De twee hebben een aantal van de grootste rocksterren geïnterviewd, van Billie Eilish, de Foo Fighters, Jack White en Radiohead tot Tori Amos, Arcade Fire, Green Day en U2.
“Het meest verrassende aan de honderden e-mails die ik de afgelopen weken heb gekregen,” zegt Baxter, “is hoeveel mensen al die 30 jaar hebben geluisterd. Het is zeer nederig en zeer bevredigend. En het maakt weggaan moeilijk – moeilijk voor hen en moeilijk voor mij om die relatie op te geven.” (De show, die volgens de Nielsen-waardering van oktober op de 15e plaats staat van de ochtendprogramma’s in L.A., gaat door met Kevin als presentator; het station heeft niet aangekondigd of het een nieuwe co-presentator zal aanstellen.)
Baxter, die volgende week 60 jaar wordt, heeft Los Angeles eigenlijk al lang geleden verlaten. Sinds eind jaren negentig doet hij de show op afstand, via audio- en videoverbinding, vanaf verschillende locaties, een eiland voor de kust van Seattle, Las Vegas en momenteel New Orleans.
Hij sprak een paar dagen voor zijn laatste show met The Times vanuit New Orleans.
Je hebt gezegd dat toen jij en Kevin de ochtenden op KROQ begonnen te doen, veel luisteraars een hekel aan jullie show hadden.
Kevin en ik kwamen allebei van Top 40-radio. Ik was een fan van alternatieve muziek, maar ik was zeker nooit een album-rock DJ. Dus het was een hele aanpassing.
We kwamen bij een radiostation dat Richard Blade, Jed the Fish en Rodney op de ROQ had, mensen die al legendes waren in Zuid-Californië. Wij waren de nieuwelingen. We waren niet van hier en niet van onze diepte. We hadden nog nooit een ochtendshow gedaan, samen of apart. Dus er was een zeer steile leercurve. De eerste paar jaar waren moeilijk. Het enige wat we kregen was negatieve feedback, en dit was nog voor het internet, dus mensen stuurden ons letterlijk brieven om ons te vertellen hoe we hun favoriete radiostation kapot hadden gemaakt.
Waarom hebben ze twee onbewezen Top 40-dj’s aangenomen?
Ik denk dat ze vonden dat onze houding en ons gevoel voor humor pasten bij de sfeer van het station. We deden geen brede comedy. We maakten specifieke, flauwe comedy.
Dus je zit in een enorme markt in L.A., de droom van iedere presentator, maar de markt weet niet zeker of ze je mag of niet.
Het was moeilijk om enige vorm van tractie te krijgen. In onze beginjaren waren er ook veel goede radioshows in de lucht: Mark & Brian, Rick Dees, Jay Thomas, Scott Shannon. Baka Boyz kwam langs. Er waren altijd goede shows.
Jullie waren dat eerste jaar bijna je baan kwijt toen, tijdens het onderdeel “Biecht je misdaad op” een grap uithaalde door een vriend te laten bellen en anoniem een moord te laten bekennen die nooit had plaatsgevonden. Nadat de media serieus verslag begonnen te doen van de bekentenis, ontkende u eerst dat het om een grap ging, om het pas te erkennen toen de politie al ver in het onderzoek was. Als het ter sprake komt, hebben we het altijd over dat vreselijke dat Mark & Brian heeft gedaan. Maar de realiteit is dat het een spontane, domme beslissing was die we namen als wanhopige jonge dj’s die probeerden iets te bereiken. In dat eerste jaar verwachtten we elk moment ontslagen te kunnen worden. Onze show was niet erg goed, en de kijkcijfers gingen niet in de goede richting. Dus hoe kunnen we ervoor zorgen dat mensen over ons praten? We dachten dat het wat geklets zou opleveren, maar het liep uit de hand. We zijn nooit lang genoeg gestopt om na te denken of het moreel verkeerd was. Uiteindelijk hebben we de Burbank Politie vergoed voor alle uren die ze erin gestoken hebben, waar trouwens nooit een ondervraging van ons bij inbegrepen was. Zo grondig was hun onderzoek.
Als iemand die al tientallen jaren platen draait op de FM-radio, hoe denkt u over de toestand van het moderne rockformaat?
Persoonlijk doet het me pijn dat de radio niet meer voorop loopt als het om nieuwe muziek gaat. Ik schiet niet graag mijn eigen station in de voet, maar het spreekt een ouder publiek aan dat veel liever de nummers van Nirvana en de Red Hot Chili Peppers hoort waarmee ze zijn opgegroeid dan te veel nieuwe muziek.
Radio is niet meer de plek bij uitstek om nieuwe muziek te ontdekken, en rockmuziek maakt al lange tijd een periode van braak door. Net als elke andere vorm van muziek, gaat het door fases. We zijn al zo lang op KROQ dat we ons de grunge periode herinneren, maar we herinneren ons ook de Lilith Fair periode. We herinneren ons ook de ska periode. Er was een tijd dat we Save Ferris speelden en de Squirrel Nut Zippers en de Cherry Poppin’ Daddies. Er waren de vroege jaren 2000, toen alles Korn en Limp Bizkit was. Dus het ebt en vloeit. Ik ben er op dit moment niet zo enthousiast over, maar dat betekent niet dat we aan het eind van de rit zijn.
Hoe staat het met de etherradio in het algemeen?
Omroeporganisaties moeten meer naar Wall Street luisteren dan naar hun eigen luisteraars.
Ik vind het krankzinnig dat ze de wildgroei aan reclamespots op de radio nog niet hebben aangepakt. Ze zijn zo kortzichtig en hebben het gevoel dat ze het zich niet kunnen veroorloven om niet 12 minuten reclame per uur te verkopen. Ze begrijpen niet hoe belachelijk dat is voor de consument in 2019. Dit zijn dezelfde mensen die naar huis gaan en snel vooruitspoelen door elke reclame, als ze al iets kijken op een platform met reclames, en dan verwachten dat luisteraars vijf minuten uitzitten, en dan een liedje, voordat ze teruggaan naar “Kevin and Bean.”
Ik zou ook graag zien dat ze een manier vinden om het merk KROQ meer digitaal te laten opvallen. Ik vind het een grote fout om ons tot een van de 50 stations op de Radio.com-app te maken, terwijl we groot genoeg zijn om ons eigen ding te doen. Ik vind dat een gemiste kans.
Je gaat met je vrouw naar Londen verhuizen. Wat ga je daar doen?
Hopen dat je een baan vindt. Veel mensen hebben me ten onrechte het beste gewenst met mijn pensioen. Ik ben nog lang niet met pensioen. Ik hou van radio. Ik ben al 42 jaar onafgebroken in de lucht. En ik heb het gevoel dat ik het beste werk van mijn leven doe. Ik kan niet wachten om achter de microfoon te gaan zitten in Londen, maar ik weet dat ik een paar dingen tegen me heb. Er zal een zekere mate van leeftijdsisme tegen me zijn. Ik heb ook een dom accent.
Heb je nog wat te zeggen tegen het management van het station?
Nee, helemaal niet. We hebben lang bij KROQ gewerkt, via Viacom, Infinity, CBS en nu, Entercom. Over het algemeen geef ik ze een B-min, wat niet slecht is.
Nu je niet meer onder de jurisdictie van de FCC valt, kun je dan zeggen of je ooit in een radiocontrolekamer bent geweest met lijnen cocaïne en een onafhankelijke radiopromotor?
Ja, dat heb ik. Dat is lang geleden. U neemt me nu mee terug naar de jaren ’80, maar ik werkte in Washington, D.C., bij een radiostation dat naamloos zal blijven. Ik heb gezien hoe cocaïne werd afgeleverd en ingenomen via het controlebord.
Heb je ooit payola geaccepteerd in ruil voor spins?
Nee. Geloof het of niet, ik heb nog nooit een FCC-regel overtreden. Ik ben nog nooit beboet door de FCC. Ik heb nog nooit problemen gehad met de FCC. En ik heb in mijn 42 jaar in de ether maar één keer gevloekt.
Wat was de context?
We hadden de producent van een NFL-special aan de lijn, en hij zei dat Jon Hamm de verteller was. Ik zei iets in de trant van: “Nou, we zijn het er toch allemaal over eens dat Jon Hamm een lekker ding is?” De gast lachte aan de telefoon, en ik zei, “Hij is echt zo f- hot.” Het kwam uit het niets en verraste me zo erg omdat er een miljoen andere gelegenheden waren om te vloeken. Ik was ergens kwaad over.
Het lijkt alsof het uit mijn hart moet zijn gekomen.
Blijkbaar. Ik bedoel, kijk naar hem.