Arena Rock

Hoewel rockgroepen al sinds The Beatles in de jaren zestig in het Shea Stadium speelden enkele van de grootste zalen ter wereld vulden, begon dit subgenre van de rockmuziek zich in het midden van de jaren zeventig te ontwikkelen. Ook bekend als adult-oriented rock (AOR, de term die rateyourmusic.com gebruikt om het genre te beschrijven), pomp rock, melodieuze rock, anthem rock, of stadion rock, de belangrijkste exponenten van de stijl waren pop-rock bands die nummers schreven speciaal om grote menigten aan te spreken, om te worden uitgevoerd in grote stadions voor een groot publiek.

Omdat bands van elk genre een arena kunnen vullen als ze maar populair genoeg zijn, had arenarock een aantal extra kenmerken om het te onderscheiden van andere rock-subgenres. “Gitaar-pyrotechniek en massale vocale harmonieën uitgevoerd door de hele band waren heel gewoon, net als publieksparticipatie-songs met grote, anthemische refreinen. De meeste zangers hadden schoner klinkende vocalen dan veel van de andere Hard Rock of Heavy Metal groepen uit die tijd en traden vaak op met een operatische flair. Tekstueel waren de meeste arena rock songs vrij eenvoudig, met veel eenvoudige power ballads die het publiek kon meezingen. En de opnamen werden gekenmerkt door een gladde, radiovriendelijke productie, waardoor het genre een perfecte aanvulling vormde voor het opkomende AOR (album-georiënteerde rock) formaat op de FM-draaischijf.

Dit was de dominante commerciële stijl van rockmuziek gedurende ongeveer tien jaar, te beginnen in 1976 toen Boston hun eerste album uitbracht en Peter Frampton Frampton Comes Alive! (de best verkochte plaat van het jaar), en min of meer eindigde in 1986 toen Journey hun laatste album voor tien jaar uitbracht en Bon Jovi’s Slippery When Wet Hair Metal bovenaan de mainstream rock stapel zette op hetzelfde moment dat Alternative Rock acts als U2, R.E.M., The Cure en INXS begonnen over te steken naar de album rock stations die arena rock’s brood en boter waren geweest, de weg bereidend voor de mainstream doorbraak van de alternatieve rock met Nirvana’s Nevermind in 1991. Luister tegenwoordig naar een willekeurig “Classic Rock” radiostation, en de kans is groot dat je daar het meest arena rock genre hoort.

Hoewel het spektakel en de toegankelijkheid van arenarock vrijwel altijd populair genoeg is geweest bij het publiek, wordt het niet altijd even vriendelijk behandeld door muziekcritici, van wie velen het lijken te beschouwen als ofwel Hair Metal zonder enige make-up op, Progressieve Rock zonder de complexiteit of heartland rock zonder het hart. Het epitheton “corporate rock” werd oorspronkelijk toegepast op dit soort muziek, met “dad rock” ook opgedoken ergens rond de late jaren ’90, als gevolg van de populariteit van het genre onder de vergrijzende babyboomers.

Het is vermeldenswaard dat het soort stadion rock gespeeld door bands als U2, INXS, Simple Minds of The Police niet noodzakelijkerwijs onder deze noemer vallen; hun geluid was meestal meer beïnvloed door Post-Punk en Alternative Rock (zoals het was in de jaren 1980).

Artiesten die gewoonlijk met het genre worden geassocieerd zijn onder meer:

• 38 Special
• Bryan Adams
• Aerosmith (output uit de jaren tachtig en alles wat daarop volgt)
  • Get a Grip (1993)
• Angel
• April Wine
• Asia
• Axe
• The Babys
• Bad Company (mid-jaren tachtig-begin jaren negentig output)
• Bad English
• Pat Benatar
• Blackfoot (midden jaren tachtig-begin jaren negentig output)
• Blue Öyster Cult (vanaf Agents of Fortune, gecombineerd met Heavy Metal)
  • Secret Treaties (1974)
  • Agents of Fortune (1976)
  • Spectres (1977)

Michael Bolton (output uit de jaren tachtig)

• Bon Jovi (hun glam periode, meestal)
• Boston
• Charlie
• Cheap Trick (midden jaren tachtig-begin jaren negentig output)
• Cher (jaren tachtig-begin jaren negentig output)
• Chicago (midden tot eind jaren tachtig output)
• Cheap Trick (midden jaren tachtig-begin jaren negentig output)

jaren tachtig)

• Def Leppard (ook Hair Metal)
• Dire Straits (jaren tachtig)
  • Making Movies (1980)
  • Love Over Gold (1982)
  • Brothers in Arms (1985)
  • On Every Street (1991)
• Doucette
• Eagles (post-On the Border)
• Europe
• Fleetwood Mac (Buckingham/Nicks tijdperk)
  • Rumours (1977)
  • Tusk (1979)
• FM
• Foreigner
• Peter Frampton
• Genesis (vanaf Duke)
  • Duke (1980)
  • Abacab (1981)
  • Genesis (1983)
  • Invisible Touch (1986)
  • We Can’t Dance (1991)
  • …Calling All Stations… (1997)
• Giant
• Giuffria
• GTR
• Harlequin
• Corey Hart
• Head East
• Heart (midden- tot eind-jaren tachtig output)
• Honeymoon Suite
• Icon
• Imagine Dragons
• Donnie Iris
• Jefferson Starship
• Journey (vanaf Infinity)
• Kansas (met meer van een progressieve rock bocht dan gebruikelijk, maar toch..)
• KISS, hel, ze waren bewust ontworpen om dit te zijn door oprichters Gene Simmons en Paul Stanley.
• Le Roux
• Little River Band (midden jaren tachtig-beginnineties output)
• Kenny Loggins (eighties output)
• Loverboy
• Magnum
• Benny Mardones
• Meat Loaf
• Kim Mitchell
• Eddie Money
• Night Ranger
• Aldo Nova
• John Parr
• Petra
• Pink Floyd (na The Dark Side of the Moon)
  • Wish You Were Here (1975)
  • Animals (1977)
  • The Wall (1979)
  • The Final Cut (1983)
  • A Momentary Lapse of Reason (1987)
  • The Division Bell (1994)
  • The Endless River (2014)
• Planet P Project
• Praying Mantis
• Queen (vooral News of the World en verder)
  • News of the World (1977)
  • Jazz (1978)
  • The Game (1980)
  • Hot Space (1982)
  • The Works (1984)
  • A Kind of Magic (1986)
  • The Miracle (1989)
  • Innuendo (1991)
  • Made in Heaven (1995)
• Rainbow (te beginnen met Difficult to Cure)
• Red Rider
• REO Speedwagon
• Roger Waters
• Rush (vooral op hun synth-zware platen in de jaren ’80)
  • Clockwork Angels (2012)
• Saga
• Kenji Sawada (zijn vier-drie studio, één live-albums met Co-CoLo)
• Bob Seger (Live Bullet en daarna)
• Shooting Star
• Rick Springfield
• Bruce Springsteen (post-Nebraska)
• Billy Squier
• Starship
• Streets
• Styx (ook progressieve rock)
  • Kilroy Was Here (1984)
• Supertramp
• Survivor
• Toto
• Triumph
• Trooper
• Bonnie Tyler (mid-tot late jaren tachtig output)
• Uriah Heep (late jaren zeventig tot begin jaren negentig output)
• Van Zant (eighties output)
• John Waite
• White Sister
• The Who (in lichte mate vanaf Tommy, maar vooral hun jaren 80 werk)
  • Tommy (1969)
  • Who’s Next (1971)
  • Quadrophenia (1973)
• Yes (post-90125)
• Zebra
• ZZ Top (post-Eliminator)
  • Eliminator (1983)