- De pictogrammen van de ‘hobo code’ gaven nuttige tips weer die hobo’s met elkaar deelden tijdens hun treinreizen vanaf het einde van de 19e eeuw
- De symbolen werden met krijt of houtsnijwerk aangebracht op opvallende plaatsen langs de spoorrails en gaven goede routes aan, werk en voedselvooruitzichten en gevaren in het vooruitzicht
- Het bestaan van de symbolen blijft boeien, zoals ze zijn opgenomen in tv-shows en kunstwerken
- De zwervers van vandaag werken aan het updaten van de symbolen met Wi-Fi- en stopcontactsymbolen om de hedendaagse behoeften te weerspiegelen
Fascinerende pictogrammen die werden gebruikt door trein-hopping nomaden om elkaar te waarschuwen voor gevaren in het verschiet en het markeren van ‘vriendelijke’ mensen die vatbaar zijn om te bedelen zijn nog steeds in gebruik en worden geplaatst op borden en achtergelaten op muren in heel Amerika.
De groei van het Amerikaanse spoorwegsysteem aan het eind van de 19e eeuw, in combinatie met economische recessies in latere jaren, leidde tot een toename van het aantal hobo’s – rondtrekkende migrantenarbeiders of dakloze reizigers – die illegaal meeliften op goederentreinen.
In het begin van de 20e eeuw waren er naar verluidt meer dan 500.000 hobo’s in de VS.
Om elkaar te helpen tijdens hunreizen door het land, ontwikkelden deze zwervers een systeem van pictogrammen en af en toe woorden en zinnen die uitgroeiden tot de ‘zwerverscode’.’
De codes werden gekerfd, gegraveerd of op een andere manier geschreven op opvallende plaatsen in de buurt van de sporen voor andere zwervers om te zien en vaak bevatten ze nuttige hints over richting informatie, waarschuwingen over wat er in het verschiet lag en ook informatie over mensen die bereid zouden zijn om een zwerver te helpen met zaken als voedsel, medische behandeling en werk.
Volgens de code, gaf een tekening van een kat aan dat er een vriendelijke vrouw in de uren woonde, terwijl een kruis betekende dat zwervers aan het eind van een preek voedsel konden verwachten en schoppen onthulden dat er werk beschikbaar was.
Tussen gaven cirkels en pijlen aan in welke richtingen zwervers het beste konden reizen.
De pictogrammen werden gekozen omdat de zwervers niet geletterd hoefden te zijn om ze te begrijpen of te tekenen, en omdat ze zo obscuur waren dat ze zouden worden genegeerd door iedereen die de code niet kende, aldus 99% Invisible.
Nieuwsberichten uit die tijd leken het wijdverbreide gebruik van de pictogrammen van de hobo code echter te overdrijven, waarschijnlijk omdat hobo’s degenen waren die over hun codes spraken en, als groep, de neiging hadden om de waarheid te verfraaien, volgens Vox.
In de jaren 1910, maakte de beroemde hobo Leon Ray Livingston – AKA ‘A-No. 1’ of ‘The Rambler’ – de ronde door zowel de hobo levensstijl als de hobo code tekeningen te belichten in interviews en boeken die hij schreef, zoals 1911’s Hobo Camp Fire en 1914’s The Ways of the Hobo.
Voorbeelden van de hobo code graffiti worden vandaag de dag nog steeds ontdekt, ondanks het feit dat ze over het algemeen als tijdelijk bedoeld waren en vaak met vet potlood of krijt waren geschreven.
Anthropoloog en Pitzer College professor Susan Phillips stuitte in 2000 op een aantal uitstekende voorbeelden van hobo code graffiti, zoals het nu wordt genoemd, onder een brug in de buurt van de Los Angeles River, toen ze krijtwerken vond met zo’n 20 namen verbonden aan data die helemaal teruggingen tot 1914.
“Toen ze naar deze muur kon kijken die nog intact was en volledig onaangetast door hedendaagse graffiti, was het absoluut opmerkelijk dat hij het overleefd had,” vertelde Phillips aan CityLab.
Een eeuw later spreekt de zwerverscode nog steeds tot de verbeelding van mensen.
In 2007, TV-serie Mad Men een aflevering aan dit concept gewijd, uiteraard getiteld The Hobo Code, waarin een personage een ander personage verschillende pictogrammen laat zien en wat ze betekenen.
Tussen heeft kunstenaar Patrick Stickney een serie schilderijen gemaakt met de titel Hobo Hieroglyphics, die tot en met 10 november te zien zijn in de Pasco Fine Arts Council in New Port Richey, Florida.
In de serie laat Stickney de pictogrammen van de hobo-code zien door ze over briljant gekleurde scènes te schilderen.
Stickney zag voor het eerst voorbeelden van de hobo code glyphs toen hij in de jaren 1950 op een fiets over een Erie Canal brug reed, aldus de Tampa Bay Times.
‘Als kunstenaar en kunsthistoricus ben ik altijd gefascineerd geweest door deze symbolen – een prachtige vorm van communicatie, en een creatieve, unieke vorm van Amerikaanse kunst,’ aldus Stickney in een verklaring.
De traditie van de hobo-codes duurt voort in de huidige tijd, maar zijn nu digitaal verbeterd omdat hobo’s nu toegang hebben tot mobiele telefoons en computers.
Websites als DumpsterMap.com en WiFiFreeSpot.com bestaan om te wijzen op mogelijkheden om voedsel en gratis wifi-hotspots te vinden.
‘Vóór 2005 of zo, werd dit alles gewoon mond-tot-mond gedaan, en dat is hoe het meer dan 100 jaar werd gedaan,’ vertelde een zwerver genaamd Huck aan Newsweek in 2015.
Hoewel, moderne hobo’s hopen nog steeds de geschreven hobo code levend te houden en werken aan het creëren van nieuwe symbolen om de beschikbaarheid van dingen zoals Wi-Fi en gratis stopcontacten weer te geven.
Net als hun spoor-hopping voorouders, worden deze nieuwe codes ontworpen om obscuur te zijn.
‘De codes zijn voor ons,’ zei Huck, ‘maar als andere mensen ze zien, kunnen ze aanwijzingen krijgen voor onze geheimen, en voor je het weet is dat stopcontact dat toegankelijk was voor zwervers, nu afgesloten of helemaal verdwenen.’