Abyssal plains zijn de uitgestrekte, vlakke, met sediment bedekte gebieden van de diepe oceaanbodem. Het zijn de vlakste, meest karakterloze gebieden op aarde, en hebben een helling van minder dan een voet hoogteverschil voor elke duizend voet afstand. Het gebrek aan kenmerken is te wijten aan een dikke deken van sedimenten die het grootste deel van het oppervlak bedekt.
Deze vlakke abyssale vlakten komen voor op dieptes van meer dan 6.500 ft (1.980 m) onder de zeespiegel. De oceaankorst, die overwegend uit basalt bestaat – een donker, fijnkorrelig vulkanisch gesteente – ligt onder de zeespiegel. Typisch wordt het basalt bedekt door lagen van sedimenten, waarvan veel wordt afgezet door diepe oceaan troebelheidsstromen (veroorzaakt door de grotere dichtheid van sediment beladen water), of biologische materialen, zoals minuscule schelpen van mariene planten en dieren, die zijn “neergeregend” uit de oceaan bovenste niveaus, of een mengsel van beide.
Andere componenten van abyssal plain sediment omvatten door de wind geblazen stof, vulkanische as, chemische neerslag, en af en toe meteoriet fragmenten. De abyssale vlakten zijn vaak bezaaid met mangaanknobbels die variërende hoeveelheden ijzer, nikkel, kobalt, en koper bevatten. Deze knollen ter grootte van een erwt of een aardappel worden gevormd door directe neerslag van mineralen uit het zeewater op een bot- of rotsfragment. Momenteel worden er geen mangaanknollen van de zeebodem gewonnen, maar het is mogelijk dat ze in de toekomst worden verzameld en gebruikt.
Van de 15 miljard ton klei, zand en grind die elk jaar door rivieren wordt meegevoerd en in de oceanen wordt gespoeld, bereikt slechts een fractie de abysssale vlakten. De hoeveelheid biologische sedimenten die de bodem bereikt, is al even klein. De accumulatiesnelheid van sedimenten op de abyssale vlakten is dus zeer laag, en in veel gebieden accumuleert zich minder dan een centimeter sediment per duizend jaar. Vanwege de trage accumulatiesnelheid en de eentonigheid van de topografie, werden de abyssale vlaktes ooit beschouwd als een stabiele, onveranderlijke omgeving. Er zijn echter diepe oceaanstromingen ontdekt die de oceaanbodem op sommige plaatsen uitschuren. Sommige stromingen hebben trans-oceanische communicatiekabels beschadigd die op deze vlakten werden gelegd.
Hoewel ze meer voorkomen en wijder verspreid zijn in de Atlantische en Indische oceaanbekkens dan in de Stille Oceaan, worden abyssale vlakten in alle grote oceaanbekkens gevonden. Ongeveer 40% van de oceaanbodem van onze planeet is bedekt met abyssale vlakten. De rest van de oceaanbodem bestaat uit heuvels, kegelvormige of platte bergen, diepe geulen en bergketens zoals de mid-oceanische bergruggen.
De abyssale vlaktes herbergen geen overvloed aan aquatisch leven, hoewel sommige soorten overleven in deze relatief onvruchtbare omgeving. Diepzeebaggers hebben monsters van ongewoon uitziende vissen, wormen en mosselachtige wezens uit deze diepten verzameld.