Hot LinksWe brengen veel te veel tijd door op internet Een deel van mijn werk bestaat uit het volgen van het voedselnieuws van de wereld, en ik moet zeggen, na een aantal maanden van de Popeyes chicken sandwich en nu de aanval van Thanksgiving, ben ik behoorlijk verdomd ziek van gevogelte. Ik was dan ook erg enthousiast toen ik dit NPR-verhaal las waarin de vraag wordt gesteld of schapenvlees een comeback kan maken.
Schaap is het vlees van een schaap dat meer dan twee jaar oud is. (Lamsvlees is een jaar oud of jonger, en varkensvlees zit daar tussenin.) Het is ook een van de meest onsmakelijke voedselnamen die ik kan bedenken. Het klinkt niet eens als wat het is, namelijk een volwassen schaap, en voor mij klinkt het als een grote grijze klomp vet. Lekker!
Dit is eigenlijk een van de redenen die het verhaal geeft voor de neergang van schapenvlees. Niet de naam op zich, maar het feit dat ingeblikt Australisch schapenvlees een hoofdbestanddeel was van het dieet van Amerikaanse militairen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het artikel geeft geen details over de smaak of het uiterlijk, maar men kan aannemen dat het klonterig was en grijs en vet en mogelijk nog erger, omdat het die GI’s zo traumatiseerde dat ze zwoeren het nooit meer te eten als ze eenmaal thuis waren.
Maar zelfs daarvoor was schapenvlees aan de verliezende hand in een strijd in het Oude Westen om weidegronden tussen veehouders en herders. (De strijd was oneerlijk: De rundvleesindustrie werd gesteund door de Amerikaanse overheid, terwijl de herders meestal indiaans of latino waren.) Tegen het einde van de strijd hadden de Amerikanen een voorkeur ontwikkeld voor de smaak van rundvlees boven die van schapenvlees. Zelfs nu nog, aldus een slager, “wordt lamsvlees… steeds meer ontwikkeld om minder naar schaap en meer naar rundvlees te smaken en zo de mainstream beter aan te spreken.”
Lamsvlees is op een paar plaatsen populair, bij Navajo’s en Pueblo’s in de VS, en in India, Pakistan en Zuid-Afrika. Maar voor de meeste Amerikanen is het lastig te vervoeren en te bereiden. Een schapenboer uit Colorado vertelde NPR dat het drie keer zoveel kost om het naar New York te krijgen als ander vlees, omdat het in droog ijs moet worden verpakt en ’s nachts moet worden verzonden, plus dat er een Hazmat-toeslag moet worden betaald. Als het eenmaal op de plaats van bestemming is, moet het in een koelruimte worden opgehangen totdat de enzymen afbreken om het mals te maken. (En schapen zijn groot.) Dit maakt slagers niet erg blij. Daarna moet het heel langzaam worden gekookt om het vet eruit te laten lopen – 25 minuten per pond, volgens een expert.
Het grote argument voor de heropleving van schapenvlees is: “probeer het, je zult het lekker vinden.” En ja, daar valt iets voor te zeggen. Als je het kunt vinden.