SupportEdit
Voorstanders van abstinence-only seksuele voorlichting stellen dat deze benadering superieur is aan uitgebreide seksuele voorlichting omdat het de nadruk legt op het onderwijzen van een moraal die seks beperkt tot dat binnen de grenzen van het huwelijk, en dat seks voor het huwelijk en op jonge leeftijd zware fysieke en emotionele kosten met zich meebrengt. Bovendien leren onthoudingsprogramma’s jongeren vaak dat plezier in seks het meest waarschijnlijk binnen het huwelijk te vinden is, en dat zij daarom moeten wachten met het aangaan van seksuele activiteiten tot zij getrouwd zijn. Abstinentie legt over het algemeen een grote nadruk op het belang van het instituut huwelijk, dat volgens sommige voorstanders jongeren in staat stelt om te groeien en zich te ontwikkelen als individuen.
Voorstanders suggereren dat uitgebreide seksuele voorlichting voorhuwelijkse seksuele activiteit onder tieners aanmoedigt, wat ontmoedigd zou moeten worden in een tijdperk waarin HIV en andere ongeneeslijke soa’s wijdverspreid zijn en waarin tienerzwangerschappen een voortdurende zorg zijn. Veel voorstanders van uitsluitend onthoudingsonderwijs doen dit vanuit de overtuiging dat uitgebreide handleidingen over seks of informatie over voorbehoedsmiddelen er uiteindelijk toe zullen leiden dat tieners actief seksuele activiteiten zullen nastreven en ontplooien, terwijl anderen zich om religieuze redenen tegen de goedkeuring van voorbehoedsmiddelen verzetten. Volwassenen kunnen tieners als minder intelligent en minder verantwoordelijk beschouwen en als gevolg van hun hormonen niet in staat zichzelf onder controle te houden. Als gevolg daarvan is het seksuele verlangen van een tiener iets dat onder controle moet worden gehouden. Zo worden tieners in de hoofden van volwassenen in twee aparte categorieën verdeeld: “de onschuldigen en de schuldigen, de kwetsbaren en de roofzuchtigen, de zuiveren en de bedervers.”
Oppositie
Opponenten en critici, waaronder prominente beroepsverenigingen op het gebied van geneeskunde, volksgezondheid, gezondheid van adolescenten en psychologie, stellen dat dergelijke programma’s er niet in slagen adequate informatie te verstrekken om de gezondheid van adolescenten te beschermen. Niet alleen is de informatie ontoereikend, maar de tegenstanders vinden ook dat jongeren recht hebben op uitgebreide informatie over hoe zij zichzelf en hun seksuele gezondheid kunnen beschermen. Nauwkeurige informatie is vooral belangrijk omdat, hoewel sommige voorstanders kunnen beweren dat onthouding een effectieve methode is, is gebleken dat een klein percentage van de mensen het ook daadwerkelijk praktiseert.
Sommige critici beweren ook dat dergelijke programma’s in de buurt komen van religieuze inmenging in seculier onderwijs. Tegenstanders van uitsluitend onthoudingsonderwijs betwisten de bewering dat uitgebreide seksuele voorlichting tieners aanzet tot seks voor het huwelijk. Het idee dat geslachtsgemeenschap alleen binnen het huwelijk mag plaatsvinden heeft ook ernstige gevolgen voor mensen voor wie het huwelijk niet gewaardeerd of gewenst wordt, of niet beschikbaar is als optie, in het bijzonder holebi’s die leven op plaatsen waar het homohuwelijk niet wettelijk of sociaal aanvaardbaar is. Onthoudingsonderwijs wordt vaak bekritiseerd omdat het te heteronormatief zou zijn, waarbij het heteroseksuele huwelijk wordt geïdealiseerd ten nadele van homoseksuele relaties. Bovendien betekent de heteronormativiteit van onthoudingseducatie, evenals de focus op het huwelijk, dat leden van de LGBT-gemeenschap nooit formele informatie zullen krijgen over hoe ze veilig kunnen vrijen, wat problematisch is, omdat ze al een verhoogd risico op soa’s lopen.
Volgens Advocates for Youth vertekent onthoudingseducatie de informatie over voorbehoedsmiddelen, waaronder het alleen onthullen van het faalpercentage bij het gebruik ervan, en het negeren van de voordelen ervan. De taal rond geneeskunde en gezondheid wordt opgevat als zowel objectief als waardevrij. Deze objectiviteit wordt vervolgens overgenomen door conservatieve politici en campagnevoerders om gezag te laten gelden dat historisch zijn basis heeft in religie.
Abstinentie-onderwijs wordt niet gesteund door de meerderheid van de leraren, ouders en leerlingen van openbare scholen. De meerderheid in elk van deze groepen is tegen een uitsluitend op onthouding gericht leerplan en wil een meer omvattend leerplan. “Hoewel meer dan negen op de tien leraren vinden dat leerlingen les moeten krijgen over voorbehoedsmiddelen… krijgt een op de vier de instructie om het onderwerp niet te onderwijzen.” Zelfs als er geen regels zijn die seksuele voorlichting beperken tot abstinence-only, kunnen leraren doorgaan met het onderwijzen van abstinence-only lesprogramma’s omdat ze represailles vrezen van de lokale gemeenschap. Ouders willen ook dat hun kinderen les krijgen over voorbehoedsmiddelen. “De meeste ouders (65%) vinden dat seksuele voorlichting jongeren moet aanmoedigen om seksuele activiteit uit te stellen, maar hen ook moet voorbereiden op het gebruik van geboortebeperking en veilige seks als ze eenmaal seksueel actief worden.” 86% van de ouders wil dat scholen hun kinderen leren hoe ze zich op SOA’s kunnen laten testen, 77% wil dat hun kinderen leren hoe ze met een partner over SOA’s en geboortebeperking kunnen praten, 71% wil dat ze leren hoe ze condooms moeten gebruiken en 68% wil dat ze leren over het gebruik van andere vormen van geboortebeperking. Leerlingen zijn ook tegen uitsluitend onthoudingsonderwijs. “Ongeveer de helft van de leerlingen in groep 7-12 geeft aan behoefte te hebben aan meer informatie over wat te doen in geval van verkrachting of aanranding, hoe zich te laten testen op HIV en andere SOA’s, en hoe met een partner te praten over geboortebeperking en SOA’s.” Het is duidelijk dat er een kloof is tussen het soort seksuele voorlichting dat leraren, ouders en leerlingen willen en wat het overheidsbeleid bepaalt dat ze krijgen.
DefinitieEdit
Een ander probleem voor onthoudingseducatie is de definitie van onthouding. Santelli (2006) stelt dat er geen strikte definitie van onthouding is binnen de richtlijnen van de Amerikaanse federale overheid voor het onderwijzen van abstinence-only seksuele voorlichting, waarbij een mengeling van niet-specifieke zinnen wordt gebruikt, zoals “seks uitstellen” of “nooit vaginale seks gehad”, terwijl ook moralistische termen of zinnen worden gebruikt als maagd, kuis, en “een verbintenis aangaan”. Dit heeft ertoe geleid dat seksuele activiteiten die niet penile-vaginaal zijn, waaronder wederzijdse masturbatie, orale seks en anale seks, worden beschouwd als buiten het bereik van onthouding van seks, wat technische maagdelijkheid wordt genoemd.
Wereldwijde impactEdit
Het U.S. President’s Emergency Plan for AIDS Relief (PEPFAR) is het initiatief van de Amerikaanse regering om HIV/AIDS wereldwijd te bestrijden. PEPFAR werkt samen met de regeringen van 22 landen over de hele wereld om duurzame programma’s op te zetten ter voorkoming van HIV en ter verbetering van het leven van de mensen die eraan lijden. PEPFAR verstrekt financiële middelen aan andere landen om hiv/aids te helpen bestrijden. Het doet dit met bepaalde richtlijnen en beperkingen voor de ontvangers. PEPFAR promoot een “ABC”-aanpak – Onthouding, Trouw zijn en Condooms gebruiken. De ontvangers van fondsen mogen informatie over condooms geven aan jongeren boven de 15 jaar, maar mogen de financiering niet gebruiken om condooms te verstrekken of het gebruik ervan te bevorderen. In landen die fondsen van PEPFAR ontvangen, mogen tieners onder de 15 jaar geen informatie over condooms krijgen. PEPFAR werd opgericht in 2003 met het mandaat dat 33% van de middelen voor preventie gebruikt moet worden voor voorlichting over uitsluitend onthouding. Sinds de herautorisatie in 2008 werd dit mandaat geschrapt, met een verschuiving naar richtlijnen om ten minste 50% te besteden aan uitsluitend op onthouding gerichte voorlichting. De rol van de partners is een punt van discussie geweest rond PEPFAR. In 2006 waren 23% van alle partners in de gemeenschap geloofsgemeenschappen en er is discussie over de vraag of de VS subsidies moeten toestaan die specifiek bestemd zijn voor geloofsgemeenschappen en preventie. Enkele landen die PEPFAR-financiering hebben ontvangen – met name Mozambique en Rwanda – hebben hun afkeer geuit over het streven van de VS naar op geloof gebaseerde voorlichting en financiering van uitsluitend onthouding. Mensenrechtengroeperingen hebben hun bezorgdheid geuit over het feit dat de beschikbaarheid van condooms is afgenomen sinds PEPFAR betrokken is bij de wereldwijde AIDS-crisis.
De 1,3 miljard dollar die de Amerikaanse regering heeft uitgegeven aan programma’s ter bevordering van onthouding in Afrika bezuiden de Sahara hebben geen effect van betekenis gehad.
FinancieringEdit
In de V.S, kunnen staten een aanvraag indienen voor federale financiering van programma’s voor seksuele voorlichting die uitsluitend gericht zijn op onthouding, uit hoofde van Titel V, de Adolescent Family Life Act (AFLA), en/of Community-Based Abstinence Education (CBAE). Om voor financiering in aanmerking te komen, moeten de programma’s voldoen aan de vereisten van de Social Security Act, die hier woordelijk wordt weergegeven:
(2) Voor de toepassing van deze sectie betekent de term “onthoudingseducatie” een educatief of motiverend programma dat-
(A) als exclusief doel heeft de sociale, psychologische en gezondheidsvoordelen te onderwijzen die gerealiseerd kunnen worden door zich te onthouden van sexuele activiteit; (B) waarin onthouding van seksuele activiteit buiten het huwelijk wordt onderwezen als de verwachte norm voor alle schoolgaande kinderen; (C) waarin wordt onderwezen dat onthouding van seksuele activiteit de enige zekere manier is om buitenechtelijke zwangerschap, seksueel overdraagbare aandoeningen en andere daarmee samenhangende gezondheidsproblemen te voorkomen; (D) onderricht dat een wederzijds trouwe monogame relatie in de context van het huwelijk de verwachte norm is voor menselijke seksuele activiteit; (E) onderricht dat seksuele activiteit buiten de context van het huwelijk waarschijnlijk schadelijke psychologische en lichamelijke gevolgen heeft; (F) onderricht dat het baren van buitenechtelijke kinderen waarschijnlijk schadelijke gevolgen heeft voor het kind, de ouders van het kind en de maatschappij; (G) onderricht jongeren hoe zij seksuele avances kunnen afwijzen en hoe alcohol- en drugsgebruik de kwetsbaarheid voor seksuele avances verhoogt; en (H) onderricht het belang van het bereiken van zelfgenoegzaamheid alvorens seksuele activiteit te ontplooien.
De financiering, die in de jaren tachtig begon, is sinds het begin blijven toenemen, hoewel de steun voor de programma’s en de wetgeving eromheen afhankelijk is geworden van de huidige regering. Bijvoorbeeld, de regering George W. Bush verhoogde de federale financiering voor abstinentie-only programma’s (het enige type dat zelfs onder de vorige Clinton-regering werd gefinancierd), terwijl de regering-Obama de nadruk omkeerde en meer federale dollars verstrekte voor uitgebreide seksuele voorlichting. President Donald Trump bezuinigde op subsidies voor uitgebreide seksuele voorlichting en stelde voor meer geld uit te trekken voor onthoudingsonderwijs.
PolitiekEdit
Christelijk rechts, dat aanvankelijk tegen seksuele voorlichtingsprogramma’s op scholen was, begon onthoudingsprogramma’s te steunen vanwege de nadruk op het huwelijk. Als drijvende kracht achter de onthoudingsbeweging hebben zij zich gericht op het verkrijgen van meer financiering voor deze programma’s en zijn zij ook succesvol geweest in het creëren van meer bewustzijn rondom onthouding door hun gebruik van activisme. Voor Nieuw Rechts was de uitsluitend op onthouding gerichte seksuele opvoedingsbeweging een kans en een middel om de huidige kijk op en status van seksualiteit in Amerika te veranderen, door het meer op één lijn te brengen met hun eigen waarden, en als gevolg daarvan, individuen te creëren die onthouding bleven betrachten tot het huwelijk, en dus burgers die de waarden van zelfdiscipline en moraliteit belichaamden. Bovendien gebruiken programma’s die uitsluitend op onthouding zijn gericht ideeën van individualisme en persoonlijke verantwoordelijkheid bij het onderwijzen van jongeren over seks, in een poging om individuen te creëren die verantwoordelijkheid nemen voor seksualiteit en moraliteit. Deze ideeën liggen aan de basis van de conservatieve ideologie, waarbij de nadruk op het individu een sterke plaats inneemt in de overtuigingen van deze groep. Het is dan ook logisch dat steun voor abstinence-only programma’s als een effectieve vorm van seksuele voorlichting in verband wordt gebracht met conservatieve individuen.
ReligieEdit
Religieuze doctrines nemen verschillende standpunten in over anticonceptie en voorhuwelijkse seks, waarvan sommige worden behandeld in de volgende artikelen op Wikipedia:
- Religie en geboortebeperking
- Christelijke opvattingen over anticonceptie
- Protestantse opvattingen over geboortebeperking
- Katholieke leer over seksuele moraal
- Seksualiteit en mormonisme
- Fornicatie
- Voorhuwelijkse seks in de islam
De filosofische seks-positieve beweging doorkruist vele religies, en verwerpt het idee dat vrijwillige seks voor het huwelijk of voorbehoedsmiddelen immoreel zijn.