Enharmonisch, in het systeem van gelijkzwevende stemming gebruikt op toetsinstrumenten, twee tonen die hetzelfde klinken maar verschillend genoteerd (gespeld) zijn. Toonhoogten als F♯ en G♭ worden enharmonische equivalenten genoemd; beide worden met dezelfde toets op een toetsinstrument tot klinken gebracht. Hetzelfde geldt voor intervallen, die altijd volgens hun notatie worden genoemd: A♭-F♯ is een vergrote sext, terwijl A♭-G♭ en G♯-F♯ beide kleine septiemen zijn; alle zijn enharmonisch equivalent. C♯ majeur (met een toonsoort met zeven kruizen) en D♭ majeur (met vijf mollen) zijn enharmonisch dezelfde toonsoort; D♭ majeur wordt als gemakkelijker te lezen beschouwd en wordt daarom veel meer gebruikt dan C♯ majeur. enharmonische tonen en intervallen zijn vaak onderdelen van spilakkoorden bij modulatie (verandering van toonsoort), vooral als de componist van een in mollen genoteerde toonsoort overstapt op een in kruizen genoteerde toonsoort (of omgekeerd).
In vroegere stemmingssystemen, zoals de reine intonatie en de middentoonstemming, was de toonhoogte van enharmonische tonen niet identiek; C♯ klonk ongeveer een vijfde van een toon lager dan D♭. Bespelers van blaas- en strijkinstrumenten zijn zich voortdurend bewust van intonatieverschillen, vooral wanneer deze een verschillende vingerzetting vereisen. Bijvoorbeeld, op snaarinstrumenten is de toon A♭ die naar G gaat merkbaar lager dan G♯ die naar A gaat.