De termen osmotische druk, osmotische coëfficiënt, osmole, osmolariteit, osmolaliteit, effectieve osmolaliteit en delta osmolaliteit worden formeel gedefinieerd. Osmole is de eenheid van de hoeveelheid stof; één mol niet-geïoniseerd, ondoorlatend oplosmiddel is één osmole. Uitgaande van een ideale oplossing is de osmotische druk (π) in mmHg 19,3 maal de osmolariteit. Osmolariteit wordt gedefinieerd als het aantal milliosmol van de opgeloste stof per liter oplossing. Er worden geschikte vergelijkingen gegeven voor de snelle berekening van de osmolariteit van verschillende oplossingen. De concentraties van elektrolyten worden uitgedrukt in mEq/L, d.w.z. gelijk aan hun osmolariteit in mOsm/L. Als de concentratie van de opgeloste stof (C) wordt uitgedrukt in mg/L, mg/dL en g%, wordt de osmolariteit berekend als: C.n’ /MW, C.n’ (10)/MW en C.n’ (10(4))/MW respectievelijk. Osmolaliteit is milliosmol opgeloste stoffen per kilogram (of liter) water in oplossing (plasma) en wordt berekend door de osmolariteit te delen door het plasmawater. De osmolaliteit wordt gecorrigeerd naar de osmolaliteit met behulp van de osmotische coëfficiënt, φ. De natriumzouten (choloride en bicarbonaat) en de niet-elektrolyten glucose en ureum zijn de belangrijkste vijf osmolen van plasma. De vergelijking: Posm =2 +glucose (mg/dL)/18+BUN (mg/dL)//2,8 is ook de eenvoudigste en beste formule om de osmolaliteit van plasma te berekenen. De concentratie van alleen effectieve osmolen evalueert de effectieve osmolaliteit of toniciteit als: Eosm =2 +glucose/18. Het normale bereik van de plasma toniciteit is 275-295mOsm/kg water. Het verschil tussen de gemeten en berekende osmolaliteit wordt osmolal gap genoemd. Het wordt aanbevolen de formule van Dorwart-Chalmers uit de leerboeken en auto-analysatoren te schrappen en de eenvoudigste vergelijking van Worthley et al. te gebruiken als de beste vergelijking voor de berekening van serum osmolaliteit. Bovendien moeten de normale waarden van de osmolal gap ook worden gecorrigeerd naar 0±2mOsm/L.