Vital Signs
Gemeenschappelijke naam: Holenuil
Latijnse naam: Athene cunicularia
Status volgens SARA: Bedreigd, COSEWIC-beoordeling 2006: Bedreigd
Bereik: BC, Alberta, Saskatchewan, Manitoba
Levensduur: drie tot vier jaar
Grootte: 23-28 cm groot; weegt 125-185 g
Populatieschatting: Onbekend, maar de populatie wordt geschat op 57% van die in de jaren 1990.
De feiten
- Burrowing Owls staan vaak rechtop op hun lange dunne poten, zodat ze verder over de vlakke prairie kunnen kijken.
- Vaak staat het mannetje buiten het hol op de uitkijk, terwijl het vrouwtje en haar jongen onder de grond zitten. Als er een indringer in de buurt komt, laat het mannetje een alarmkreet horen en probeert dan de indringer met een reeks korte vluchten weg te lokken van het nest. Als de indringer doorgaat, gaan de jongen naar de achterkant van het hol en maken een sissend geluid dat klinkt als een ratelslang.
- Ze vertrekken in september naar hun overwinteringsgebieden in het zuidoosten van de Verenigde Staten en Mexico, en keren in april terug naar Canada.
- Grasshoppers en kevers zijn het favoriete voedsel van de Holenuil. Ze eten ook een paar muizen, woelmuizen, grondeekhoorns, padden, kleine vogels, en aas.
- Vrouwtjes leggen zes tot twaalf witte eieren en broeden die ongeveer vier weken uit. Wanneer het nest te vol wordt (na ongeveer twee weken), verhuizen de jongen naar de ingang van het nest, waar ze wachten tot de volwassen dieren hen voedsel brengen. Ongeveer zeven tot acht weken na het uitkomen van het ei beginnen de jongen zichzelf te voeden.
- Nadat de jongen bovengronds actief zijn, kunnen ze verhuizen naar andere holen in de buurt van het hol waarin ze zijn geboren.
Het verhaal
Burrowing Owls zien eruit als kleine uiltjes op stelten. Ze zijn 23-28 cm groot en staan op lange dunne poten. De holenuil is in veel opzichten anders dan de meeste uilen: hij leeft in holen in de grond, is overdag actief, het vrouwtje is kleiner dan het mannetje, en zijn lievelingseten bestaat uit insecten.
Ruimenuilen waren gewone zomerbewoners in de zuidelijke regio’s van de prairieprovincies en BC tot het midden van de jaren 1900 toen de moderne landbouwpraktijken begonnen. Het bewerken van het land voor de landbouw heeft de habitat van de holenuil in de loop der jaren sterk verminderd. In 1979 waren de holenuilen in BC uitgeroeid. De populaties van de holenuil in de prairie provincies blijven afnemen. Men denkt dat er nu nog minder dan 1000 paren over zijn in Alberta en Saskatchewan, en in zeldzame gevallen in het zuidwesten van Manitoba. Af en toe overwinteren de uilen in de kuststrook van British Columbia en in het voorjaar worden ze gezien in Ontario en Quebec.
Burrowing Owls hebben open gebieden nodig met weinig bodembedekking, bestaande holen, en overvloedig voedsel. Ze zijn afhankelijk van gaten in de grond die worden gemaakt door grondeekhoorns, dassen en vossen waarin ze hun nesten maken. Helaas beschouwen sommige boeren deze dieren als ongedierte en doden ze. Doordat de populaties van deze zoogdieren afnemen, kunnen holenuilen geen geschikte nestplaatsen vinden. Bovendien worden grondeekhoorns en vossen vaak met gif gedood en als Holenuilen zich met hun karkassen voeden, worden ook zij vergiftigd.
Een andere bedreiging voor Holenuilen is “Carbofuron”, een bestrijdingsmiddel dat wordt gebruikt om sprinkhanen op akkers te doden. Als Carbofuran wordt toegepast in velden en Holenuilen eten de vergiftigde sprinkhanen, hoopt het insecticide zich op in het lichaam van de uilen. Wanneer Carbofuran binnen 50 m van holen wordt gebruikt, brengen de aangetaste uilen 54 procent minder jongen voort dan normaal.
Terwijl veel Holenuilen voor de winter naar het zuiden van de VS en Mexico trekken, hebben onderzoekers geprobeerd uit te vinden waarom slechts de helft van de volwassen Holenuilen elk voorjaar terugkeert naar hun noordelijke broedgebieden, en waarom slechts zes procent van de jonge uilen het jaar na hun geboorte terugkeert om in Canada te broeden.
Wat wordt er gedaan
Ruiluilen zijn beschermd in alle provincies waar ze voorkomen – BC, Alberta, Saskatchewan, en Manitoba.
“Operation Burrowing Owl” werd in 1987 in Saskatchewan opgericht om landeigenaren aan te moedigen de broedgebieden van de Holenuil te beschermen. In 1994 hadden 534 landeigenaren in Saskatchewan zich ertoe verbonden de habitats van de uilen te beschermen. In Alberta is het programma uitgebreid tot de bescherming van andere bedreigde soorten en het heet “Operation Grassland Community”. In 1994 hadden ongeveer 260 landeigenaren in Alberta zich ertoe verbonden habitats rond nestplaatsen van uilen te beschermen, hetgeen neerkomt op meer dan 22.000 ha.
In 1992 werden zes paren holenuilen geherintroduceerd in het zuidelijk binnenland van British Columbia. In 1995 leefden er naar schatting vijf tot tien paren holenuilen in BC.
In 1994 werd de Operation Burrowing Owl nieuwsbrief in het Spaans vertaald voor Mexicaanse distributie in de hoop dat de vogels in hun overwinteringsgebieden bescherming wordt geboden.
In 1996 werd door de federale regering het besluit genomen om een aantal toepassingen van het insecticide Carbofuran langzaam af te bouwen.
Daarnaast keurde een nationaal Burrowing Owl recovery team, werkend via Recovery of Nationally Endangered Wildlife (RENEW), een herstelplan goed in 1995 en actualiseerde het plan in 2002. Het einddoel van het plan is om de populaties van de holenuil in Canada te laten groeien tot een niveau waarop ze zichzelf in stand kunnen houden.
Wat u kunt doen
- Lees meer over de holenuil en zijn leefgebied en deel deze informatie met uw familie, vrienden en gemeenschap.
- Steun groepen en individuen die zich inzetten voor het behoud van de holenuil.
- Moedig boeren en andere landeigenaren aan om gebieden waar holenuilen leven niet te verstoren. Moedig landeigenaren aan om alternatieven voor pesticiden te gebruiken of lagere doses van deze chemicaliën.