Singer/songwriter/storyteller en multi-instrumentalist, Steve Wariner, is een troubadour in de muziekindustrie en blijft ook vandaag artiesten inspireren. Meer dan 20 albums en vijf decennia in zijn carrière, is Wariner uitgegroeid tot een moderne multi-genre icoon, het verdienen van 14 No. 1 hits, meer dan 30 Top 10 singles, drie RIAA-gecertificeerde gouden albums, de Minnie Pearl Humanitarian Award, vier GRAMMY Awards, vier CMA Awards, drie ACM Awards, twee TNN/Music City News Awards, een Christian Country Music Association Award, een CMA Triple Play Award, 15 BMI Million-Air Awards, en onlangs schonk Country Radio Broadcasters Wariner als ontvanger van de 2018 CRB Artist Career Achievement Award. In oktober 2019 wordt hij opgenomen in de prestigieuze Musicians Hall of Fame, en gedurende zijn illustere carrière is hij opgenomen in de Kentucky Music Hall of Fame, de National Thumbpickers Hall of Fame, de Music City Walk of Fame, en is een van de slechts vijf gitaristen in de wereld die de “Certified Guitar Player” (CGP) onderscheiding van Chet Atkins heeft gekregen.
Als een bekroonde songwriter, heeft hij nummers gecomponeerd voor Clint Black (“Nothin’ But the Taillights”), Bryan White (“One Small Miracle”), Keith Urban (“Where the Blacktop Ends”), evenals de drie weken durende nummer 1 hit, “Longneck Bottle,” door Country Music Hall of Fame lid Garth Brooks. Wariner heeft ook liedjes geschreven voor Country Music Hall of Fame leden Alabama, Kenny Rogers, The Statler Brothers, Conway Twitty, Bill Anderson en Don Williams; pop icoon Peter Tork (van The Monkees); R&B zanger Ruben Studdard; Bluegrass muziek’s Del McCoury Band en Doyle Lawson & Quicksilver; Rockabilly/Country hitmaker Bob Luman en nog veel meer.
Heden ten dage blijft hij het publiek boeien met zijn sensationele stem en gitaarkunsten en wordt erkend door zijn portfolio van werk dat Country, Bluegrass, Rock, Jazz en Pop omspant.
Geboren op Kerstdag, 25 december 1954, begon de inwoner van Noblesville, Indiana op 10-jarige leeftijd met het bespelen van de basgitaar. Een paar jaar later speelde hij drums in de band van zijn vader.
Op een avond, toen hij optrad in een club in Indianapolis, was Country Music Hall of Fame lid, Dottie West, er toevallig ook en zag de getalenteerde tiener. West overtuigde de 17-jarige om de stoutmoedige overstap van Indiana naar Music City te maken en zich bij haar band aan te sluiten. Toen hij het aanbod aannam, speelde Wariner drie jaar bas bij haar en tekende uiteindelijk bij Dottie’s uitgeverij als songwriter. Nadat hij Dottie’s organisatie had verlaten, toerde Wariner en nam hij op met Grand Ole Opry ster Bob Luman.
In de jaren 70 veranderde Wariner’s leven en carrière voorgoed toen hij via gitaarvirtuoos Paul Yandell in contact kwam met zijn idool en gitaarextraordinaire Chet Atkins. Atkins tekende hem voor zijn eerste platencontract bij RCA Records in 1977 en uiteindelijk huurde hij Wariner in om bas te spelen in zijn band. Zijn eerste single, “I’m Already Taken,” bereikte nummer 63 in de Country hitlijsten en werd later opnieuw opgenomen door Country icoon Conway Twitty. Meer dan 20 jaar later, in 1999, nam Wariner “I’m Already Taken” opnieuw op en bracht het helemaal naar de Top 5 op Billboard. Wariner’s eerste Top 40 hit was “Your Memory”, dat in 1980 uitkwam op nr. 7, wat de weg vrijmaakte voor nog twee Top 10 hits, waaronder “By Now” en zijn eerste nr. 1 “All Roads Lead to You”, dat in 1981 uitkwam.
Terwijl hij in de lift zat, verliet Wariner RCA in 1984 en tekende bij MCA Records, het label dat hem zou katapulteren naar een aantal van zijn grootste hits in de jaren 90, waaronder “What I Didn’t Do,” “Heart Trouble,” “Some Fools Never Learn,” “The Weekend,” en “Life’s Highway.”
Zijn ster begon feller te stralen toen zijn muziek zijn weg vond naar de televisie. In 1986 nam hij het themalied op voor ABC’s Emmy en Golden Globe Award-winnende TV sitcom, “Who’s The Boss?”
Wariner stapte in 1991 over naar Arista Records waar hij zijn album I Am Ready uitbracht. Kort daarna verdiende hij zijn eerste GRAMMY Award voor Best Country Vocal Collaboration als vocalist op de single “Restless,” samen met Vince Gill, Ricky Skaggs en Mark O’Connor, op O’Connor’s album. Ze stonden bekend als The New Nashville Cats.
Hoewel hij al sinds 1973 in de Opry speelde, toen hij debuteerde als basgitarist bij Dottie West, ging een levenslange droom in vervulling op 11 mei 1996, toen Wariner werd gevraagd om als lid toe te treden tot de Grand Ole Opry. Hij zong “A Woman Loves”, een duet met Bill Anderson op “Tips Of My Fingers” en Chet Atkins sloot zich bij Wariner aan op “Have I Told You Lately That I Love You?”
In 1997 werkte Wariner samen met Anita Cochran op het nummer 1 duet “What If I Said,” dat Wariner opnam op zijn RIAA Gold gecertificeerde album Burnin’ the Roadhouse Down.
In 1998, Capitol Records tekende en bracht Wariner’s “Holes In The Floor Of Heaven” uit. Datzelfde jaar veegde Wariner de Country Music Awards en Academy of Country Music awards door 3 ACMs en 3 CMAs te winnen voor “Holes in the Floor of Heaven,” dat Song of the Year en Single of the Year won. Wariner produceerde ook “Holes in the Floor of Heaven”. De emotionele hit werd ook genomineerd voor een GRAMMY.
In die tijd won hij als muzikant de GRAMMY Award voor Best Country Instrumental op het Asleep at the Wheel nummer, “Bob’s Breakdown,” een award die hij in 2008 opnieuw zou winnen voor zijn samenwerking met Brad Paisley voor de single, “Cluster Pluck,” en in 2009 voor “Producer’s Medley,” een track op Wariner’s album My Tribute to Chet Atkins.
In 2011 bracht hij Guitar Laboratory uit, een verzameling instrumentale nummers die vele genres beslaan, waaronder Bluegrass, Klassiek, Country, Jazz, Blues en traditionele Hawaiiaanse muziek. De release van It Ain’t All Bad volgde in 2013 en All Over the Map in 2016.
Metal-icoon Dave Mustaine, van Megadeth, nodigde Wariner uit om steelgitaar te spelen op het Dystopia-album van de band in 2015. Het is duidelijk dat Wariner een echte passie heeft voor zijn vak, en dat blijkt uit zijn uitgebreide collectie gitaren, waaronder de eerste die hij ooit leerde bespelen, de eerste die hij kocht, verschillende die hem geschonken werden door Chet Atkins, zijn eigen Takamine modellen, waaronder 3 edities, en in 2019 bracht Gretsch de Steve Wariner Signature Nashville Gentleman uit.
In de loop van zijn carrière is Wariner’s passie voor het schrijven, spelen en zingen van muziek onverminderd groot gebleven. Hij heeft gediend als een buitengewoon rolmodel en inspiratie voor artiesten in vele genres en is een uitstekend voorbeeld geworden van een van onze industrie’s meest getalenteerde en professionele artiesten, songwriters en muzikanten, en heeft bewezen een drievoudige bedreiging te zijn; een prijswinnende artiest, muzikant, en songwriter.