Bright Star, would I were stedfast as thou art Samenvatting
De spreker in dit gedicht praat tegen een ster. Raar, hè? Nou, in poëzie kun je met alles wegkomen. Dus wat vertelt hij de ster? Nou, hij begint met te zeggen dat hij zou willen dat hij net zo “standvastig” was als de ster. Omdat de ster waar hij het over heeft niet beweegt, bedoelt Keats waarschijnlijk de Poolster (ook bekend als Polaris). De Poolster is natuurlijk de enige ster die niet beweegt aan de hemel, omdat hij recht boven de Noordpool staat. Daarom gebruiken zeelieden hem als navigatiepunt.
Allemaal interessant, maar waarom praat Keats’ spreker tegen de ster? Moeilijk te zeggen, want in de volgende regel schakelt hij een andere versnelling in, en begint hij te praten over alle manieren waarop hij niet als de ster wil zijn. Nu lijkt het erop dat hij niet van het idee houdt om tot in de eeuwigheid in eenzaamheid door te brengen, kijkend naar het kilmakende schouwspel van water dat eindeloos rond de aarde stroomt, en sneeuw dat op dorre landschappen valt. Hm.
Wat was dat toch met al dat willen zijn van een ster? In de negende regel beginnen we een hint te krijgen. De spreker wil zijn als een ster, in de zin dat de ster niet beweegt, en nooit verandert. Maar hij wil dat hele nooit bewegende, nooit veranderende gedeelte, in een andere context plaatsen. Hij wil de eeuwigheid doorbrengen met zijn hoofd op de borst van zijn vriendin. En als hij dat niet kan, sterft hij liever, al zwijmelend. Dus, eigenlijk, zou hij willen zijn als de ster, maar…