In 1910 was de Peñoles Mining Company in de Naica Mijn in Chihuahua, Mexico in het noord-centrale deel van het land, naar zilver, zink en lood aan het delven, toen mijnwerkers ontdekten wat bekend werd als de “Cueva de Las Espadas,” of de “Grot van de Zwaarden.”
Het was een 80 meter lange gang gevuld met selenietkristallen van wel twee meter lang. Helaas duurde het niet lang voordat veel van de delicate kristallen waren vernietigd toen de grot eenmaal was opengesteld voor toeristen.
GeRELATEERD: THE WORLD’S DEEPEST CAVES AND THE RACE TO THE BOTTOM OF THE WORLD
Snel 90 jaar vooruit naar het jaar 2000 toen twee mijnwerkers, broers Pedro, en Juan Sanchez aan het werk waren in de Naica Mijn, op zoek naar een zilverader 984 voet (300 meter) onder de oppervlakte toen ze doorbraken in een onderaardse kamer.
Het leek letterlijk op Superman’s Fortress of Solitude, zoals te zien in de film uit 1978 met Christopher Reeve in de hoofdrol. De voorkennis van de productie-ontwerper van de film, John Barry, was werkelijk opmerkelijk.
Welkom in de Grot van de Reuzenkristallen
De reusachtige grot, ruwweg 30 meter lang bij 10 meter breed, bevatte torenhoge selenietkristallen, met zo’n 11 meter hoog, 1 meter dik, 1,5 meter dik en 1,5 meter diep.2 voet (1 meter) dik, en met een gewicht van ongeveer 55 ton.
Het heeft 500.000 jaar geduurd voordat deze kristallen konden groeien, en ze zijn gevormd omdat zich op 2 tot 3 mijl (3 tot 5 km) onder de mijn een poel van gesmolten magma bevindt. Na verloop van tijd werden de grotten overstroomd door grondwater dat rijk was aan gipsmineralen.
Door de hitte die door het magma werd opgewekt, groeide het gips in het water uit tot de mammoetselenietkristallen die we vandaag de dag zien.
De hitte van het magma maakt de grot ondraaglijk heet voor mensen, tenzij ze speciale koelpakken dragen. Er zijn temperaturen van 58 graden Celsius gemeten, en de grot heeft een constante relatieve vochtigheid van bijna 100 procent.
Zelfs met speciaal ontworpen koelpakken aan, kunnen wetenschappers en onderzoekers niet langer dan 30 – 45 minuten in de grot blijven. Door de vochtigheid condenseert het vocht in de lucht in de longen, een toestand die fataal kan zijn. De koelpakken koelen niet alleen het lichaam, maar zorgen ook voor de toevoer van gekoelde lucht.
In 2006 heeft een team onder leiding van Paolo Forti van de universiteit van Bologna in Italië de grot verkend. De wetenschapper Stein-Erik Lauritzen van de Universiteit van Bergen dateerde de kristallen op minstens 500.000 jaar, en een team mat de extreem langzame groeisnelheid van de kristallen.
Een compleet nieuwe vorm van leven
Op de bijeenkomst van de American Association for the Advancement of Science in 2017 kondigden onderzoekers, waaronder Penelope Boston, directeur van het NASA Astrobiology Institute, de ontdekking aan van bacteriën die ingebed in sommige van de kristallen werden aangetroffen. Na het reanimeren van deze organismen, concludeerden wetenschappers dat ze niet nauw verwant zijn aan iets in de bekende genetische databases.
Na 17 jaar zonder water eromheen, waren de kristallen gestopt met groeien. Maar in 2017 stopte Peñoles met het wegpompen van het water uit de grot, en de grot vulde zich weer, waardoor de kristallen hun langzame groei konden voortzetten.