan jingle’s verslaafde winstmakers. ZPG biedt de kans om een verschil te maken, en dat verkoopt niet zo gemakkelijk als gestreepte tandpasta of kleurgecodeerde diepvrieszakjes.
Terwijl houdt ZPG zich meer dan staande. Het ZPG PETNet, een uitgebreid netwerk van activisten en onderwijzers, leidt elk jaar duizenden leraren op om bevolkings- en milieuvraagstukken in de klas op te nemen. De video over de wereldbevolking is door mensen over de hele wereld bekeken. De Sprawl Attacks poster siert de muur van menig studentenkamer op de campus. De Children’s Environmental Index van 1997 kreeg ongekende aandacht in steden over de hele Verenigde Staten.
Bevolkingseducatie
Het jaar 1973 was gedenkwaardig: de Roe v. Wade beslissing, Watergate, en de eerste vertoning van de ZPG-video, Wereldbevolking! De nu beroemde “dot video”, bijgewerkt in 1990, was het eerste, en is het meest populaire, educatieve instrument gebleven dat ZPG aanbiedt. In feite is het de populairste bevolkingsvideo waar dan ook. De CEO’s van zowel National Geographic Society als Monsanto hebben de video gebruikt in presentaties in de directiekamer. Onlangs is de video geopend als permanente tentoonstelling in de Biodiversity Hall van het American Museum of Natural History in New York City. Hij maakt deel uit van een tentoonstelling van het Monterey Bay Aquarium, en zal tot 2000 rondreizen in een tentoonstelling die is samengesteld door het Smithsonian en de National Geographic Society onder de naam “Earth 2U”. Pamela Wasserman, directeur van de afdeling Population Education van ZPG, schat dat de video de afgelopen jaren in twee dozijn dierentuinen en musea is vertoond.
Het Population Education Program, dat in 1975 werd opgericht, bestond uit een staf van één persoon die werkte aan één enkele column in het ZPG National Reporter. Vandaag is er een staf van vier, twee nieuwsbrieven, en de coördinatie van de presentatie van meer dan 250 lerarenopleiding workshops per jaar. Het PopEd Programma publiceert ook de klassikale teksten, Earth Matters, Counting on People, en People and the Planet, die samen het volledige scala van K-12 curricula bestrijken.
Een van PopEd’s meest succesvolle ondernemingen is het Population Education Trainers Network (PETNet) geweest. Opgericht in 1987 met dertig vrijwillige activisten en opvoeders, werden de PETNet’ers opgeleid door PopEd personeel om workshops te presenteren over hoe de milieu- en bevolkingsvraagstukken in het lesmateriaal te verwerken. In dat eerste jaar hebben PETNet-leden negen workshops gepresenteerd. Sinds dat nederige begin is het PETNet gegroeid tot 212 leden, en het aantal workshops dat zij presenteren is gegroeid tot 165. Professor Bill Baird, die wetenschapseducatie doceert aan de Auburn University, werd voor het eerst lid van het PETNet omdat een andere PETNetter vier uur reed om presentaties te geven voor Baird’s klassen. Professor Baird vertelde ons: “Ik zou langere afstanden afleggen dan dat, omdat ik van de materialen houd, en ik geloof in de boodschap. Ik ben een tevreden PETNet presentator.”
De vrijwilligers
Nationaal velddirecteur Jay Keller legde uit: “Wanneer je een groep mensen hebt die voor een organisatie werken, niet omdat ze ervoor betaald worden, maar omdat ze de organisatie willen steunen, dan is dat iets heel bijzonders.” In dat geval heeft ZPG iets heel bijzonders. ZPG heeft momenteel 18 chapters die bestaan uit vrijwilligers die hun tijd en energie geven aan verschillende projecten. De afdeling Sonoma heeft bijvoorbeeld Project Educate Sonoma County ontwikkeld, waarbij sprekers naar plaatselijke scholen worden gestuurd om presentaties te geven en ZPG-voorlichtingsmateriaal uit te delen. Dit project won in 1996 de eerste jaarlijkse Christopher Reeve Environmental Award. Een ander twintig jaar oud initiatief is The Rubber Tree, een door de afdeling gerunde winkel in Seattle waar condooms tegen gereduceerde prijzen worden verkocht. Onder de vele andere geëngageerde leden van de ZPG zijn Dan Miller, een gepensioneerd zeebioloog die voorzitter is van de afdeling Santa Cruz en talloze presentaties geeft op plaatselijke scholen; Scott Vance, van de afdeling Seattle, die het brein is achter de permanente tentoonstelling, Touch the Earth … Gently, in de Woodland Park Zoo in Seattle; en Bonnie Walters, van de afdeling Central Coast, die elke maand een ZPG-informatietafel organiseert op een plaatselijke boerenmarkt.
Daarnaast heeft ZPG het geluk dat er helpende handen zijn in het nationale kantoor. De vrijwilligersavond, die elke dinsdag plaatsvindt, geeft vrijwilligers de unieke voldoening van het vullen en dichtlijmen van enveloppen. Dean Oman, een vrijwilliger die al vijf jaar meedraait, merkte op: “Nadat ik de hele dag intensief heb nagedacht, heb ik graag iets makkelijks te doen. Het is een sociaal samenzijn.”
ZPG heeft studentenvrijwilligers, gepensioneerde vrijwilligers, Roving Reporters, en het sprekersnetwerk. ZPG is gezegend met veel toegewijde, daadkrachtige vrijwilligers, en dat is best bijzonder.
Opgezocht en geschreven door Nina Rao