Een dagelijkse dosis zuiveringszout kan helpen om de destructieve ontsteking van auto-immuunziekten zoals reumatoïde artritis te verminderen, zeggen wetenschappers.
Ze hebben enkele van de eerste bewijzen van hoe het goedkope, zonder recept verkrijgbare antacidum onze milt kan aanmoedigen om in plaats daarvan een ontstekingsremmende omgeving te bevorderen die therapeutisch zou kunnen zijn bij ontstekingsziekten, melden wetenschappers van het Medical College of Georgia in het Journal of Immunology.
Zij hebben aangetoond dat wanneer ratten of gezonde mensen een oplossing van zuiveringszout, of natriumbicarbonaat, drinken, dit een trigger wordt voor de maag om meer zuur te maken voor het verteren van de volgende maaltijd en voor weinig bestudeerde mesotheliale cellen die op de milt zitten om het vuistgrote orgaan te vertellen dat er geen behoefte is om een beschermende immuunrespons op te zetten.
“Het is hoogstwaarschijnlijk een hamburger en geen bacteriële infectie,” is de boodschap, zegt Dr. Paul O’Connor, nierfysioloog in het MCG Department of Physiology aan de Augusta University en de auteur van de studie.
Mesotheelcellen bekleden lichaamsholten, zoals die waarin ons spijsverteringskanaal zich bevindt, en ze bedekken ook de buitenkant van onze organen om te voorkomen dat ze tegen elkaar schuren. Ongeveer tien jaar geleden werd ontdekt dat deze cellen ook een ander niveau van bescherming bieden. Ze hebben kleine vingers, microvilli genaamd, die de omgeving aanvoelen en de organen die ze bedekken waarschuwen dat er een indringer is en dat een immuunreactie nodig is.
De MCG-wetenschappers denken dat het drinken van zuiveringszout de milt – die deel uitmaakt van het immuunsysteem, werkt als een grote bloedfilter en is waar sommige witte bloedcellen, zoals macrofagen, worden opgeslagen – vertelt om rustig aan te doen met de immuunreactie. “Het drinken van bicarbonaat heeft zeker invloed op de milt en we denken dat het via de mesotheelcellen gaat,” zegt O’Connor.
De conversatie, die plaatsvindt met behulp van de chemische boodschapper acetylcholine, lijkt een landschap te bevorderen dat verschuift tegen ontsteking, rapporteren ze.
In de milt, maar ook in het bloed en de nieren, ontdekten ze na het drinken van water met zuiveringszout gedurende twee weken, dat de populatie van immuuncellen, macrofagen genaamd, verschoof van voornamelijk cellen die ontstekingen bevorderen, M1 genaamd, naar cellen die ontstekingen verminderen, M2 genaamd. Macrofagen, misschien het best bekend vanwege hun vermogen om afval in het lichaam te verorberen, zoals puin van gewonde of dode cellen, zijn vroege vogels die reageren op een oproep tot een immuunrespons.
In het geval van de proefdieren waren de problemen hypertensie en chronische nierziekte, problemen die O’Connor’s lab aan het denken zetten over zuiveringszout.
Een van de vele functies van de nieren is het in balans brengen van belangrijke stoffen zoals zuur, kalium en natrium. Bij nieraandoeningen is er een verminderde nierfunctie en een van de daaruit voortvloeiende problemen kan zijn dat het bloed te zuur wordt, zegt O’Connor. Belangrijke gevolgen kunnen zijn een verhoogd risico op hart- en vaatziekten en osteoporose.
“Het hele systeem wordt er in principe op voorbereid te falen,” zegt O’Connor. Klinische studies hebben aangetoond dat een dagelijkse dosis zuiveringszout niet alleen de zuurgraad kan verminderen, maar ook de progressie van de nierziekte kan vertragen, en het is nu een therapie die aan patiënten wordt aangeboden.
“We begonnen te denken, hoe vertraagt zuiveringszout de progressie van de nierziekte?”
Op dat moment begon het ontstekingsremmende effect zich te ontvouwen, want ze zagen een verminderd aantal M1’s en een toegenomen aantal M2’s in hun nierziektemodel na consumptie van de gewone verbinding.
Toen ze keken naar een rattenmodel zonder werkelijke nierschade, zagen ze dezelfde respons. Dus werkten de basiswetenschappers samen met de onderzoekers van het Georgia Prevention Institute van het MCG om gezonde medische studenten in te zetten die zuiveringszout in een fles water dronken en ook een soortgelijke reactie vertoonden.
“De verschuiving van een ontstekingsremmend naar een ontstekingsremmend profiel vindt overal plaats,” zegt O’Connor. “We zagen het in de nieren, we zagen het in de milt, en nu zien we het in het perifere bloed.”
De verschuiving in het landschap, zegt hij, is waarschijnlijk te wijten aan een verhoogde conversie van sommige ontstekingsbevorderende cellen naar ontstekingsremmende cellen, gekoppeld aan een daadwerkelijke productie van meer ontstekingsremmende macrofagen. De wetenschappers zagen ook een verschuiving in andere soorten immuuncellen, zoals meer regulatoire T-cellen, die over het algemeen de immuunrespons afremmen en helpen voorkomen dat het immuunsysteem onze eigen weefsels aanvalt. Deze ontstekingsremmende verschuiving hield minstens vier uur aan bij mensen en drie dagen bij ratten.
De verschuiving houdt verband met de mesotheliale cellen en hun gesprekken met onze milt met behulp van acetylcholine. Een deel van de nieuwe informatie over mesotheliale cellen is dat ze neuronachtig zijn, maar geen neuronen, zegt O’Connor snel.
“We denken dat de cholinerge (acetylcholine) signalen waarvan we weten dat ze deze ontstekingsreactie mediëren, niet rechtstreeks komen van de nervus vagus die de milt doorboort, maar van de mesotheliale cellen die deze verbindingen met de milt vormen,” zegt O’Connor.
Toen ze de nervus vagus doorsneden, een grote hersenzenuw die in de hersenen begint en doorloopt tot in het hart, de longen en de darmen om zaken als een constante hartslag en voedselvertering te regelen, had dat geen effect op het neuronachtige gedrag van de mesotheliale cellen.
Het effect was blijkbaar meer plaatselijk, want alleen al het aanraken van de milt had effect.
Wanneer ze de milt verwijderden of zelfs maar verplaatsten, verbraken ze de fragiele mesotheliale verbindingen en ging de ontstekingsremmende reactie verloren, aldus O’Connor. Sterker nog, wanneer ze de milt maar een klein beetje bewogen, zoals bij een operatie kan gebeuren, werd de voorheen gladde bedekking van mesotheelcellen bobbeliger en veranderde van kleur.
“We denken dat dit helpt om de cholinerge (acetylcholine) ontstekingsreactie te verklaren die mensen al lange tijd bestuderen,” zegt O’Connor.
Er lopen momenteel studies in andere instellingen waarbij, net als bij nervus vagus stimulatie voor epileptische aanvallen, de nervus vagus elektrisch wordt gestimuleerd om de immuunreactie bij mensen met reumatoïde artritis af te remmen. Hoewel er geen direct verband bekend is tussen de nervus vagus en de milt – en O’Connor en zijn team zochten er opnieuw naar – vermindert de behandeling ook de ontsteking en de ernst van de ziekte bij reumatoïde artritis, rapporteerden onderzoekers van het Feinstein Institute for Medical Research in 2016 in het tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.
O’Connor hoopt dat het drinken van zuiveringszout op een dag vergelijkbare resultaten kan opleveren voor mensen met een auto-immuunziekte.
“Je zet niet echt iets uit of aan, je duwt het alleen naar één kant door een ontstekingsremmende stimulans te geven,” zegt hij, in dit geval weg van schadelijke ontstekingen. “Het is in potentie een heel veilige manier om ontstekingsziekten te behandelen.”
De milt werd ook groter door het gebruik van zuiveringszout, denken de wetenschappers, vanwege de ontstekingsremmende prikkel die het produceert. Infecties kunnen ook de milt vergroten en artsen palperen vaak de milt als ze zich zorgen maken over een grote infectie.
Naast neuronen zijn er nog andere cellen bekend die gebruik maken van de chemische communicator acetylcholine. Baking soda werkt ook samen met zure ingrediënten zoals karnemelk en cacao in cakes en andere gebakken goederen om het beslag te helpen uitzetten en, samen met de hitte van de oven, te laten rijzen. Het kan ook helpen de pH in zwembaden te verhogen, zit in maagzuurremmers en kan helpen bij het schoonmaken van je tanden en bad.
Dit artikel is overgenomen van materiaal dat is verstrekt door de Augusta University. Opmerking: het materiaal kan zijn bewerkt op lengte en inhoud. Voor meer informatie kunt u contact opnemen met de geciteerde bron.