Zet je fonduepan op, trek een Snapple open, en laten we dit doen.
Elk product dat we uitlichten is onafhankelijk geselecteerd en beoordeeld door ons redactieteam. Als u een aankoop doet via de opgenomen links, kunnen wij commissie verdienen.
Quiche
Het was bijna onmogelijk om in de jaren ’70 naar een etentje te gaan en niet oog in oog te staan met dit hartige Franse gerecht. Sommigen geven Julia Child de schuld voor de plotselinge wijdverspreide erkenning, terwijl anderen wijzen op de editie van 1975 van The Joy of Cooking, waarin quiche-recepten een prominente plaats innamen.
Quiche was zelfs zo populair dat het tegen het einde van het decennium een beetje een punchline werd. Het bereikte officieel “millennials en hun avocado toast” niveaus van popcultuur verzadiging met de publicatie in 1982 van het boek Real Men Don’t Eat Quiche, gefactureerd als een gids “voor alles wat echt mannelijk is.” (Toevalstreffer: de auteur, Bruce Feirstein, schreef ook de scenario’s voor GoldenEye en Tomorrow Never Dies – lang nadat was vastgesteld dat James Bond niet alleen quiche eet, maar ook weet hoe hij het moet maken.)
Fondue
Dit Zwitserse gerecht maakte voor het eerst furore in de V.S.S. op de Wereldtentoonstelling van 1964 in New York. Bezoekers verdrongen het Alpenrestaurant van het evenement voor een kans om stukken brood met extra lange vorken te doorboren en ze vervolgens in vaten met gesmolten kaas, wijn en kruiden te dopen. Fondue (en fonduefeesten) werd in het volgende decennium steeds populairder, en terwijl de eerder genoemde kaasfondue al sinds de jaren 1700 in Zwitserland wordt gegeten, is chocoladefondue een puur Amerikaanse uitvinding.
General Tso’s Chicken
Dit food court hoofdgerecht dateert pas uit 1952, toen Chef Peng Chang-kuei, een inwoner van de Chinese provincie Hunan die naar Taiwan was gevlucht tijdens de Chinese Burgeroorlog, het creëerde voor een Amerikaanse admiraal nadat hij hem al alles op zijn gebruikelijke menu had geserveerd. De naam was een vluchtig idee – Peng bedacht “General Tso’s Chicken” pas toen de admiraal hem vroeg hoe het gerecht heette – maar het bleef hangen.
Peng opende een restaurant in New York City in 1973 – minder dan een jaar na Nixon’s bezoek aan China, waar de spanningen hoog opliepen – en zijn kenmerkende zoet-pittig-kruidige creatie werd meteen een hit, die in het hele land tot talloze imitaties leidde. Natuurlijk, sommige van die hommages zijn beter dan anderen. In de documentaire The Search for General Tso uit 2014 bekijkt Peng, die in 2016 op 98-jarige leeftijd overleed, foto’s van General Tso’s Chicken uit restaurants in de VS.S. en verkondigt ze als “gekke onzin.”
Cheese Logs
Soft Cheese Rolled in Stuff was piek ’70s cocktailparty fanciness. De basis was meestal een mix van geraspte cheddar, roomkaas, boter, en Tabasco of Worcestershire saus, terwijl alles van gehakte augurken en uien tot geroosterde pecannoten en zonnebloempitten voor de flair zorgden.
Tequila Sunrise
Terug in 1972, toen The Rolling Stones op een massale tournee waren ter ondersteuning van Exile on Main Street, stopten ze in de Trident bar in Sausalito, Californië, waar Mick Jagger zijn eerste Tequila Sunrise probeerde – een ombré mix van sinaasappelsap, tequila, en grenadine bedacht door barman Bobby Lozoff. De band vond het drankje zo lekker dat Keith Richards de daaropvolgende maanden in zijn autobiografie Life de bijnaam “the cocaine and Tequila Sunrise tour” gaf.
Een jaar later vereeuwigden de Eagles de cocktail met het nummer “Tequila Sunrise,” en al snel was het drankje met drie ingrediënten (vier als je het garneert met een kers) verkrijgbaar in bijna elke bar in Amerika.
Zwartgeblakerde vis
Paul Prudhomme wekte een nationale belangstelling voor Cajun eten met de release van zijn 1984 koken handleiding, Chef-kok Paul Prudhomme’s Louisiana Kitchen, en zijn recept voor zwartgeblakerde roodbaars, met een laagje gemalen specerijen en een gloeiend hete gietijzeren pan, was de grote ster van het boek. Het volgende jaar haalde Prudhomme opnieuw de krantenkoppen door een pop-up Cajun restaurant in New York City te openen, waarmee hij de rage van zwartgeblakerde alles nog verder versterkte.
Wine Coolers
In 1981 vond Michael Crete goud in de verkoop van wijn en bier toen hij besloot zijn kenmerkende cocktail – een mix van citrussappen, witte wijn en club soda – te bottelen en te verkopen onder de naam California Cooler. Het drankje was meteen een hit, waardoor Big Booze er nota van nam en de markt overspoelde met hun eigen coolers (geniet van de bovenstaande Seagram’s Wine Cooler reclame, waarin een pre-Die Hard Bruce Willis danst in een enorm wit pak).
Zes jaar later waren wijncoolers goed voor 20 procent van alle wijnverkopen in de VS,
Molten-chocoladetaart
Met zijn baanbrekende gesmolten chocoladetaart – een nauwelijks gebakken mix van gesmolten chocolade en boter gevouwen in opgeklopte eieren en eidooiers – gaf Jean-Georges Vongerichten de gasten van enkele van ’s werelds sjiekste restaurants het vertrouwen om zich publiekelijk over te geven aan rauw beslag. Daarvoor zijn we hem eeuwig dankbaar.
Hoewel Vongerichten zijn signature dessert al serveerde sinds 1987, kwam het pas echt van de grond in 1991, toen hij het op het menu zette van zijn New York City restaurant JoJo (daar werd het de Chocolate Valrhona Cake genoemd). Binnen enkele maanden boden beroemde chef-koks van Tom Colicchio tot Jacques Torres hun eigen versies aan, en in 1998 had de gesmolten chocoladetaart een plaats verdiend op het menu van Chili’s (het staat er vandaag de dag nog steeds).
Zongedroogde Tomaten
Wacht, waren zongedroogde tomaten de Sriracha van de jaren ’90? Net als de alomtegenwoordige specerij werden ze gebruikt als smaakversterker op alles van gesauteerde groenten en saladedressings tot pizza’s en gevulde eieren. Maar in tegenstelling tot Sriracha raakten ze uiteindelijk uit de gratie door een gebrek aan kwaliteitscontrole.
Toen de populariteit van de garnering toenam, begonnen boeren hun tomaten in commerciële dehydrators te drogen – in plaats van ze op natuurlijke wijze in de zon te laten verschrompelen – om aan de vraag te kunnen blijven voldoen. Hoewel deze methode sneller en goedkoper was, waren de resultaten niet zo zoet en intens. En toen er meer vals gelabelde zongedroogde tomaten in de schappen van de supermarkt lagen dan de echte, met meer smaak, verloren de mensen hun interesse.
Koffie met een smaakje
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, Dunkin’ Donuts – niet Starbucks – was de eerste grote koffieketen die zich toelegde op bevroren dranken met een smaakje, met de lancering in 1994 van de Coffee Coolatta (de Frappuccino volgde een jaar later). Niet alle koffiespecialiteiten uit het Clinton-tijdperk waren echter suikerbommen: je kon je hazelnootkoffie zwart drinken (stel je qua smaak de geest van een hazelnoot voor die rondwaart in een koffiemok), of een comfortabele middenweg vinden met een mokka latte.
Chinese kipsalade
De oorsprong van dit beroemde fusion gerecht is duister- een populaire theorie is dat Madame Wu, van Madame Wu’s Garden in Santa Monica, het maakte voor Cary Grant in de jaren ’60 – maar de eer voor de alomtegenwoordigheid in de jaren ’80 en ’90 (en, indirect, de ereplaats op het menu van The Cheesecake Factory) behoort toe aan Wolfgang Puck.
De beroemde chef-kok serveerde Chinese kipsalade in zijn restaurant, Chinois, toen het werd geopend in 1983 (het wordt er vandaag de dag nog steeds aangeboden), en terwijl de meeste versies een combo van kool, sojasaus, gebakken wontons, en sesamzaadjes bevatten, onderscheidde Wolfgang zijn versie door zijn kip te bedruipen met boter (goede beslissing).
Snapple
Snapple was aan de top van de wereld in de vroege jaren ’90, dankzij de gekke smaken van het New Yorkse merk (Ralph’s Cantaloupe Cocktail, Kiwi Teawi) en slimme marketingcampagnes (de meest gedenkwaardige serie had Wendy “The Snapple Lady” Kaufman in de hoofdrol, een echte werknemer van het bedrijf die van haar klantenservicebalie werd geplukt om fanmail voor de camera te beantwoorden).
Alles vetvrij
De snacklogica van de jaren negentig dicteerde dat alles wat vetvrij was, gezond was. Zelfs als het eerste ingrediënt suiker was, zoals het geval was met SnackWell’s duivelskoekjes, die binnen enkele maanden na hun lancering in 1992 uitverkocht waren (superfans zouden volgens The Chicago Tribune de bezorgtrucks stalken).
Dan waren er in 1998 de beruchte Frito-Lay’s Wow Chips-vetvrije aardappelchips gemaakt met olestra, een olievervanger met een lange lijst van ongelukkige bijwerkingen (buikkrampen, een afname van de vitamine-opname, spijsvertering…problemen). De FDA plakte uiteindelijk een waarschuwingslabel op hen, en de verkoop, niet verrassend, daalde (niets schrikt je af van een snack als het zien van de woorden “kan leiden tot losse ontlasting” versierd over de zak).
Focaccia
Voor een paar, rozemarijn-gedroogde jaren in het midden van de jaren ’90, werd elke Fancy Sandwich in Amerika geserveerd op twee sneetjes dik, geroosterd focaccia brood. Dat had te maken met de obsessie van het land voor de mediterrane keuken in die tijd – zongedroogde tomaten, pesto, en balsamico hadden ook hun momenten.
Alcopops
Zijn de jaren ’90 ooit echt weggeweest? Leonardo DiCaprio gaat nog steeds uit met 20-jaar modellen, Will & Grace is weer in de lucht, en Zima-de heldere mout likeur drank oorspronkelijk op de markt gebracht als een “bier alternatief” in 1993-is terug in de winkelrekken (terwijl dit een beperkte run is, kun je het nog steeds het hele jaar door kopen in Japan).
Zima maakte de weg vrij voor andere zoete, bruisende alcopops zoals Smirnoff Ice, Bacardi Breezers, en Mike’s Hard Lemonade, die allemaal behoorlijk populair bleken te zijn, vooral onder minderjarige drinkers (in tegenstelling tot bier, waren deze moutdranken in wezen geurloos, en dus moeilijker te detecteren). Het gerucht deed zelfs de ronde dat Zima geen blaastest zou af laten gaan, wat het moederbedrijf Coors moest weerleggen in brieven aan politiechefs en schoolfunctionarissen.
California Pizza’s
Er was een tijd dat mensen het idee afkeurden om iets anders dan pepperoni op pizza te doen, maar experimentele toppings zoals kip van de barbecue en pindasaus begonnen in de jaren ’80 opgang te maken, dankzij chef-koks aan de westkust zoals Alice Waters, Ed LaDou en Wolfgang Puck. Tegen de tijd dat de jaren ’90 zich aandienden, was pizza in Californische stijl (dun, op houtvuur, met extra’s voor fijnproevers) helemaal in.
De beroemdste taart uit deze gouden eeuw van de luxe pizza is waarschijnlijk Wolfgang Puck’s versie met gerookte zalm, die hij nog steeds serveert bij Spago in Beverly Hills. Naar verluidt werd hij in een opwelling gemaakt toen Joan Collins gerookte zalm met brioche bestelde en hij zich realiseerde dat hij geen brood meer had. Wolfgang dacht snel na en bedekte een pizzabodem met crème fraîche en dungesneden rode uien, legde de zalm erop en maakte het af met klodders kaviaar.
Aardbei-Kiwi
Het was in de jaren ’90 niet genoeg om aardbeiensmaak te hebben, je moest er ook nog een kiwi bij doen. Kon je de aardbeien proeven in Strawberry-Kiwi Jello (of Snapple, of AirHeads, of Slurpees)? Jazeker. Kon je de kiwi’s proeven, hoewel? Onduidelijk. Op een gegeven moment, trok het donzige kleine fruit zich terug naar de zijlijn. Tegen de tijd dat we het in de gaten hadden, was het te laat.
Dippin’ Dots
Voordat we dingen als houtskool-soft serve en puffle cones hadden, waren kleine, in vloeibare stikstof ingevroren zuivel-bolletjes het toppunt van ijsinnovatie. Als winkelcentra uit de jaren 90 een officiële smaak hadden, zou dit het zijn.
Pepper-Crusted Tuna
Weetje nog dat ahi tonijn in principe als biefstuk werd behandeld? Van de jaren ’90 tot de vroege jaren ’80 was het moeilijk om een nieuw restaurant te vinden dat niet een of andere versie van in peper gegaarde tonijn serveerde, geschroeid en rauw.
The Lunchbox Boom
Was er een krachtiger gevoel dan een pakje Shark Bites open te scheuren, wel zes grote wijtingen te vinden, en te beseffen dat iedereen die snacks met je wilde ruilen, zich naar jouw wil moest schikken? De jaren ’90 waren een wilde, wetteloze tijd waarin lunchpakketten boordevol suiker zaten (Gushers, Fruit by the Foot, Squeeze Its), in elkaar moesten worden gezet (Lunchables, Dunkaroos), en bedoeld waren om mee te spelen (vertrouw nooit iemand die Bugles heeft gegeten zonder ze eerst in vingerhoedjes te veranderen).
Na schooltijd ging het feest verder met magnetronsnacks zoals Bagel Bites en Totino’s Pizza Rolls. Daarna werd je wakker, at je een Toaster Strudel, en deed je het nog eens dunnetjes over.
Boca Burgers
Als je in de jaren ’90 vegetariër was, moest je een kant kiezen: Team Garden Burger of Team Boca Burger. Garden Burgers lieten er geen misverstand over bestaan dat ze gemaakt waren van granen en groenten – je kon de haver en de champignonbrokjes in elke patty zien. Boca Burgers, aan de andere kant, streefden ernaar naar vlees te smaken en dat deden ze ook! Of in ieder geval naar vlees, waardoor ze behoorlijk revolutionair waren in een pre-Impossible Burger wereld.
Cupcakes
Sex and the City zette de New Yorkse Magnolia Bakery op de kaart toen, Carrie en Miranda in seizoen drie (2000) roze cupcakes gingen halen. Al snel na de uitzending van dat 15-secondenfilmpje stonden er rijen om de blok voor Magnolia’s (ontegenzeggelijk schattige) pastelkleurige snoepjes. Voor Sex and the City-fans die zich geen paar Manolo’s konden veroorloven, was de cupcake als accessoire een bereikbaar stukje van die wereld.
Terwijl de Bleecker Street-bakkerij beroemd werd, doken in zijn kielzog andere cupcake-winkels op. Een paar opmerkelijke franchises: Crumbs (gigantische cupcakes), Baked by Melissa (kleine cupcakes), en Sprinkles (cupcake ATM’s).
Atkins
Josh Telles
In het begin van de jaren aughts hadden mensen echt een hekel aan brood, dankzij het Atkins-dieet – een koolhydraatarm eetplan dat het land overspoelde, wat leidde tot de opkomst van sla wraps en spaghetti squash als een pasta-vervanger. Atkins-aanhangers kregen carte blanche als het ging om boter, eieren en vlees (de verkoop van beef jerky steeg met 40 procent tijdens de piek van het plan populariteit), terwijl fruit en linzen waren off-limits (althans tijdens fase een van het dieet).
Eindelijk werd Atkins in verband gebracht met een verhoogd risico op hartziekten (misschien niet verrassend, Robert Atkins, de bedenker van het programma, had een geschiedenis van congestief hartfalen), en de koolhydraatarme mantel werd doorgegeven aan het keto-dieet-een soortgelijk plan, met strengere beperkingen op eiwitinname.
Red Bull en wodka
Bij de millenniumwisseling, niets zei “Ik ben hier om uit te razen” als het bestellen van een Red Bull en wodka. Acht ons van het energiedrankje bevat ongeveer 80 milligram cafeïne, of het equivalent van een Starbucks espresso van een halve liter. Meng een drankje waarmee je de hele nacht wakker kunt blijven met sterke drank, en je hebt een recept om je ex om 3 uur ’s nachts te bellen en vervolgens met één schoen naar huis te lopen. (Serieus, een onderzoek uit 2017, geciteerd in The Atlantic, ontdekte dat mensen zich veel dronker voelen en gedragen als hun drankje het label “wodka-Red Bull cocktail” draagt, dan wanneer exact hetzelfde drankje als iets anders wordt gelabeld.)
Sliders
Wat is er schattiger dan een piepklein broodje? In het begin van de jaren 2010 domineerden de sliders – van mini cheeseburgers tot versies gevuld met pulled pork en krabcakes – de menu’s van bars en feestjes. Ze waren een geschenk voor iedereen die klem zat tussen voorgerecht-hongerig en maaltijd-hongerig.
Fro-Yo
Mid-aughts ketens als Pinkberry en 16 Handles maakten fro-yo weer leuk (of, voor de eerste keer ooit?), met hun inventieve smaken (graham cracker, kaneel churro) en uitvergrote toppings bars (er is niet zoiets als te veel mochi ballen). De bevroren traktatie vervangen frietjes en Frappuccino’s als het ding om stress-eten in je auto tijdens het werk pauzes.
Bacon
Wat Carrie Bradshaw deed voor cupcakes, deed Ron Swanson voor bacon. Misschien niet, maar de liefde van Amerika voor bacon is altijd diep geworteld geweest, maar de fan van Parks and Recreation heeft zeker geholpen om de liefhebbers van ontbijtvlees te verenigen.
Op een gegeven moment in het midden van de jaren 2000 is bacon van het brunchmenu gemigreerd naar…eigenlijk overal. IJszaken serveerden schepjes bacon-bourbon, ambitieuze thuiskoks wikkelden hun Thanksgiving-kalkoenen in gebarbecued spek en donuts met esdoornglazuur en spekkruimels waren een alledaags beeld. Peak Bacon vond plaats tussen 2008 (de verkoop in de VS bedroeg dat jaar 2 miljard dollar) en 2009, toen bacon-palooza’s als Brooklyn’s Bacon Takedown en Portland’s Baconfest begonnen op te duiken. De daaropvolgende Mexicaanse griep heeft het feest niet tot stilstand gebracht, maar wel de collectieve opwinding over bacon doen afnemen.
Ramen
David Chang heeft ramen niet uitgevonden, maar je zou kunnen stellen dat hij Amerika’s perceptie van ramen als slaapkamergerecht heeft veranderd. Toen hij in 2004 Momofuku Noodle Bar in New York City opende, volgde Chang de ramenyas in Tokio op en serveerde hij kommen met verse noedels, buikspek, langzaam gepocheerde eieren, groenten uit de markt en een paar smaakmakers van de chef in een bouillon van varkensvlees die zeven uur had gesudderd. Het restaurant had al snel rijen voor de deur, en het succes hielp de weg vrij te maken voor andere nieuwkomers in de nationale noedel scene.
Fancy Mac and Cheese
Elke Edison lamp verlichte gastropub moest mac en kaas gemaakt met, zoals, Gruyere en plak spek en geserveerd in een individueel formaat gietijzeren koekepan bieden rond 2010. Het was de wet.
Macarons
Is het toeval dat de beroemde Parijse macaron-leverancier Ladurée zijn eerste Amerikaanse vestiging opende in 2011?in de VS opende in 2011, enkele maanden na de officiële lancering van Instagram? Nou, ja, waarschijnlijk wel. Maar de fotogenieke amandelmeelkoekjes zijn praktisch gemaakt voor de gram, dus het is geen verrassing dat ze een van de eerste desserts waren die bekendheid kregen via sociale media.
Boerenkool
Eerst, een feit: De boerenproductie van boerenkool is tussen 2007 en 2012 met 60 procent gestegen (a.ook wel bekend als Piek Boerenkool). Natuurlijk, het bladgroente is gezond (het is hoog in vitamine A, C, en K, en heeft tonnen calcium) en veelzijdig (sap het, sauteer het, bak het in chips), maar de echte drijvende kracht achter de plotselinge boerenkool-ficatie van Amerika zou wel eens haar PR-team kunnen zijn.
In het midden van de jaren ’70, huurde The American Kale Association (yep) publicist Oberon Sinclair in om het merk van de veggie te laten groeien. Ze pitchte het supervoedsel aan vrienden en voormalige klanten in de restaurantbranche, en al snel serveerden restaurants als The Fat Radish in New York (vertegenwoordigd door My Young Auntie, het PR-bedrijf dat Sinclair oprichtte) gerechten met een focus op boerenkool (die vervolgens druk werden geïnstagramd en gedeeld). Hashtag boerenkool.
Doughnuts
“Doughnuts are the new cupcakes” was een zin die je waarschijnlijk vaak hebt gehoord, als je tijd doorbracht op food Instagram in het begin van de jaren 2010. Dat was toen onafhankelijke winkels zoals New York City’s Doughnut Plant en Portland, Oregon’s Voodoo Doughnut nationale aandacht kregen voor hun experimentele smaken zoals Rose en Fruit Loop.
Het lijkt erop dat hun invloed naar beneden druppelde (of, beter gezegd, omhoog) naar Big Doughnut-Krispy Kreme biedt nu Birthday Cake en Banana Pudding donuts, in aanvulling op hun traditionele gelei-gevulde en geglazuurde.
Avocado Toast
Het is moeilijk aan te geven wat de avo toast rage heeft aangewakkerd – op plaatsen waar avocado’s veel voorkomen, zoals Mexico en Australië, hebben mensen de vrucht altijd al op koolhydraten geplet gegeten. Maar Cafe Gitane in New York City wordt vaak genoemd als de bedenker van het gerecht in zijn huidige, Instagram-vriendelijke vorm (mede-eigenaar Chef Chloe Osborne, die het in 2006 aan het menu toevoegde, is, misschien niet toevallig, Australisch).
Avo-mania bereikte een koorts hoogtepunt in 2013, toen Gwyneth Paltrow er een recept voor opnam in haar kookboek, It’s All Good. “Eerlijk gezegd is dit het ‘recept’ dat Julia en ik allebei het vaakst maken en eten! En het is niet eens een recept,” schreef ze. Misschien is dat de sleutel tot de blijvende aantrekkingskracht.
Bottenbouillon
Voor een korte periode (2017, om precies te zijn), was de statusdrank die gezien moest worden dragen eigenlijk…soep, zo’n beetje. Vorig jaar begon New York City’s bouillon-centric restaurant Brodo met het aanbieden van klanten hartige bouillons (kip en chili olie, rundvlees en beenmerg) in papieren to-go kopjes met sip-thru deksels. Pro tip: Bestel er een en wacht geduldig tot je geliefde vraagt om “een slokje van je koffie”. Geef het dan en zeg niets.
Matcha
De totale U.De Amerikaanse matcha-dominatie is niet van de ene op de andere dag tot stand gekomen. De afgelopen vijf jaar is de krachtige Japanse groene thee langzaam (en daarna heel snel) van lattes en smoothies naar croissants, custardtaarten en donuts gemigreerd.
Het feit dat Drake onlangs heeft geïnvesteerd in MatchaBar – een groene thee startup met cafés in New York en Los Angeles, en een lijn van gebottelde dranken verkocht bij Whole Foods – is voor ons een teken dat de matcha rage nog lang niet voorbij is.
Poke
Zijn poke bowls de nieuwe graan bowls? Geef daar alsjeblieft geen antwoord op. Maar neem wel even de tijd om te waarderen dat dit Hawaiiaanse hoofdgerecht – in essentie rauwe vis en groenten op rijst, soms geserveerd met extra’s zoals edamame, avocado en zeewier – een snelgroeiende trend is in fast-casual dineren.
Hoewel poke altijd al heeft bestaan in de buurt van plekken met Hawaïaanse transplantanten (Hawaii Magazine wijst naar Takahashi Market in San Mateo, Californië, als voorbeeld), is het pas in de afgelopen jaren dat mini-ketens zoals Sweetfin en Pokéworks het gerecht op het vasteland hebben gepopulariseerd.
Pumpkin Spice
We zijn op het punt in de pumpkin spice nieuwscyclus waar pumpkin spice liefhebbers niet alleen in de grap zijn, ze hebben volledig omarmd hun Fall Person identiteiten. Fastfoodketens en fabrikanten hebben natuurlijk nota genomen van het feit dat Starbucks dit jaar een besloten Facebook-groep heeft opgericht om PSL-updates te delen met de meest fanatieke fans van het drankje, terwijl merken van Auntie Anne’s (pumpkin spice pretzel nuggets) tot Captain Morgan’s (pumpkin spice rum) de seizoensgebonden merch al aan het uitrollen zijn.
Mylks
Eerst waren amandelmelk en rijstmelk zo van “hé, sojamelk!” Daarna kwamen hennepmelk, cashewmelk, kokosmelk, havermelk, macadamianotenmelk, walnotenmelk en pindamelk (die eigenlijk paars is!) erbij. Feest in het niet-zuivel gangpad.
Instagram Bait
Heeft houtskoolijs een smaak? Is een regenboog gegrilde kaas lekker? Maakt het uit als het eruit ziet als iets dat een eenhoorn als lunch zou eten? De opkomst van sociale media heeft geleid tot steeds onhandelbaarder (maar fotogenieker!) voedsel (probeer maar eens zo’n Black Tap milkshake op te krijgen voordat hij in elkaar stort).
Alle onderwerpen in nieuws
Schrijf je in voor The Dish
Blijf op de hoogte met een dagelijkse dosis van de beste seizoensrecepten!