In een ideale wereld zou een serieuze liefdesrelatie gemakkelijk zijn.
Er zouden geen boze ruzies zijn. Er zouden geen heftige meningsverschillen zijn over kinderen, huisdieren, of vroegere minnaars. Er zouden geen heftige ruzies zijn of regelmatige dreigementen om uit elkaar te gaan en te scheiden.
In een ideale wereld zouden stellen voor altijd verliefd zijn, vaak seks hebben en altijd van elkaars gezelschap genieten.
Hoewel, we leven in de echte wereld. Echtparen zijn het niet met elkaar eens, maken ruzie, zeggen slechte dingen tegen elkaar en dreigen elkaar soms te verlaten. Zoals we allemaal weten, gaan koppels voortdurend uit elkaar.
We leven in een wereld en in een tijd waarin het gemakkelijk is om elkaar te verlaten. Onze samenleving staat niet meer zo afkeurend tegenover echtscheiding als vroeger. De echtscheidingswetten zijn in de meeste staten versoepeld.
Dus hoewel echtscheiding vaak een lelijk persoonlijk proces is, is het juridisch niet erg ingewikkeld.
Paren die worstelen met het proces van het groeien van een relatie moeten begrijpen dat het vergelijkbaar is met het opvoeden van een opgroeiend kind vanaf de geboorte tot aan de volwassenheid. Alle ouders worden in deze tijd uitgedaagd.
Zo worden ook alle paren in de groei van hun relatie uitgedaagd.
De vier fasen van een relatie
Hoewel het waar is dat veel relaties moeten eindigen omdat de partners te conflictueus, te ongelukkig, te ongemotiveerd, te moe of te beschadigd zijn om door te gaan, zijn er vele andere die kunnen worden gered en tot een succes worden gemaakt.
Echte liefdesrelaties maken ontwikkelingsstadia door die parallel lopen met de individuele menselijke ontwikkelingsstadia van kinderjaren tot volwassenheid. We hebben allemaal de uitdagingen van het opgroeien moeten doorstaan. Vanaf de eerste symbiotische band met onze moeders hebben we geworsteld om onafhankelijk te worden en ons eigen leven te leiden.
Stadium 1.
Wanneer paren voor het eerst met elkaar verbonden raken en de chemie stroomt, ervaren ze een gevoel van nabijheid of “eenheid”. Ze hebben moeite om uit elkaar te gaan en zullen vaak de hele tijd aan elkaar denken.
Deze intense band voelt rustgevend en troostend voor de partners en doet denken aan de vroege moeder-kind band die ze elk als zuigeling hebben ervaren.
We hebben allemaal deze fase van betoverd of zelfs verrukt zijn door de nieuwe liefdespartner ervaren of gezien.
Deze vroege fase van samenzijn is zo vol van sterke liefdesgevoelens van beide partners dat ze meestal heel weinig conflicten ervaren. Ze geven elk een beetje van hun eigen individualiteit op voor deze eerste ervaring.
Fase 2.
In de volgende fase beginnen de partners zich te realiseren dat ze verschillende mensen zijn, vaak met verschillende voorkeuren en antipathieën. De chemie die hen aanvankelijk zo opwond, begint af te nemen.
De nabijheid die het stel in fase 1 voelde, kan in fase 2 een beetje verstikkend aanvoelen, of ze kunnen op zijn minst de behoefte aan wat persoonlijke ruimte erkennen.
Een partner kan geïrriteerd raken als hij merkt dat de ander te veel eisen aan hem stelt. Verzoeken van de ene partner aan de andere, die voorheen als acceptabel werden beschouwd, kunnen in dit stadium als hinderlijk en opdringerig worden ervaren.
Er ontstaan conflicten, omdat de ene partner meer onafhankelijkheid wil, terwijl de andere partner nog steeds het comfort wil dat hij of zij aan meer nabijheid ontleent.
Stadium 2 van de relatie tussen paren lijkt niet op de puberteit.
In de adolescentie komt de behoefte van de tiener om zich los te maken van de nabijheid van het gezin en zijn eigen persoon te zijn soms in conflict met de behoefte van het gezin om enige controle over hun kind te behouden.
Stadium 3.
Als paren niet op één lijn zitten, raken ze nog meer in conflict als ze dit volgende stadium naderen.
De ene partner wil zijn of haar persoonlijke en professionele persoonlijkheid misschien intenser ontwikkelen dan de andere. De behoefte om zich op unieke, individuele manieren uit te drukken, kan ertoe leiden dat een partner zich buitengesloten voelt.
Op dit punt kan de een zich beginnen terug te trekken of meer aandacht van de ander vragen dan hij/zij bereid is te geven. In dit stadium kunnen wrokgevoelens ontstaan en loopt het paar een groter risico de relatie te beschadigen.
Stadium 4.
Een paar kan zich effectief door stadium 3 bewegen door zich te realiseren dat het streven om meer een individu te worden niet betekent dat het huwelijk en de nabijheid moeten eindigen.
De partners begrijpen nu het idee dat het streven om een onafhankelijk persoon te worden niet noodzakelijkerwijs een bedreiging voor de relatie hoeft te zijn. Sterker nog, wanneer partners goed functioneren als individuen en genieten van afzonderlijke activiteiten, brengen ze vaak meer bij aan de verrijking van hun relatie.
Als partners deze fase met succes kunnen navigeren, kunnen ze hun volwassen jaren ingaan met meer respect en bewondering voor elkaar.
Hoe paren omgaan met deze onvermijdelijke ontwikkelingen kan het verschil maken tussen succesvol bij elkaar blijven of uit elkaar gaan.
Het is een echte uitdaging om respect te hebben voor het recht van de ander om zich te ontwikkelen en te groeien zonder dat wrok de relatie aantast. Het maakt echter deel uit van het ontwikkelingsproces om van symbiose naar onafhankelijkheid en autonomie te groeien. Paren die dit samen doen, groeien gelukkiger naar volwassenheid.
Klik hier voor meer informatie over het opbouwen van goede relaties.
Om meer te weten te komen over hoe ik u en uw partner kan helpen, bezoek mijn pagina over relatietherapie.
Over de auteur
Dr. Stan Hyman is een gediplomeerd psychotherapeut, huwelijkstherapeut en levenscoach in een privépraktijk in Miami, Florida. Hij is gespecialiseerd in de behandeling van verslavingen, woede, angst, stress, depressie en werk-privé balans. Hij werkt ook met koppels die worstelen met belangrijke kwesties zoals ontrouw, carrières en intimiteit.