Hugh Grant verkent zijn duistere kant in ‘A Very English Scandal’

Toen Hugh Grant een paar weken geleden mijn kantoor bezocht, vertelde ik hem dat de laatste keer dat ik hem had geïnterviewd voor Entertainment Weekly was over zijn doorbraakfilm “Four Weddings and a Funeral” uit 1994. Dat was de eerste van een aantal door Richard Curtis geschreven rollen die zijn carrière cementeerden als wat hij zelf een “dishy leading man” noemt.”

Op het moment dat Grant halverwege de 50 is en uit dat hokje is gestapt, heeft hij een reeks rollen gespeeld die zijn brede scala aan vaardigheden laten zien: de tapdansende schurk in “Paddington 2,” de conflictueuze echtgenoot tegenover Meryl Streep in de titelrol “Florence Foster Jenkins,” en meest recent, de rol van de moorddadige, gesloten politicus Jeremy Thorpe in een ander Stephen Frears-project, “A Very English Scandal” (BBC/Amazon Studios), die Grant een Golden Globe-nominatie op weg naar de Emmy’s opleverde.

Anne Thompson: Ik kreeg een kick van het kijken hoe je je vermaakt in “Paddington 2.” Ik wist niet dat je een zanger en danser was. Was je daar de hele tijd mee bezig?

Hugh Grant: Ik wou dat ik dat had gedaan! Ik kan je niet vertellen hoe leuk ik het vind, zowel om te doen als om naar te kijken. Het is zo simpel. Mensen moeten vermaakt worden. Wat is er gebeurd met MGM? Breng het terug. We zouden er 20 per jaar moeten hebben, het is gewoon heerlijk.

Je hebt je gewoon voorbereid dan?

Ik moest die scène op de eerste draaidag doen, in mijn lycra-roze gevangenispak. Ik had maanden dansles en een hele goede choreograaf. Ik bedoel, ik ben dol op die scène. Ik schaam me om te zeggen dat mijn kinderen het hele ding en alle bewegingen kunnen – zelfs mijn tweejarige.

Clive Coote/Polygram/Kobal/REX/

Waarom speel je nu zulke rijke rollen, in tegenstelling tot de rollen toen je zogenaamd in de bloei van je leven was? Misschien ben je nu wel op je best.

Wel, het is eigenlijk heel simpel. Het gaat terug naar “Four Weddings and a Funeral.” Daarna werd er met bakken geld naar me gesmeten om romantische komedies te doen. In de meeste gevallen ben ik trots op die films, ik kijk er nog steeds naar en vind ze leuk, ik ontken ze niet. Maar er is een hele andere carrière die ik had kunnen hebben en niet heb gehad. Kijk naar films als “About a Boy”, of een film die ik deed met Mike Newell die niemand ooit gezien heeft, “An Awfully Big Adventure.” Er is een hele andere carrière als karakteracteur die ik had kunnen hebben, zonder dat ik een oneerlijke hoofdrolspeler had hoeven zijn. Vraag het elke acteur: een oneerlijke hoofdrol spelen is een ondankbare taak. Het kan mooi zijn en goed betaald, maar niemand wil Romeo zijn: ze willen Tybalt of Mercutio zijn.

Ik denk ook dat om de een of andere reden als ik slechteriken of gecompliceerde mensen speel, het meer waarheidsgetrouw overkomt omdat ik dat ben. Er gebeurt iets grappigs op het scherm: als ik en de rol overeenstemmen, is er vaak een ping. Als er een complete mismatch is, is dat er niet. Iedereen die mijn echte persoonlijkheid kent, weet dat ik niet die hele aardige personages ben die Curtis schreef. Ik hou van het materiaal, dat alles, geen twijfel, maar het karakter dat hij schreef in “Love Actually,” “Notting Hill,” en “Four Weddings and a Funeral,” was hem. Hij is vol liefde en goedheid, houdt van mensen en redt in z’n eentje de derde wereld. Dat ben ik niet. Ik ben veel meer donker en gestoord. Dat is misschien de reden waarom sommige van deze minder sympathieke rollen me aanspreken en tot op zekere hoogte ook het publiek lijken aan te spreken.

Heb je de stap gezet van depressie naar vreugde?

Zover zou ik niet willen gaan! Ik ben nog steeds een miserabele klootzak. Toch, het is natuurlijk zo’n vreselijk cliché, ben ik als persoon gelukkiger geworden omdat ik deze kinderen heb. Het heeft me zeker een beter acteur gemaakt, omdat ik eind 40 in een toestand kwam dat mijn hart een verschrompeld schild was geworden. Het wordt plotseling weer geopend, het is erg nuttig. Je kunt nu allerlei emotionele scènes doen.

Hoe moeilijk is het om iets moeilijks makkelijk te laten lijken?

Wel, mensen die met mij werken zouden kunnen zeggen dat het andersom is, ik maak iets makkelijks moeilijker. Ik voel veel angst en verspreid die graag over de filmset.

Paramount Pictures

Omdat je wilt leveren?

Er is veel druk, misschien vooral bij komedies, omdat het zo binair is, zo grimmig: het is grappig of het is niet grappig. Dat verhoogt de druk. Ook als je er in het recente verleden in geslaagd bent om fatsoenlijk werk af te leveren, verhoogt dat de druk. Mijn voornaamste troost is dat iedereen dit voelt. Ik heb er veel onderzoek naar gedaan, ik zou een boek moeten schrijven. Ik heb het Tom Hanks en Meryl Streeps gevraagd: “Word je ook een beetje klam als ze zeggen: ‘We draaien je om’, of ‘We komen dichterbij’, of die vreselijke woorden: ‘Strakker alsjeblieft’?” Ze zeggen tegen de camera, maar je lichaam neemt het als een Pavloviaanse instructie. 90 procent van het filmacteren zijn trucjes, methodes om niet de hele tijd te verkrampen, want vaak speelt de scène prachtig tijdens de repetitie. Het is moeilijk om het voor de camera te krijgen – op die mooie makkelijke, vloeiende, instinctieve manier.

Maken het ontwikkelen van vaardigheden het niet makkelijker?

Dat doet het waarschijnlijk wel. Het is het leren van trucjes. Ik heb nog maar heel weinig gekookt, maar als ik een beetje enthousiasme heb voor koken, is het Amerikaanse woord voor trucjes tips: “Week de rijst twee minuten voor je hem kookt,” wat dat ook moge zijn. Zo gaat dat met filmacteren. Ik wil het misschien doorgeven aan jonge acteurs. Het heeft tientallen jaren geduurd om sommige van deze dingen te leren.

Doet u graag repetities, om verschillende dingen voor de camera uit te proberen? Jack Nicholson doet wild verschillende dingen bij elke take.

Meryl deed dat. Ik heb dat afgekeken. De camera houdt van alles wat fris is, alles wat op dat moment gemaakt wordt. Ik improviseerde heel vaak grapjes in scènes. Ze kwamen in de film terecht, hoe grappig of niet grappig ook, ze waren vers, het kwam op dat moment. De camera houdt daarvan. Alles wat vooraf ingestudeerd is, is zo dood als een dodo. Hele goede filmacteurs als Meryl frissen het elke keer weer op. Mike Newell’s mantra voor elke opname, “Nooit eerder, schatjes! Nog nooit!” Met Newell weet je niet wat er gaat gebeuren. Je ziet wat er op je afkomt en reageert daarop. Terwijl als je denkt: “Dit is de plek waar ik mijn droevige gezicht trek, mijn bril neerzet, schreeuw,” het er gestenigd uit zal komen.

Streep is een karakteracteur.

Dat klopt, in haar geval.

BBC/Blueprint Television Ltd

Zit het in de jouwe?

Het zou kunnen. Het zijn zeker de leukste stukken als je fysiek en emotioneel van jezelf vertrekt.

Je bent een tijdje stil geweest. Wat was de afspraak? Werd je een anti-Murdoch activist?

Ja, ik was het allemaal een beetje zat. Dat was halverwege de jaren 2000. Ik dacht: “Ik wil dit niet veel meer doen,” en trok me terug. En werd dan af en toe terug verleid. Toen ik terugging om een romantische komedie te maken, maakte ik een enorme kalkoen. Op dat moment had niet alleen ik me teruggetrokken uit Hollywood, maar Hollywood had zich ook teruggetrokken uit mij. In die tijd raakte ik verzeild in een campagne in Groot-Brittannië over de macht van een paar krantenbezitters en hoe zij het land besturen.

We applaudisseerden voor je. Was het leuk?

Ja. Maar ook beangstigend. Ik moest het opnemen tegen een geduchte vijand die behoorlijk meedogenloos is. Maar ik hield van de mensen met wie ik campagne voerde, advocaten, academici, en slachtoffers van vreselijke persoonlijke tragedies die slecht waren behandeld door de pers. Onze groep groeide en groeide en onze kameraadschap. Het is fijn om een doel te hebben, om je ’s morgens uit bed te krijgen, om een heel nieuwe kant van het leven te zien die niets met showbusiness te maken heeft.

Dus je werd politicus?

Ja, maar het was wel eng. Ik ging niet naar het Today programma in Amerika om over romantische komedie te praten. Ik ging naar News Night of Question Time om te praten over politiek in Groot-Brittannië. Ze nemen geen gevangenen. Het was erg zenuwslopend, want je moet je feiten kennen en je moet je uren van tevoren als een gek voorbereiden, vooral als de actualiteit verandert naarmate de uren verstrijken. Het was best intimiderend, maar ik heb er uiteindelijk van genoten. Het fascineerde me voor politiek, iets wat ik daarvoor helemaal niet had.

BBC/Blueprint Television Ltd

Wat vast goed van pas is gekomen bij “A Very English Scandal.” Je onthult wat er achter de vrolijke façade van de politicus schuilgaat.

Dat is de truc, nietwaar? Je werkt van twee kanten, vooral met een personage uit het echte leven dat daarbuiten is – je kunt hem op YouTube bekijken. Ik ben met hem opgegroeid, ik ben goed in imitaties, ik zou een goede Jeremy Thorpe kunnen nadoen. Maar dat is alleen de buitenkant, dat is niet genoeg. Ik heb gegraven en gegraven, boeken gelezen, mensen opgezocht die hem kenden. Dat bouwt een heel innerlijk psychodrama op, dat is het belangrijkste. Voor mij draaide het allemaal om pijn. Hij had twee bronnen van pijn onder de gladde, geestige, joculaire buitenkant: de ene was het leven in de kast, en ik denk dat zijn narcisme ook een bron van ongelukkigheid was. Het is een soort gevangenis, als je het moeilijk vindt om van iemand anders te houden dan van jezelf.

Waar winnen en slagen belangrijker wordt dan welke andere waarde dan ook.

Toen hij ouder werd, gloorde er weer een glimp van echt gevoel. Hij voelde het voor zijn zoon, en voelde het, vreemd genoeg, voor beide vrouwen, die tot op zekere hoogte baarden waren. Hij slaagde erin van hen te houden.

Zij steunden hem; zij maakten deel uit van het geheel.

Wat de vraag oproept, of iemands liefde voor iemand die van hem houdt zuiver is – “Ik ben graag bij je in de buurt omdat je van me houdt als van een hond.” Een beweegreden waarom hij een moord wilde plegen of laten plegen was om te beschermen waar hij van hield.

BBC/Blueprint Television Ltd

Je hebt ook samengewerkt met Stephen Frears aan “Florence Foster Jenkins.” Brengt hij het beste in je naar boven?

Hij ziet dingen die ik zou kunnen doen, waar ik misschien nooit van had durven dromen. Toen hij me “A Very English Scandal” stuurde, zaten we op een avond na “Florence” te eten. “Wat ben je aan het doen?” “Er is iets wat ik zou kunnen doen.” “Doe dat niet, wacht even.” Hij stuurde me dit script – het waren in feite drie scripts voor TV – “Ik denk het niet, schat.” Maar ik las ze en ze waren absoluut briljant. Ik heb hem gemaild: “Ze zijn briljant, maar welk deel?” Ik kon het helemaal niet zien. Dacht hij aan mij voor Norman Scott of de hond? Ik had geen idee.

Hij zag daar iets. Pijn?

Daar is hij goed in. Pijn. Narcisme. Al mijn recente rollen zijn narcisten, het is nogal verontrustend. “Paddington”: Phoenix Buchanan is de ultieme narcist. Jeremy Thorpe: zeker. En tot op zekere hoogte die arme oude Bayfield in “Florence Foster Jenkins,” in zoverre dat hij een acteur was die eigenlijk geen acteur had mogen zijn. Hij was niet getalenteerd, maar hij had die ziekte, hij hunkerde naar de schijnwerpers, net als Florence.

Heb je vooroordelen over Thorpe meegebracht voordat je begon?

Hij werd berecht in 1979; ik was 19. Dat waren vrij verre herinneringen – nog steeds vreugdevolle. Heel Engeland verheugde zich over dat proces, het was sappig en Monty Pythones-achtig groot vermaak. Ik had dat in mijn hoofd, toen was het allemaal een kwestie van kilometers onderzoek. Ik deed een zeer forensische studie van het script en het boek, veel andere boeken. Ik heb tientallen mensen gesproken die Thorpe gekend hebben en de verscheidenheid aan meningen was verbijsterend. Ik sprak met mensen die hem heel goed kenden en die zeiden dat Jeremy in geen geval een vlieg kwaad zou doen, terwijl anderen zeiden dat hij heel griezelig en gevaarlijk was. Dus welke?

BBC

Hij was een acteur.

Ja. Ik had wel moeite met zijn reputatie dat hij amusant en geestig was. Ik keek naar TV en radio interviews, het publiek lachend. Ik realiseerde me dat het gedateerd was. Hij kwam weg met grappen in 1965, mogelijk 1970, die nu hopeloos verouderd lijken. Gedateerd zijn werd voor mij een sleutel voor zijn karakter. Hij is de laatste van de oude wereld, terwijl Norman het begin is van de nieuwe wereld. Wat er tijdens dat proces in de Old Bailey gebeurde, is dat Thorpe verwachtte dat de jury, de pers en het publiek zich achter deze establishmentfiguur zouden scharen en de belachelijke homoseksueel, een man zonder geld en zonder carrière, zouden verwerpen. Ze verwierpen Thorpe en genoten met volle teugen van Norman Scott, hij werd een cultheld.

De serie bewandelt de lijn tussen oprechte karakterstudie en komedie. Frears is goed in dat balanceren.

Dat is zijn favoriete toon daar. Ik zou niet naar Stephen gaan voor een regelrechte komedie of een diepe, duistere, Griekse tragedie. Maar waar die twee elkaar ontmoeten is zijn sweet spot.

Ik heb een beeld van jou als je met de juiste Jeremy Thorpe-pet komt.

Ik weet nog dat ik me tijdens de eerste paar kostuumsessies afvroeg: “Waarom werkt dit niet?” Ik ging naar het toilet in de kostuumwinkel, schaafde mijn haar in dat belachelijke kapsel. De kleren waren perfect Thorpe-achtig, maar ik kon het niet in de spiegel zien. Toen groef iemand die oude hoed op en zette hem op. Het klopte nog steeds niet. Een van de kostuumjongens zei: “Doe hem twee centimeter naar achteren.” Ik deed hem naar achteren en daar was het personage. Het was zo raar, vanaf dat moment zette ik de hoed op, kantelde hem een beetje naar achteren en daar was hij.

Je begon je carrière als een andere gesloten homoseksuele man.

In “Maurice” hadden ze geen fysieke relatie; ze hadden een platonische homoseksuele liefdesaffaire op Cambridge. Dan wordt mijn personage Clive zogenaamd hetero. Aan het eind kunnen we zien dat hij een leugen leeft. Ik denk dat Russell Davies, de scenarioschrijver van “A Very English Scandal,” onbewust geleend heeft van de laatste scène van “Maurice” voor de laatste scène van “A Very English Scandal.” In “Maurice” staart mijn gesloten personage, inmiddels getrouwd met Phoebe Nichols, treurig uit het raam. We gaan terug naar Maurice die de vierhoek oversteekt. Aan het eind van “A Very English Scandal,” staat Thorpe op het balkon zijn overwinning in de rechtbank te vieren. Zijn moeder zegt, “Natuurlijk weet je dat je geruïneerd bent.” Mijn glimlach bevriest een beetje, en ik zie Norman in een bus, een gelukkige scène 15-20 jaar eerder op het hoogtepunt van onze liefdesrelatie. Deze man leeft in een leugen, dit is zijn tragedie.

Hoe ouder ik word, denk ik dat we in wezen vrij duister en gekweld zijn en dat onze vriendelijkheid jegens elkaar een dun laagje vernis is dat wordt opgedaan omwille van conformiteit. Als je een aardig personage speelt, klinkt dat nooit zo waarheidsgetrouw als een personage dat duidelijk gekweld en duister is, want ik denk dat dat de ware aard van de mens is.

Met je nieuwe vrijheid om te doen wat je wilt, sta je nu meer open voor tv?

Ik ben op dit moment tv aan het maken in New York met Nicole Kidman, “The Undoing” , een thriller geschreven door David Kelley van “Big Little Lies.” Het is een erg goed script, geregisseerd door de Deense regisseuse Susanne Bier.

Kan je dieper gaan met TV?

Je hebt meer tijd. Maar daar ben ik niet van overtuigd. Soms is de discipline van 90 minuten of twee uur goed voor scenarioschrijvers. Soms worden deze series uitgerekt. En ik verlies de wil om te leven na vier uur.

Maar zijn de beste verhalen in film nu?

Het is een interessante fase. Er zijn maar weinig commerciële films waarin mensen met elkaar praten. Ze moeten elkaar opblazen. Dat is vreemd. Dat is allemaal overgegaan naar de televisie, de volwassenen die met elkaar praten in een drama of een komedie.

Hebben ze je ooit een Bond-film aangeboden?

Nee.

Zou je het doen?

Ja, het zou leuk zijn.

Heb je nog steeds kritiek op de Murdochs?

Ja. Het is niet alleen hen. Het probleem is groter geworden sinds ik begon. We hebben nu een serieus probleem met sociale media, het misbruik van gegevens, en het vermogen van agenten om de democratie te corrumperen. Het is echt angstaanjagend. Het is als een moment van geen terugkeer. Er moet iets gebeuren. De klokkenluider die naar buiten kwam bij Cambridge Analytica, Chris Wylie, werkte daar vroeger. Ik heb hem ontmoet. Het is een angstaanjagend verhaal. Eerst zoek je via Facebook uit wie de beslissende kiezers zijn in een verkiezing. Dat zijn er niet veel. Dan digitaliseer je die persoonlijkheid via hun Facebook profiel, verkregen door snode middelen. “Deze 300 zijn hockey moeders die in Philly wonen.” Je stuurt ze advertenties en duister materiaal dat op geen enkele manier waar hoeft te zijn, op maat gemaakte advertenties. En het werkt. Ze probeerden het eerst in plaatsen als de Caraïben en Afrika op kleine verkiezingen en ontdekten dat ze een 100% succespercentage hadden. Er zijn veel mensen bij betrokken, zoals sci-ops in het leger. Ze hebben veel geld nodig, de bron van het geld blijft duister. Veel mensen denken dat het Rusland is. De democratie is zwaar aan het verliezen.