De afgelopen drie jaar heb ik naar vier continenten gereisd om verhalen te verzamelen van mensen die zich op het ergste voorbereiden: doomsday preppers. Sommige van de preppers die ik ontmoette, hadden ingewikkelde, diepe bunkers gebouwd. Anderen waren naar afgelegen plaatsen verhuisd waar ze verbouwden, conserven maakten en hun overlevingstechnieken aanscherpten. Een groep in Utah, in een plaats genaamd Plan B Supply, had gepantserde vrachtwagens uitgerust die tegelijkertijd konden dienen als een gehard bolwerk en ontsnappingsvoertuig.
Hoewel hun strategieën verschilden, waren alle preppers die ik interviewde gefrustreerd door het jachtige tempo van het moderne leven, ervan overtuigd dat het alleen maar op een ramp kon uitlopen. Velen voelden zich verraden door de nevelachtige overheids- en bedrijfsentiteiten die een duizelingwekkend scala aan existentiële risico’s voor ons hebben gecreëerd – van nucleaire dreigingen tot kunstmatige intelligentie en opwarming van de aarde. In plaats van in ons belang te handelen, lijken deze kwaadaardige actoren zich niet bewust van de psychologische en economische schade die ze alledaagse burgers toebrengen.
Niet in staat enige invloed van betekenis uit te oefenen op een toekomst in verval, stelt het bouwen voor de eindtijd preppers in staat aspecten van het heden te controleren. Maar in sommige gevallen – zoals gedetailleerd in dit uittreksel uit mijn boek, Bunker: Building For The End Times – neemt het herwinnen van zeggenschap een duistere wending als ze ophouden zich voor te bereiden op een ramp en er in plaats daarvan een creëren.
De vader van mijn partner Amanda had een hut die ze altijd bezocht net buiten het 1700 inwoners tellende stadje Granby, Colorado. Daar, iets voor 3 uur ’s middags op vrijdag 4 juni 2004, hoorde de lokale bevolking een diep gerommel uit een schuur op het terrein van een auto-geluiddemper reparatiewerkplaats aan de westelijke rand van de stad. Even later stortte de muur van de schuur in onder het schurende loopvlak van de Killdozer, die aan zijn eerste en enige missie begon.
Een vier meter hoge, 410 pk Komatsu D355A bulldozer weegt 49 ton. Deze, versterkt met gegoten beton en drie-inch dikke kogelvrije ramen, was 61 ton. Binnenin was hij uitgerust met een airconditioner, een camerasysteem voor en achter dat naar videoschermen streamde, een voorraad voedsel en water, een gasmasker, en verschillende wapens waaronder een Smith & Wesson .357 revolver en een Kel-Tec P-11 pistool. Een .50-kaliber Barrett M82 anti-materieelgeweer was aan de voorkant van het voertuig gemonteerd en een FN FNC NATO aanvalsgeweer en een Ruger Mini-14 semi-automatisch geweer staken uit gaten aan de zijkanten van het voertuig, allemaal beschermd door een half-inch stalen plaat. In de ‘Killdozer’ zat de vierenvijftigjarige Marvin Heemeyer, een gespierde bergman van 1 meter 80 met een grijs sikje. Hij werd aangewakkerd door woede, vastbesloten om het leven te vernietigen van hen die, zo beweerde hij, het zijne hadden verwoest. Heemeyer was een prepper die over de rand van de afgrond werd geduwd.
De Killdozer (rechts), na de ravage
© Hyoung Chang
Met een snelheid van vijf mijl per uur baande de Killdozer zich een weg naar een betonfabriek verderop, waar Cody Docheff, de eigenaar van de fabriek, probeerde de Killdozer omver te rijden met een trekker met voorlader. Docheff werd met gemak opzij geduwd, net voordat kogels uit de schietgaten van de Killdozer begonnen te stromen en hem het bos in joegen.
Het burengeschil was als volgt. Heemeyer’s uitlaat reparatiewerkplaats was afgesneden van de toegang door de bouw van Docheff’s betonfabriek. Tot overmaat van ramp verhinderde de bouw van de fabriek ook de aansluiting van de reparatiewerkplaats op de gemeentelijke riolering, waarvoor Heemeyer door het stadsbestuur werd beboet. Toen hij de cheque van 2500 dollar voor de boete tekende, schreef hij er ‘COWARDS’ overheen voordat hij hem op de post deed. Voor Heemeyer – net als voor veel preppers – was het sociale contract zelf een soort latente ramp, die zijn vermogen om te overleven door zijn eigen talenten en verdiensten dwarsboomde.12 Nadat hij een acuut gevoel had ontwikkeld dat zijn vrijheid en levensonderhoud jarenlang door de bureaucratie waren belegerd, was hij eindelijk op het punt aangekomen waarop hij voelde dat hij niets meer te verliezen had. Hij was vastbesloten om wraak te nemen, ook al kostte hem dat zijn leven.
Voor Heemeyer – zoals veel preppers – was het sociale contract zelf een soort latente ramp
In de volgende paar uur, heeft Heemeyer systematisch een dozijn gebouwen in het centrum van de stad gesloopt, waaronder de Liberty Bank, het hoofdkantoor van Sky-Hi News, de bibliotheek, het stadhuis en het huis van de voormalige burgemeester.
Tijdens deze periode probeerden agenten van het bureau van de sheriff, de Colorado State Patrol, de US Forest Service en een SWAT-team allemaal om Heemeyer te stoppen, maar de Killdozer bleek immuun voor klein vuur en zelfs voor explosieven. De zelfgemaakte tank was zo goed afgesloten dat zelfs Heemeyer niet veel buiten kon zien door zijn tankzicht.
Op een gegeven moment klauterde Granby undersheriff Glen Trainor op het omhulsel van de Killdozer en ontdekte dat het bedekt was met olie: Heemeyer had deze tactiek geanticipeerd. Trainor haalde desondanks de top en schoot zevenendertig kogels uit zijn dienstpistool in de beplating. Zijn collega’s keken toe hoe hij vervolgens verslagen van de ingevette pantserplaat op de weg gleed. Even na vijf uur ’s middags, twee uur na het begin van de missie, barstte de radiator van de Killdozer en Marvin Heemeyer deed nog een laatste duit in het zakje van de Gambles IJzerwarenwinkel, waar hij vast kwam te zitten, waarna hij zichzelf door het hoofd schoot met zijn .357. Het kostte twaalf uur snijden met een oxyacetyleenbrander en een ruk van een kraan om het gepantserde luik te kraken dat Heemeyer had dichtgelast.
Tijdens het opruimen van het puin van een hele stad, nu veranderd in een plaats delict, werd een briefje gevonden in de schuur waar de Killdozer was gebouwd, met de eenvoudige tekst: “Ik was altijd bereid redelijk te zijn, totdat ik onredelijk moest zijn. Soms moeten redelijke mannen onredelijke dingen doen.’
Hoewel de ramp met de Killdozer een bizar geïsoleerd incident lijkt, gepleegd door een man die over de rand van de afgrond is gegaan, weerspiegelt veel ervan de bredere maatschappelijke druk en bezorgdheid. Heemeyer was inderdaad niet de enige die zich bouwmachines, en zelfs militaire voertuigen, toe-eigende om op straat recht te spreken. De verhalen zijn talrijk, of het nu gaat om een Australische burger die er vandoor gaat met gepantserde personeelsvoertuigen om wraak te nemen voor vermeend onrecht, of een veteraan uit het Amerikaanse leger die op rooftocht gaat in een gestolen M60A3 Patton Tank. De katalysator van deze gewelddaden in Mad Max-stijl was bijna altijd een maatschappelijke: steeds langere werktijden als gevolg van ‘altijd aan’-technologie; stagnerende lonen, torenhoge huren en een enorm uitgebreide politiestaat – een gebied waarop de overheid grappig genoeg zelden bezuinigt.
Hemeyer, die zichzelf inlaste, was duidelijk nooit van plan zijn bunker te verlaten
Hemeyer’s geval was echter bijzonder ongewoon. Hij had zichzelf ingegraven en was duidelijk nooit van plan zijn bunker te verlaten. Net als de Idaho Mountain Boys bij Almost Heaven, LaVoy Finicum bij de overval op het Malheur Wildlife Refuge en de honderden schoolschutters die campussen in oorlogsgebieden hebben veranderd, raakte hij geobsedeerd, niet door het voorbereiden op een ramp, maar door er een te veroorzaken. Hij was veranderd van een prepper in een binnenlandse terrorist, die meer gemeen heeft met een martelaar die een autobom bestuurt dan met een prepper die vastbesloten is om koste wat kost te overleven.
Zoals SUV’s groter en steviger worden, beginnen mensen het aanleggen van voorraden en het bewapenen van het uitwijkvoertuig te zien als de ultieme vorm van prepping – een manier om tegelijkertijd in en uit te breken. Scènes uit Grand Theft Auto die zich in het echte leven afspelen, zoals Heemeyer’s suïcidale slooppoging, helpen deze visie te stimuleren; zo ook, zoals ik zag in het magazijn van Plan B Supply, een consumentenmarkt die steeds luxueuzere gepantserde voertuigen levert om aan de vraag van de consument te voldoen. De evolutie van het exclusieve appartement naar de gated community naar de bunkerwijk wordt weerspiegeld door de beweging van vrachtwagens naar SUV’s naar stedelijke aanvalsvoertuigen.
Bunker: Building For The End Times door Bradley Garrett is nu uit.
Nu lezen
HMS Queen Elizabeth: het kanon van 65.000 ton
Hoe het Hawaii-shirt werd gekaapt door ultrarechtse Amerikaanse demonstranten
Hoe Brexit-anarchie te overleven