5 Feiten over Edgar Allan Poe – de Literaire Meester van het Macabre

Geen enkele schrijver heeft zo tot de verbeelding gesproken als Edgar Allan Poe. Deze baanbrekende dichter, die leefde en werkte in het 19e-eeuwse Amerika, maakte naam met zijn beklijvende schrijfstijl en morbide motieven. Hoewel u waarschijnlijk bekend bent met zijn gedenkwaardige werk, weet u misschien niet veel over de man achter het macabere.

Hier presenteren we enkele fascinerende feiten over de merkwaardige figuur, waaronder zijn tragische peutertijd, mysterieuze dood, en onsterfelijke liefde voor zijn vak. Tenslotte, “literatuur,” zei hij, “is het meest nobele van alle beroepen. In feite is het zo’n beetje het enige dat geschikt is voor een man. Wat mij betreft, ik laat me niet van het pad afbrengen.”

Ontdek vijf onthullende feiten over de baanbrekende dichter Edgar Allan Poe.

Toen hij pas drie jaar oud was, werd hij wees.

In 1809 werd Edgar Poe in Boston geboren als zoon van de acteurs Eliza en David Poe. Na de geboorte van hun zoon was de relatie van het echtpaar – dat slechts zes maanden na de dood van Eliza’s eerste echtgenoot, 18 jaar oud, in het huwelijk trad – moeizaam. Jaloers op het succes van zijn vrouw in het theater, ontwikkelde David een ongezonde relatie met alcohol. Na een paar tumultueuze maanden liet de patriarch Poe zowel zijn carrière als zijn gezin in de steek toen Edgar nog maar één jaar oud was.

Helaas hield Edgars pech daar niet op. In 1811, op 24-jarige leeftijd, stierf zijn moeder aan tuberculose. Hoewel het lot van zijn vader onbekend was, werd Edgar, die nog geen maand oud was, wees. Gelukkig werd hij opgevangen door John Allan, een koopman uit Virginia, en zijn gezin. Hoewel de Allans de jongen technisch gezien pleegden, niet adopteerden, veranderden zij zijn naam in “Edgar Allan Poe.”

Zijn bekendste gedicht, The Raven, werd onmiddellijk een succes.

Terwijl Poe’s nieuwe bijnaam levenslang zijn wettelijke naam zou blijven, nam hij in 1827 verschillende pseudoniemen aan. Toen hij in militaire dienst ging, nam hij bijvoorbeeld de naam “Edgar A. Perry” aan; toen hij als schrijver voor de krant werkte, schreef hij onder de naam “Henri Le Rennet”; en toen hij zijn eerste boek publiceerde, Tamerlane and Other Poems, schreef hij het alleen op naam van “a Bostonian.”

Toen hij in de jaren dertig en veertig echter serieus als schrijver begon te werken, koos Poe ervoor zijn echte naam te gebruiken. In deze tijd werd hij bekend door zijn literaire kritiek, die in verschillende tijdschriften en periodieken verscheen. Maar vooral werd hij bekend door zijn verhalende poëzie, zoals The Raven, een stuk dat werd gepubliceerd in de New York Evening Mirror.

Om een gedicht te maken dat zowel aan de populaire als aan de kritische smaak moest voldoen, schreef Poe The Raven in 1845. Dit duistere verhaal vertelt het verhaal van een student die rouwt om zijn geliefde. Terwijl hij treurt om haar verlies, wordt hij geconfronteerd met een pratende raaf, wiens herhaalde gebruik van het woord “nevermore” hem langzaam gek maakt.

The Raven was noch de eerste noch de laatste keer dat Poe zou schrijven over het verlies van een jonge geliefde. In feite is dit motief aanwezig in veel van zijn bekendste werken, waaronder Lenore, dat het verhaal vertelt van “de koninginachtigste dode die ooit zo jong stierf”, en Annabel Lee, een gedicht waarvan wordt aangenomen dat het is geïnspireerd door Poe’s echte bruid.

Hij trouwde met zijn 13-jarige nichtje.

In 1829 ontmoette Poe de zevenjarige Virginia Clemm, zijn achternichtje van moeders kant. Nadat hij bijna zes jaar bij de familie van het kind had gewoond, vroeg Poe haar moeder toestemming om met het jonge meisje te trouwen, waarbij hij beloofde haar en haar wanhopig arme familie financieel te steunen. Zij stemde toe, en de 27-jarige trouwde het jaar daarop met de 13-jarige. Ze bleven getrouwd tot Clemm 11 jaar later aan tuberculose overleed.

Heden ten dage zijn historici niet zeker van de romantische omvang van hun relatie, omdat velen geloven dat ze een band deelden die leek op die van een broer en zus. Ook zijn er meningsverschillen over hoe gebruikelijk een dergelijke regeling was; terwijl sommigen stellen dat neef-nicht-huwelijken niet ongebruikelijk waren in die tijd, zijn velen het erover eens dat hun leeftijdsverschil als vreemd zou zijn beschouwd.

De oorzaak van zijn dood is nog steeds onbekend.

Clemm’s ziekte had een ingrijpend effect op Poe. Naarmate zij zieker werd, begon hij alcohol te misbruiken. The Raven maakte van hem een begrip, maar hij was niet in staat om van zijn nieuwe roem te genieten en ermee om te gaan – een feit dat nog werd verergerd door Clemm’s overlijden slechts twee jaar na de publicatie van het gedicht.

Poe’s geestelijke toestand verslechterde geleidelijk. In 1849 vond een man hem onsamenhangend en half bewusteloos ronddwalend in de straten van Baltimore. Vreemd genoeg leek hij de kleding van een ander te dragen, en hij bleef de naam “Reynolds” roepen. Terwijl de delirante 40-jarige snel naar het ziekenhuis werd gebracht, overleed hij de volgende ochtend.

Wat was de doodsoorzaak? Vandaag weet niemand het. Vreemd genoeg zijn alle medische dossiers verloren gegaan, en lijkt er geen overlijdensakte te bestaan. Samen maken deze factoren zijn dood tot een van de meest mysterieuze in de literatuurgeschiedenis, en daarmee een bijzonder passend einde voor Poe.

Hij wordt gevierd als de eerste professionele Amerikaanse schrijver.

Heden ten dage wordt Poe geroemd om zijn kenmerkende schrijfstijl en baanbrekende benadering van poëzie en korte verhalen. Hoewel hij leefde en werkte in de Verenigde Staten, is zijn oeuvre bekend over de hele wereld; in feite is hij vooral bekend in Frankrijk, dankzij een uitgebreide vertaling door de 19e-eeuwse dichter Charles Baudelaire.

Natuurlijk is Poe ook populair in de Verenigde Staten. Nadat hij een carrière had opgebouwd als gerespecteerd criticus en volledig leefde van zijn verdiensten als dichter en auteur, staat hij vandaag de dag bekend als de eerste professionele schrijver van het land. Voor Poe was het echter niet een droom van professioneel succes die hem inspireerde om te schrijven; het was zijn liefde voor de praktijk. “Poëzie is voor mij geen doel, maar een passie geweest,” schreef hij in 1845, “en de passies moeten met eerbied worden bejegend: ze mogen niet – ze kunnen niet naar believen worden opgewekt, met het oog op de schamele compensaties, of de nog schamele lofprijzingen, van de mensheid.”