Baku – The Dream Eater

Vertaald uit Mizuki Shigeru’s Mujara en de Japanse Wikipedia

Wanneer een kind in Japan wakker schrikt van een nachtmerrie, weet ze wat ze moet doen. Met haar gezicht in haar kussen geklemd, fluistert ze drie keer “Baku-san, kom mijn droom opeten. Baku-san, kom mijn droom opeten. Baku-san, kom mijn droom opeten.” Als haar verzoek wordt ingewilligd, zal de monsterlijke baku haar kamer binnenkomen en de slechte droom wegzuigen. Maar de baku kan niet zonder voorzichtigheid worden opgeroepen. Een te hongerige baku kan niet verzadigd zijn met een enkele droom, en zou haar hoop en ambities mee kunnen wegzuigen, haar hol achterlatend.

Wat is een Baku?

Baku zijn klassieke hersenschimmen; het lichaam van een beer, de neus van een olifant, de voeten van een tijger, de staart van een os, en de ogen van een neushoorn. Een legende vertelt dat toen de goden klaar waren met het scheppen van de dieren, zij alle rondslingerende restjes samenvoegden om de baku te maken.

Volgens de Japanse legende zijn baku de eters van slechte dromen. Ze zijn een talisman, waartoe de mensen ’s nachts bidden om nachtmerries te komen wegzuigen, zodat ze nooit meer worden gezien. Maar er is ook een duistere kant aan de baku; sommigen zeggen dat de baku alle dromen opeet, niet alleen nachtmerries. Hieronder vallen ook dromen over aspiraties, dromen over je toekomst en dromen over hoop.

Is de Baku echt?

Hoewel ze wild gestileerd zijn, lijken baku’s op de Aziatische tapir. In het Japans hebben ze zelfs dezelfde naam en kanji (獏). De baku is niet de enige; het woord kirin is niet alleen Japans voor giraffe, maar ook een mythisch Chinees monster.

Wat het eerst kwam – de legende of het dier – ligt verborgen in het verleden, zonder dat er een solide overeenkomst is aan beide kanten. Velen zeggen dat er geen verband is tussen de twee, en dat de gelijkenis puur toeval is, en dat het dier naar de legende is genoemd. Volgens sommigen zou een eigenzinnige zeeman naar Maleisië zijn afgedreven en zijn teruggekomen met verhalen over een massief wezen dat door de legende was getransformeerd.

Hoe dan ook, de legende is oud In zijn boek “Ancient Chinese Gods and Beasts,” wijst professor Hayashi Minao van de universiteit van Kyoto op oude bronzen voorwerpen en andere artefacten waarop afbeeldingen van de mythische baku zijn gegraveerd. Hij denkt dat een dier als de Aziatische tapir ooit in China heeft bestaan, maar sindsdien is uitgestorven.

Baku’s worden vaak verward met een ander Chinees legendarisch dier, de hakutaku (in het Chinees een bai ze genoemd). In de Gobyakukan-ji tempel in Tokio staat een standbeeld dat de Baku King wordt genoemd en dat oorspronkelijk een standbeeld van een hakutaku was.

Is de Baku een Yokai?

Een ingewikkelde vraag, die afhangt van hoe breed je definitie van een yokai is. Het is geen yokai in de zin van fantasiewezens als de nure onago of bakeneko. Het is meer een heilig dier, meer geassocieerd met goden dan met monsters. Mizuki Shigeru gebruikt de breedst mogelijke definitie van yokai, dat wil zeggen alles wat mysterieus is, van Bigfoot tot kikkerregens, waar de baku zeker onder valt.

De geschiedenis en legenden van de Baku

Zoals veel folkloristische wezens zijn de baku door de eeuwen heen veranderd. In de oudste Chinese legenden werden baku bejaagd voor hun pelzen. Er werd gezegd dat het gebruik van een deken gemaakt van een baku een talisman was tegen ziekte en de kwaadwilligheid van boze geesten. Door een gebrek aan beschikbare baku pelzen, veranderde dit uiteindelijk in het plaatsen van een afbeelding van een baku boven het bed, wat je dezelfde bescherming bood. Tijdens de Tang dynastie (618 – 907) waren kamerschermen versierd met baku’s een populair object.

Op de een of andere manier werd de legende van de baku doorgegeven aan Japan, waar het beest geassocieerd werd met het droom eten waar het vandaag de dag het meest bekend om is. Het Tang-tijdperk boek Torokuten (Zes Verhalen van de Tang dynastie) vertelt ook over een heilig dier genaamd een bakuki die dromen eet, en het is waarschijnlijk dat de twee werden samengevoegd tot een enkele legende.

De legende van de baku als een droom-eter is consistent gebleven sinds de overname door Japan. Er zijn verschillende manieren geweest om de baku op te roepen. In Fukushima zegt men dat als je na het ontwaken uit een nare droom zegt: “Ik geef deze droom aan de baku”, je dan nooit meer last zult hebben van die droom. In andere prefecturen herhaal je drie keer achter elkaar “Baku, kom mijn droom opeten” om de baku op te roepen je nachtmerries op te komen eten.

Tijdens de Muromachi periode (1337 tot 1573) in Japan, werd het populair voor mensen om op hun sterfbed een afbeelding van een baku vast te houden als talisman tegen boze geesten. Ze werden ook geassocieerd met het fantastische Schattengaljoen, waarop vaak een baku op de zeilen was geschilderd. Tijdens de Edo-periode (1603 tot 1868) werden kussens verkocht in de vorm van baku’s, die de slaper zouden beschermen tegen nare dromen.

Baku in modern Japan

Terwijl veel yokai en legendarische wezens zijn vervaagd tot ze alleen nog in het geheugen van academici en striptekenaars leven, zijn baku’s nog steeds een populaire figuur in modern Japan. De baku verschijnt in veel moderne tekenfilms en stripboeken, hoewel ze qua uiterlijk steeds meer op de authentieke tapir lijken, en steeds minder op de folkloristische chimera.