25.08.2017
Tijdens de zomer van 1967 stroomden duizenden bloemenkinderen dwars door Amerika richting Californië op zoek naar liefde, vrijheid, drugs en muziek. Hun droom? Een leven vrij van conventies.
Haight-Ashbury in 2017: De wijk in San Francisco ziet er bijna uit alsof de klok 50 jaar geleden heeft stilgestaan. Psychedelisch aandoende huisgevels en graffiti die liefde en vrede voor iedereen verkondigen zijn overal te zien. Er zijn flower power bars en tweedehandswinkels die hippie-accessoires verkopen zoals Boeddhafiguren, waterpijpen en kralenjuwelen. Een hamburgertent heeft zelfs de woorden “Summer of Love” op zijn kleurrijke buitenkant gespat.
De huizenprijzen in deze voormalige hippiehangplek zijn sinds 1967 echter niet hetzelfde gebleven. De waarde van onroerend goed is de afgelopen decennia sterk gestegen. Eigendom is hier duur. Wie hier woont, heeft het gemaakt – en moet nu zijn straten delen met de toeristenbussen die om de paar minuten door Haight-Ashbury rijden.
Marijuana op elke hoek
Het is een bijzonder druk geweest in 2017. De afgelopen maanden zijn jongeren neergestreken in San Francisco om de 50e verjaardag van de Summer of Love te vieren, precies waar het allemaal begon – in het beroemde Golden Gate Park van de havenstad, in de straten van Haight-Ashbury, in bars en clubs.
Hashish en marihuana zijn op elke hoek in elke vorm te vinden. Het recreatief roken van wiet is legaal in Californië, hoewel marihuana nog niet commercieel mag worden verkocht.
De mensen die hier komen hebben een bijnaam: wannabe-hippies. Het zijn jonge mensen die verlangen naar een gevoel dat ze nooit hebben gekend – die speciale geest van de jaren zestig. Alleen de oude hippies, die zich schaars tussen de zelfbenoemde bloemenkinderen van de jonge generatie bevinden, kunnen verhalen over hoe het een halve eeuw geleden werkelijk was.
Lees meer: Liberale Bay Area is ook kwetsbaar voor de haat van Trump-aanhangers
Een vrij, eenvoudig en goed leven
Tijdens het midden van de jaren zestig, Haight-Ashbury een magneet voor jonge dromers, Beatniks en al diegenen die op zoek waren naar een vrij en zelfbepaald leven. Alle belangrijke denkers en leiders van de beweging woonden hier: dichter Allen Ginsberg, muzikanten Jerry Garcia, Jimi Hendrix en Janis Joplin, psycholoog Timothy Leary. Het leek mogelijk om hier een alternatief leven te leiden, vrij van conventie, consumptie en maatschappelijke verplichtingen.
De straten stroomden over van vrije muziek, drugs en seks, die allemaal werden getolereerd, voor het grootste deel. De grootste bands uit die tijd – Jefferson Airplane, the Grateful Dead, the Byrds – gaven gratis concerten. Haight-Ashbury was een bedevaartsoord voor duizenden Amerikanen en zelfs Europeanen.
Een ander soort wereld leek hier eigenlijk mogelijk, een vol liefde, vrijheid en zelfautonomie.
Lees meer: Gitarist Carlos Santana’s elektrische sound heeft San Francisco roots
‘Turn on, tune in, drop out’
De Summer of Love begon op 14 januari 1967, toen zo’n 30.000 mensen bijeenkwamen in San Francisco’s Golden Gate Park. Ze kwamen om deel te nemen aan het “Human Be-In”-initiatief van de tegencultuurdichter Allen Ginsberg en schrijver Gary Synder, een onderdeel van de oproep van het duo tot een collectieve bewustzijnsverruiming.
Op die winterdag sprak psycholoog Timothy Leary de woorden die het motto van de zomer zouden worden: “Turn on, tune in, drop out!”
En Scott McKenzie’s liedje “San Francisco”, uitgebracht in mei van datzelfde jaar, zorgde voor de zomersoundtrack met de beroemde regel: “Als je naar San Francisco gaat, zorg er dan voor dat je wat bloemen in je haar draagt.”
Lees meer: Summer of Love: Beatles-album ‘Sgt. Pepper’s’ wordt 50
Een vervlogen droom
Het aantal inwoners van Haight-Ashbury steeg snel, en het gebied kreeg de bijnaam “Hashbury” vanwege de hoge concentratie drugsgebruik. Mensen zaten op straat, maakten muziek en werden stoned. In de parken werd gedanst, gefeest en natuurlijk “gevreeën”
In het begin was de massabijeenkomst vreedzaam, maar toen er in de loop van de zomer steeds meer mensen kwamen, bereikte de vreedzame stemming een omslagpunt. Te veel daklozen, te veel vuiligheid en te veel ziektes – en de drugs werden harder en harder.
Tegen de herfst waren er nog maar weinig sporen over van de Summer of Love. Veel van de oorspronkelijke hippies waren gevlucht, hun dromen, verwoest door drugs en commercie, waren slechts vervaagde herinneringen. In oktober 1967 verenigden een honderdtal hippies zich en verklaarden een einde aan de Summer of Love. Een symbolische begrafenisstoet markeerde de dood van de hippiecultuur.
Lees meer: San Francisco top global tech city
Gerechtszaken in plaats van Love and Peace
Een hoogtepunt van de viering van de 50e verjaardag van dit jaar had een gratis muziekfestival kunnen zijn in Golden Gate Park op 27 augustus.
De Council of Light, een groep die is voortgekomen uit de oorspronkelijke beweging in de jaren zestig, had in 2017 een festival willen organiseren zoals bij de 40e verjaardag in 2007, waarbij hedendaagse muzikanten en muzikanten uit het midden van de jaren zestig zij aan zij zouden optreden. Tibetaanse monniken waren zelfs uitgenodigd om een gemeenschappelijk ontwaken te leiden.
De stad weigerde de organisatoren een vergunning vanwege veiligheidsoverwegingen, te weinig toiletten, vrijwilligersbezetting, inadequate evacuatierouteplannen, onder andere kwesties. In de correspondentie tussen de organisatoren en het verantwoordelijke stadskantoor, en ook in de daaropvolgende rechtszaak, ontbrak elk teken van de geest van de jaren zestig.
Dat neemt niet weg dat de hippiegeschiedenis een wezenlijk deel blijft uitmaken van de stad San Francisco. Het begroet zijn bezoekers op de 50e verjaardag van de Summer of Love met alles wat maar denkbaar verband houdt met de hippiecultuur, hoe cliché dat soms ook mag zijn.
Er vinden gedurende heel 2017 feestelijke evenementen plaats, van concerten tot bijeenkomsten – en zelfs een Summer of Love-tentoonstelling in het de Young-kunstmuseum, dat het in San Fransisco gevestigde cultuurmagazine The Bold Italic aanbeveelt om te bezoeken terwijl je stoned bent.
Silke Wünsch (cb)