Dit voorjaar zullen honderdduizenden middelbare scholieren in de VS de toelatingsenveloppen van universiteiten openen en noch vreugde, noch verdriet, aanvaarding of afwijzing vinden. In plaats daarvan krijgen ze iets veel gecompliceerders:
Het gebruik van de wachtlijst door universiteiten is de afgelopen jaren toegenomen (paywall), terwijl het aantal studenten dat van de wachtlijst afkomt en op hun droomschool terechtkomt gestaag is gedaald. Dit heeft geleid tot een tegenreactie van studenten, ouders en studieadviseurs die beweren dat de praktijk zowel oneerlijk als uitbuitend is.
Waarom hebben hogescholen wachtlijsten?
Elke lente lijkt er een nieuw recordaantal aanmeldingen binnen te komen. Volgens het Higher Education Research Institute (pdf) meldde 36% van de eerstejaars zich aan bij zeven of meer hogescholen tijdens de toelatingscyclus in het najaar van 2015 – tegenover 17% in het najaar van 2005. Dat betekent dat, hoewel elitescholen selectiever zijn geworden, studenten ook meer opties hebben wanneer de toelatingsbrieven beginnen binnen te komen, wat het moeilijker maakt voor scholen om hun opbrengstpercentage correct in te schatten (paywall), of het aantal studenten dat hun toelatingsaanbod zal aanvaarden. Hogescholen hechten veel waarde aan een goed toelatingspercentage, omdat dit een belangrijke maatstaf is voor hun rankings.
Om zich in te dekken zijn scholen begonnen met het plaatsen van kandidaten op steeds langer wordende wachtlijsten, waardoor toelatingskantoren veel back-ups hebben als minder studenten hun aanbod accepteren dan ze hadden voorspeld. Michael Steidel, decaan van toelating aan de Carnegie Mellon University, vertelde aan de Wall Street Journal (paywall): “Het is de droom van een toelatingsdecaan. Je kijkt waar je op 1 mei staat, en dan maak je de klas compleet door naar de wachtlijst te gaan.”
Als gevolg hiervan zijn de wachtlijsten bij de meest concurrerende scholen schrikbarend lang geworden, en de kans dat een kandidaat van de wachtlijst afkomt steeds kleiner. Volgens de National Association of College Admissions Counseling (NACAC) (pdf), in de herfst van 2016, “werd slechts 14% van de studenten die een wachtlijstplek accepteerden op de meest selectieve hogescholen (die minder dan de helft van alle aanvragers accepteren) uiteindelijk toegelaten.” Vorig jaar, volgens college admissions consultancy TopTier Admissions, kwam slechts 1,3% van de studenten die op de wachtlijst stonden van Cornell af en ongeveer 1,7% van Yale’s wachtlijst. Dat zijn 75 studenten op een wachtlijst van 5.714 voor Cornell, en 19 op 1.095 voor Yale.
“Ik moedig mijn studenten niet aan om daarop te wachten of te denken dat ze dat gaan doen omdat de aantallen zo laag zijn,” zegt Susan Warner, een onafhankelijke college counselor in de omgeving van New York City.
De argumenten tegen de wachtlijst
De meeste aanvragers van een universiteit in de VS moeten voor 1 mei een toelatingsaanbod voor een universiteit accepteren of afwijzen. Voor studenten die op een wachtlijst staan, kan dit proces echter maanden duren: Zij kunnen een plek accepteren op een school waar ze zijn toegelaten, daar de aanbetaling doen, maar tot juli of zelfs begin augustus hopen dat ze van de wachtlijst van hun top-keus school afkomen.
Adviseurs van toelatingsscholen verschillen van mening over de vraag of wachtlijsten het voor studenten gemakkelijker maken om te worden afgewezen – een daad van barmhartigheid van de kant van de scholen die zegt: jullie waren er bijna, maar we hadden gewoon geen plaats – of dat ze het voor studenten moeilijker maken om tot een besluit te komen. Warner gelooft in het eerste: “Het goede is dat het voor de leerling zegt dat je een levensvatbare kandidaat bent, en op die leeftijd zijn hun ego’s erg kwetsbaar en zijn afwijzingen erg moeilijk.”
Eric Sherman, voormalig toelatingsfunctionaris aan Columbia University en huidig directeur van college counseling aan Kehillah Jewish High School in Palo Alto, Californië, is het daar niet mee eens. Hij vindt dat scholen moeten overwegen om kinderen af te wijzen in plaats van ze voor altijd in het ongewisse te laten: “Ik denk dat die praktijk veel barmhartiger is voor studenten, zodat ze de angel van een ‘rejecty’ eruit kunnen halen en verder kunnen gaan.”
“Het is een kwelling voor de kinderen,” zegt Cristianna Quinn, oprichter van College Admissions Advisors in Rhode Island. In een open brief (paywall) die ze vorig jaar naar de National Association for College Admission Counseling stuurde, schreef ze dat de wachtlijst “wreed is en veel te veel studenten laat hangen met onrealistische hoop te worden toegelaten.”
Een andere veelgehoorde kritiek op wachtlijsten is dat ze studenten ervan weerhouden enthousiast te worden over de school die hen daadwerkelijk heeft toegelaten. “Ze doen echt een slechte dienst aan de studenten,” zegt Quinn, “want dan zijn die studenten … niet echt die hogescholen aan het onderzoeken waar ze aanvaardingen hebben ontvangen, omdat ze wachten op de andere school.”
Maar Warner merkt op dat er nog steeds dingen zijn die studenten kunnen doen om hun interesse te laten blijken aan de school die hen op de wachtlijst heeft geplaatst. “Mijn advies aan hen is om al hun keuzes te onderzoeken … kies degene die het beste voor hen is, ga die verbintenis aan, stuur een e-mail naar de school die hen op de wachtlijst heeft geplaatst en vertel hen dat, als ze van de wachtlijst worden geaccepteerd, ze zullen bijwonen … en ga verder alsof ze niet bestaan.”
Zo frustrerend als de wachtlijstervaring kan zijn, er is een optie die nog erger is. Warner zegt dat ze “wachtlijsten niet het vagevuur vindt dat uitstel is”. In dit scenario kan een student zich vroeg in de herfst aanmelden bij een school, wordt uitgesteld tot de reguliere kandidatenpool, vervolgens op de wachtlijst wordt geplaatst en uiteindelijk in de zomer wordt afgewezen – een proces dat tot zeven maanden kan duren vanaf het moment dat ze hun eerste aanvraag indienen. Dat is “veel schadelijker en demotiverend voor studenten die uiteindelijk niet worden toegelaten”, aldus Sherman.
Reforming the college waitlist
Quinn gelooft dat scholen er gemakkelijk voor zouden kunnen kiezen om hun wachtlijsten te beperken tot de studenten die ze oprecht overwegen als back-ups. “Ze hebben de dingen echt tot in de puntjes geregeld,” zegt ze. “Als je maar 25 kinderen van de wachtlijst haalt, heb je dan echt een lijst nodig van meer dan 250 tot 300?”
Een verdere stap in de richting van hervorming zou zijn om alleen die studenten op de wachtlijst te zetten die academisch levensvatbare kandidaten zijn. Op dit moment zeggen toelatingsadviseurs dat scholen studenten om andere redenen op hun wachtlijst zetten. “Hogescholen proberen goede relaties te onderhouden met alumni … en middelbare scholen,” legt Quinn uit. “Ze hebben ook het gevoel dat het een vals gevoel creëert dat kinderen bijna zijn toegelaten. Het is bijna goede PR als ouders zeggen ‘mijn kind was bijna toegelaten’.” Er spelen ook financiële overwegingen mee; tegen de tijd dat een school op de wachtlijst staat, hebben ze meestal hun voorraad financiële steun al uitgeput, en is de kans dus groter dat ze leerlingen toelaten die hun weg kunnen betalen. “
Er zijn andere, meer fundamentele manieren om het toelatingssysteem te hervormen en de noodzaak van lange wachtlijsten weg te nemen. Adam Harris betoogt in The Atlantic dat topscholen ervoor zouden kunnen kiezen om meer studenten toe te laten, waarbij ze iets van hun prestige opofferen in ruil voor het verlichten van de druk op kinderen en ouders. “In plaats van de toegelaten klassen zorgvuldig samen te stellen – door een beetje diversiteit, een beetje sportiviteit en een beetje nalatenschap te mengen tot de ideale stoofpot van eerstejaars – zouden instellingen hun deuren kunnen openen en meer studenten kunnen bedienen”, schrijft hij. Voorlopige cijfers voor de inkomende klas van dit jaar laten echter zien dat de trend om meer studenten op wachtlijsten te plaatsen en uit te stellen niet afneemt.
Naast de emotionele en psychologische tol die lange en onrealistische wachtlijsten eisen van studenten, zeggen voorstanders dat ze in het voordeel zijn van rijkere studenten die het zich kunnen veroorloven om een aanbetaling te doen op een school van tweede keuze terwijl ze wachten tot ze iets horen van hun school van eerste keuze. Dat is de reden waarom Meredith Twombly, de voormalige decaan van inschrijving en retentie aan het Hampshire College, in 2016 in The Hetchinger Report schreef dat scholen zouden moeten overwegen hun wachtlijsten helemaal af te schaffen. “Mijn hoop,” schreef ze, “is dat toelatingsprofessionals in het hele land een frisse blik werpen op de lang bestaande structuren van hun eigen hogescholen en zich beginnen af te vragen welke van deze echt functioneren om de missie van hun college te dienen en welke eerder als barrières voor toegang fungeren.”