9 mei 2018, 22:21
We hebben de allerbeste werken voor de houtblaaskrachtpatser op een rijtje gezet: van grote concerti tot onverwachte juweeltjes.
Copland – Klarinetconcert
Als je een stuk zoekt dat het ongelofelijke karakter van de klarinet laat horen, dan is dit het stuk. Kalm en diep bespiegelend om te beginnen, dan plotseling enorm acrobatisch om te eindigen, Copland’s concerto zit zo prachtig onder de vingers.
Weber – Clarinet Concerto No. 2
Laat ons u een plezier doen. Ga meteen naar het tweede deel van dit barnstormer van een concerto. Doe je schoenen uit. Steek een kaars aan. Ga misschien in bad, als je in de stemming bent. En dan nu dit:
Brahms – Klarinetsonate nr. 2 in Es
Die openingsmelodie, jongens *valt letterlijk op de grond*. Meer uitleg dan dat is niet nodig, toch? Brahms was, zoals we weten, ‘best goed’ met melodie, en gelukkig voor klarinettisten overal bewaarde hij een van zijn allerbeste voor de klarinet.
Bernstein – Sonate voor Klarinet en Piano
Angulier, donker en vreemd: dit is Leonard Bernstein op zijn intrigerendst. De melodieën zitten er zeker in, maar je moet ze uitgraven, alle modder eraf borstelen en dan proberen er iets aantrekkelijks van te maken. En als je dat lukt, dan ben je in voor een traktatie.
Gershwin – Rhapsody in Blue
Omdat het niet iconischer wordt dan dit. Dat gezegd hebbende, verknoei het tijdens een concert en niemand zal het je vergeven. Ooit.
Debussy – Première Rhapsodie
De eerste frase van dit hele stuk is van een G naar een Bes naar een C, precies op de keel van het instrument, wat technisch gezien zo’n beetje de vervelendste frase is waarmee je kunt beginnen. Maar als je dat eenmaal achter de rug hebt, kun je beginnen met het opbouwen van een magisch rijk. Moeiteloos cool, dramatisch en met een vuurwerk aan het eind, het wordt echt niet veel beter dan dit voor klarinet en piano.
Arnold – Sonatina voor klarinet en piano
Zelden doen componisten dat hele ‘zo fout dat het goed is’ ding beter dan Malcolm Arnold. Superagressief, hakkerig en gewelddadig in het begin, een tweede deel dat de tijd helemaal lijkt stil te zetten, en een finale die zo dicht bij te veel is dat je ervan zou kunnen kotsen. Tenzij je het speelt, in dat geval val je gewoon flauw.
Finzi – Klarinetconcert
*low trill* *HIGH TRILL!* * *low trill* *HIGH TRILL!* Dat is het wel zo’n beetje, eigenlijk. Nee, grapje. Op de een of andere manier slaagt Finzi erin om het pastorale met het zeer flamboyante te verenigen, en daardoor is het een concerto dat categorisering tart. Dat eerste deel:
Shostakovich – Symfonie nr. 5
Een paar momenten in een symfonie die het woord ‘episch’ zo’n beetje definieert, breekt de klarinetlijn in het tweede deel door en maakt een enorm karaktervolle interjectie. En, zoals zoveel stukken op deze lijst, is het eigenlijk leuk om te spelen.