Inleiding
Haemodynamische instabiliteit kan worden gedefinieerd als perfusiefalen, vertegenwoordigd door klinische kenmerken van circulatoire shock en gevorderd hartfalen (Weil 2005). Het kan ook worden gedefinieerd als 1 of meer metingen van vitale functies die buiten het bereik vallen, zoals lage bloeddruk. Slechte hartprestaties zijn een frequente oorzaak van hemodynamische instabiliteit en falen van de bloedsomloop bij kritisch zieke patiënten (Hütteman 2006). Andere oorzaken zijn: hartcontusie, hemothorax, embolie (lucht of vet), ruggenmergletsel, harttamponade, spanningspneumothorax, ruptuur van het hart, aortaletsel, ongecorrigeerd bloed- en vochtverlies, myocardischemie, hartritmestoornissen, letsel, bijnierinsufficiëntie, anafylaxie, acuut ernstig hersenletsel, en metabolische oorzaken (Ho 1998). Mensen die een grote operatie hebben ondergaan, zoals orgaantransplantatie, lopen ook het risico van perioperatieve hemodynamische instabiliteit. Elk van deze oorzaken van hemodynamische instabiliteit heeft zijn eigen incidentie en overlevingskansen. Daarom is er in de literatuur geen registratie van de totale incidentie van hemodynamische instabiliteit.
Hartvermogen is het product van hartfrequentie en slagvolume. Relevante hemodynamische maatstaven voor het slagvolume zijn de voorspanning (levering van voldoende bloedvolume aan de linker hartkamer), de contractiliteit en de nadruk. De voorspanning is afhankelijk van vele factoren, waaronder het volume en de rechterventrikelfunctie, die kunnen worden beoordeeld met transoesofageale echocardiografie (Hastings 2012).
In de kritieke zorg bestaan de opties voor hemodynamisch beheer uit vloeistofresuscitatie om de voorspanning te verhogen, toediening van vasopressoren om de systemische bloeddruk op peil te houden en toediening van inotrope stoffen om de contractiliteit en het hartminuutvolume te verhogen.