Midden-Cdit
Midden C (de vierde C-toets van links op een standaard pianoklavier met 88 toetsen) wordt aangeduid als C4 in wetenschappelijke toonhoogtenotatie, en c′ in Helmholtz-toonhoogtenotatie; het is nootnummer 60 in MIDI-notatie.
Hoewel de uitdrukking Middle C over het algemeen duidelijk is voor alle instrumenten en clefs, gebruiken sommige musici de term natuurlijk om te verwijzen naar de C-toets in het midden van het bereik van hun specifieke instrument. C4 kan Low C genoemd worden door iemand die een Westerse concertfluit bespeelt, die een hoger en smaller speelbereik heeft dan de piano, terwijl C5 (523.251 Hz) Middle C zou zijn. Deze technisch onnauwkeurige praktijk heeft ertoe geleid dat sommige pedagogen aanmoedigen om C4 te standaardiseren als de definitieve Middle C in instructiemateriaal voor alle instrumenten.
Op de Grote notenbalk wordt middle-C genoteerd met een hoofdlijn boven de bovenste lijn van de basbalk of onder de onderste lijn van de diskantbalk. Als alternatief wordt het geschreven op de middelste lijn van een notenbalk met de altklank, of op de vierde regel van onderen, of de tweede regel van boven, van notenbalken met de tenorklank.
Andere octavenEdit
In de vocale muziek kan de term Hoge C (soms minder dubbelzinnig Top C genoemd) zowel verwijzen naar de C6 van de sopraan (1046,502 Hz; c′′′ in Helmholtz-notatie) als naar de C5 van de tenor; beide worden geschreven als de C die twee regels boven de hoge klief staat, maar de tenorstem zingt een octaaf lager. De term lage C wordt soms gebruikt in vocale muziek om C2 aan te duiden, omdat dit wordt beschouwd als de scheidslijn tussen echte bassen en bas-baritons: een basso kan deze noot gemakkelijk zingen, terwijl andere mannenstemmen, inclusief bas-baritons, dit meestal niet kunnen.
Tenor C is een term van orgelbouwers voor kleine C of C3 (130,813 Hz), de toon één octaaf onder de centrale C. In registerlijsten betekent het meestal dat een rang niet volledig is, waardoor het onderste octaaf wordt weggelaten.