Berlijn is open voor toerisme en binnenkort zullen de beruchte nachtclubs ook hun deuren weer openen; maar ben jij klaar om ’s werelds meest beruchte club te bezoeken?
Wat is het langste dat je ooit in de rij hebt gestaan om een nachtclub binnen te komen? Een half uur? Een uur? De kans is groot dat u nog nooit meer dan drie uur voor een nachtclub in de rij hebt gestaan – zonder de belofte dat u aan het eind ervan toegang krijgt.
Dit is echter het risico dat duizenden clubbezoekers elke week nemen, wachtend voor Berghain. De imposante en donkere buitenkant van Berghain, die van een voormalige Oost-Duitse energiecentrale, is direct herkenbaar, en toch is veel minder bekend over wat er binnen gebeurt – misschien is het dit element van intrige en mysterie dat zovelen blijft aantrekken.
Berghain begon zijn reis naar de geschiedenisboeken van het nachtleven in 1998, als een reeks fetisj-clubnachten voor alleen mannen, bekend als Snax, in de nu legendarische nachtclub Ostgut. Ostgut werd al snel een favoriet in Berlijn vanwege zijn hardcore technofeesten, waar clubbezoekers – zowel hetero’s als homo’s – vrij waren om hun verlangens in een privéruimte uit te leven. De oprichters, Michael Teufele en Norbert Thormann, wilden een ruimte creëren waar bezoekers de kans kregen zichzelf te zijn, zonder bang te hoeven zijn voor een oordeel.
“Er waren donkere kamers, kettingen, schommels en hoeken waar mannen en vrouwen – meestal mannen – elkaar seksueel verkenden”, legde een stamgast van Ostgut, Daniel Wang, uit, “Ik herinner me een avond waarop een hele kamer gevuld was met modder. Naakte mannen dansten rond, hadden seks met elkaar en gedroegen zich als varkens. Het duurde een maand om het daar schoon te maken.”
Tussen 1998 en 2003 werd Ostgut een steunpilaar van de Berlijnse techno-subcultuur en verwierf het grote bekendheid, ondanks het feit dat het nog steeds volledig underground was. In 2004 kwam er echter verandering aan de horizon. Teufele en Thormann werden uit de voormalige fabrieksruimte van Ostgut verdreven om plaats te maken voor de Mercedes-Benz Arena, en moesten – na een dertig uur durend afscheidsfeest – op zoek naar een nieuwe locatie voor hun nachtclub. Op korte afstand van Ostgut vonden ze precies wat ze zochten, en op 15 oktober 2004 was Berghain geboren.
Dikke menigten vulden de vloer van het enorme industriële gebouw, met zijn grootse stalen en betonnen interieur en 20 meter hoge plafonds. De open plattegrond van het gebouw betekende dat de ruimte werd gedomineerd door de zware bas van hun Funktion One geluidssysteem – dat wordt beschouwd als een van de beste ter wereld – en zorgde voor een sfeer die voelde, voor de 1.500 aanwezigen, als de start van iets heel bijzonders. Als alles wat je ooit over Berghain hebt gehoord waar is, dan hadden ze gelijk.
Berghain draagt een ongeëvenaard gevoel van exclusiviteit en intrige met zich mee. Een van de vele redenen hiervoor is het beruchte deurbeleid – de uitsmijters die bij de ingang van Berghain staan, zijn notoir moeilijk te imponeren. Er zijn hele websites opgezet om potentiële bezoekers van de nachtclub te adviseren hoe ze zich in de rij en bij de uitsmijters moeten gedragen om binnen te mogen. De tips variëren van precies weten welke dj’s er spelen, eruit zien alsof je klaar bent voor een leuke tijd maar jezelf niet toestaan er te dronken uit te zien, en sommige populaire adviezen spreken elkaar volledig tegen – sommigen zeggen dat je helemaal zwart moet dragen, anderen zeggen dat het cruciaal is dat je opvalt. Sommigen zeggen dat je toegang tot Berghain niet per se afhangt van de kleding die je draagt, maar meer van hoe comfortabel je eruit ziet.
Hoewel de dresscode al dan niet streng is, verbleekt deze in vergelijking met het strikte verbod op het maken van foto’s en video’s in Berghain – als je het geluk hebt om voorbij de deurpolitie te geraken, word je onderworpen aan een veiligheidsfouillering en worden er onmiddellijk stickers over de camera’s op je telefoon geplakt. Iedereen die in Berghain wordt betrapt op het maken van foto’s, wordt er onmiddellijk uitgegooid en krijgt geen toegang meer.
Hoe intimiderend dit ook moge klinken, deze beleidsmaatregelen zijn ontworpen om het kerndoel te behouden dat Teufele en Thormann jaren geleden voor ogen hadden, vóór Berghain en zelfs vóór Ostgut – clubbezoekers een plek bieden om te genieten van techno van hoge kwaliteit, en hun eigen verlangens te uiten en te verkennen in een omgeving van vrijheid en volledige privacy.
Eenmaal binnen, ben je vrij om jezelf te laten gaan, en een wereld binnen te treden waar verwennerij en zelfexpressie koning zijn. Berghain is berucht om zijn door seks gedreven omgeving, en de lagere niveaus van de nachtclub hebben nog steeds ‘dark rooms’, waar clubbezoekers vrij zijn om seksuele activiteiten met anderen te ontplooien. Hoewel dit waarschijnlijk een meer prominente factor was in de populariteit van de club tijdens de Ostgut dagen, valt niet te ontkennen dat het vandaag de dag nog steeds mensen aantrekt. Er schuilt een zekere ironie in de manier waarop potentiële bezoekers aan de deur zo streng worden gecontroleerd. De uitsmijters zijn immers zo voorzichtig bij het binnenlaten van gasten om ervoor te zorgen dat iedereen die binnenkomt ‘het krijgt’. Eenmaal in Berghain wordt er niet geoordeeld.
De feesten zijn berucht om hun lange duur. Journaliste Helen Pidd schreef ooit dat “niemand voor 4 uur ’s ochtends arriveert, en de meesten blijven tot ver na theetijd” – misschien is er iets verslavends aan Berghains open-mindedness dat mensen op alle uren daar houdt. Velen hebben in het verleden gezegd dat het voelt alsof je een compleet andere wereld binnenstapt.
De reputatie van Berghain is er een van hedonisme, decadentie en, bovenal, geheimhouding – en geheimhouding is een moeilijk iets om aan vast te houden in een tijdperk waarin we dingen gemakkelijker kunnen documenteren dan ooit tevoren. Het is ongebruikelijk dat een nachtclub zelfs maar probeert een dergelijk beleid in het digitale tijdperk te handhaven, laat staan dat het succes heeft. Misschien is dit een van de vele factoren die ertoe hebben geleid dat Berghain vandaag de dag bijna een mythologie is geworden in de populaire cultuur – in de 21e eeuw verbaast het ons dat er nog steeds plaatsen zijn die alleen worden gezien door degenen die ze met succes hebben bezocht.
Hoe dan ook, de aantrekkingskracht van Berghain lijkt er niet op te houden. Het staat op de bucketlist van velen die gehoord hebben van het beruchte deurbeleid en die geïntrigeerd zijn door het mysterie eromheen. Er is een aantrekkingskracht van de geheimzinnigheid, een factor dat Berghain niet alleen ‘cool’ is, maar ook ‘exclusief’, waardoor mensen week na week terug blijven komen – zelfs als ze de eerste keer niet voorbij de deur zijn gekomen.
Het is duidelijk dat Berghain niet zomaar een nachtclub is, maar iets veel belangrijkers vertegenwoordigt, voor degenen die het bezoeken. In een wereld waar we overal op afgerekend kunnen worden, is Berghain een wereld waar je nergens op afgerekend wordt, en de vrijheid kunt ervaren om te zijn wie je wilt zijn, zolang de DJ draait.
UP NEXT: Mode is terug!