De meest invloedrijke groep in de geschiedenis van de countrymuziek, de Carter Family, verlegde de nadruk van hillbilly-instrumentals naar zang, zorgde ervoor dat een groot aantal van hun songs deel ging uitmaken van de standaard countrymuziekcanon, en maakte een stijl van gitaarspelen, “Carter picking”, decennialang tot de dominante techniek. Samen met Jimmie Rodgers behoorde de Carter Family tot de eerste sterren van de countrymuziek. De Carter Family bestond uit het verlegen gospel kwartetlid Alvin P. Carter en twee gereserveerde plattelandsmeisjes – zijn vrouw Sara en hun schoonzus Maybelle – en zong een pure, eenvoudige harmonie die niet alleen van invloed was op de vele andere familiegroepen uit de jaren ’30 en ’40, maar ook op folk-, bluegrass- en rockmuzikanten als Woody Guthrie, Bill Monroe, het Kingston Trio, Doc Watson, Bob Dylan en Emmylou Harris, om er maar een paar op te noemen.
Het is onwaarschijnlijk dat bluegrassmuziek zou hebben bestaan zonder de Carter Family. A.P., de patriarch van de familie, verzamelde honderden Brits/Appalachen folksongs en door deze te arrangeren voor opname, versterkte hij de pure schoonheid van deze “facts-of-life tunes” en bewaarde ze tegelijkertijd voor toekomstige generaties. De honderden liedjes die de leden van het trio rond hun huizen in Virginia en Tennessee vonden, nadat ze gezongen waren door A.P., Sara, en Maybelle, werden Carter liedjes, ook al waren het folksongs en in het publieke domein. Onder de meer dan 300 platen die ze opnamen zijn “Worried Man Blues”, “Wabash Cannonball”, “Will the Circle Be Unbroken”, “Wildwood Flower”, en “Keep on the Sunny Side”.
De instrumentale begeleiding van de Carter Family was, net als hun zang, uniek. Op haar Gibson L-5 gitaar speelde Maybelle een bass-strings lead (de gitaar werd lager gestemd dan de standaard toonhoogte) die de steunpilaar is van bluegrass gitaristen tot op de dag van vandaag. Sara begeleidde haar op de autoharp of op een tweede gitaar, terwijl A.P. zijn talent aan het zingen wijdde in een spookachtige maar eigenzinnige bas of bariton. Hoewel de originele Carter Family zich in 1943 ophield te bestaan, bleven er genoeg van hun opnamen in de kluizen bewaard om de groep tot in de jaren ’40 actueel te houden. Bovendien bleef hun invloed tot het eind van de eeuw merkbaar in alle vormen van populaire muziek.
Aanvankelijk bestond de Carter Family alleen uit A.P. en Sara. A.P. (Alvin Pleasant Delaney Carter, 15 december 1891; overleden 7 november 1960), geboren en getogen in de Clinch Mountains van Virginia, leerde als kind viool spelen, waarbij zijn moeder hem verschillende traditionele en old-time liedjes leerde; zijn vader had als jonge man viool gespeeld, maar liet het instrument achter zich toen hij trouwde. Toen hij eenmaal volwassen was, begon hij met twee ooms en zijn oudere zus in een gospelkwartet te zingen, maar hij werd rusteloos en verhuisde al snel naar Indiana, waar hij aan de spoorlijn werkte. In 1911 keerde hij terug naar Virginia, waar hij fruitbomen verkocht en in zijn vrije tijd liedjes schreef.
Terwijl hij aan het reizen was en bomen verkocht, ontmoette hij Sara (geb. Sara Dougherty, 21 juli 1898; ged. 8 januari 1979). Volgens de legende zat ze op haar veranda op de autoharp te spelen en “Engine 143” te zingen toen hij haar ontmoette. Net als A.P. leerde Sara zingen en spelen via haar familie. Als kind leerde ze verschillende instrumenten, waaronder autoharp, gitaar en banjo, en ze speelde met haar vrienden en neven.
A.P. en Sara werden verliefd en trouwden op 18 juni 1915. Ze vestigden zich in Maces Springs, waar hij verschillende baantjes had terwijl zij beiden zongen op plaatselijke feesten, bijeenkomsten en vergaderingen. De volgende 11 jaar speelden ze lokaal. Gedurende die tijd deed het duo auditie voor Brunswick Records, maar het label was alleen bereid A.P. te contracteren en alleen als hij viool-dansliedjes opnam onder de naam Fiddlin’ Doc; hij wees hun aanbod af, omdat hij geloofde dat het tegen de religieuze overtuigingen van zijn ouders was.
Uiteindelijk begon Maybelle Carter (Maybelle Addington, 10 mei 1909; overleden 23 oktober 1978) — die getrouwd was met A.P.’s broer Ezra — te zingen en gitaar te spelen met Sara en A.P. Nadat Maybelle in 1926 aan de Carter Family was toegevoegd, begon de groep serieus audities te doen bij labels. In 1927 deed de groep auditie bij Ralph Peer, een in New York gevestigde A&R man voor Victor Records die op zoek was naar lokaal talent in Bristol, TN. De Carters namen zes nummers op, waaronder “The Wandering Boy” en “Single Girl, Married Girl”. Victor bracht een aantal van de nummers uit als singles, en toen de platen goed verkochten, bood het label de groep een langlopend contract aan.
De Carter Family tekende in 1928 bij Victor, en in de volgende zeven jaar nam de groep de meeste van haar bekendste nummers op, waaronder “Wabash Cannonball,” “I’m Thinking Tonight of My Blue Eyes,” “John Hardy Was a Desperate Little Man,” “Wildwood Flower,” en “Keep on the Sunny Side,” wat het kenmerkende nummer van de Carters werd. Tegen het einde van de jaren ’20 was de groep een bekende nationale act geworden, maar hun inkomen werd aanzienlijk aangetast door de Grote Depressie. Door de financiële crisis waren de Carters niet in staat om concerten te geven in steden over de hele V.S. en zaten ze vast in schoolgebouwen in Virginia. Uiteindelijk kwamen alle leden zo krap bij kas dat ze van huis weg moesten om werk te vinden. In 1929 verhuisde A.P. tijdelijk naar Detroit, terwijl Maybelle en haar man naar Washington, D.C. verhuisden
Naast de stress van de Grote Depressie begon ook het huwelijk van A.P. en Sara te wankelen, en het paar scheidde in 1932. De volgende jaren zagen de Carters elkaar alleen tijdens opnamesessies, deels omdat de depressie het countrypubliek had aangetast en deels omdat de vrouwen hun gezinnen moesten opvoeden. In 1935 verlieten de Carters Victor voor ARC, waar ze hun beroemdste nummers opnieuw opnamen. Het jaar daarop tekenden ze bij Decca.
Uiteindelijk tekende de groep een lucratief radio-contract bij XERF in Del Rio, TX, wat leidde tot contracten bij een paar andere stations langs de Mexicaanse en Texaanse grens. Door hun ligging konden deze stations veel sterker uitzenden dan andere Amerikaanse radiostations, zodat de radio-optredens van de Carters in het hele land te horen waren, hetzij in hun live-vorm, hetzij als radio-transcripties. Als gevolg daarvan steeg de populariteit van de band dramatisch, en hun Decca platen werden zeer populair.
Net toen hun carrière weer in volle gang was, liep het huwelijk van Sara en A.P. op de klippen, en in 1939 scheidden ze van elkaar. Toch bleef de Carter Family optreden en bleef tot 1941 in Texas, toen ze verhuisden naar een radiostation in Charlotte, NC. In het begin van de jaren ’40 nam de band korte tijd op voor Columbia voordat ze in 1941 weer bij Victor tekenden. Twee jaar later besloot Sara met pensioen te gaan en naar Californië te verhuizen met haar nieuwe echtgenoot, Coy Bayes (die een neef was van A.P.), terwijl A.P. terug verhuisde naar Virginia, waar hij een countrywinkel runde. Maybelle Carter begon op te nemen en te touren met haar dochters, Helen, June en Anita.
A.P. en Sara vormden de Carter Family opnieuw met hun volwassen kinderen in 1952, tijdens een concert in Maces Spring. Na het succesvolle concert, tekende het in Kentucky gevestigde Acme een contract voor A.P., Sara en hun dochter Janette, en in de volgende vier jaar namen ze bijna 100 liedjes op die in die tijd niet veel aandacht kregen. In 1956 ging de Carter Family voor de tweede keer uit elkaar. Vier jaar later overleed A.P. in zijn huis in Maces Spring. Na zijn dood begonnen de originele opnamen van de Carter Family opnieuw uitgebracht te worden. In 1966 haalde Maybelle Sara over om weer bij elkaar te komen om een aantal folk festivals te spelen en een album op te nemen voor Columbia. In 1970 werd de Carter Family als eerste groep gekozen in de Country Music Hall of Fame, wat een passend eerbetoon is aan hun immense invloed en nalatenschap.