Basketbalfans vragen zich al meer dan dertig jaar af wat er nodig is om de mensen in Los Angeles over de Clippers te laten praten in plaats van over de Lakers. Nu hebben ze hun antwoord. Met Chris Paul aan het roer van een club vol met jong talent en oude rotten, zou de wind van verandering wel eens eindelijk in het voordeel van de ploeg kunnen gaan waaien. Natuurlijk, LA hoops liefhebbers hebben dit allemaal al eerder gehoord – en tot op heden wachten de Clippers nog steeds op hun eerste kampioenschap banner. Maar met Chris in de punt, zijn de kansen op een verrassende afloop groter dan ooit. Dit is zijn verhaal…
OOPGROEI
Chris Emmanuel Paul werd geboren op 6 mei 1985 in Lewisville, North Carolina. (Klik hier voor een complete lijst van sportverjaardagen van vandaag.) Zijn ouders, Charles en Robin, hadden een paar jaar eerder een oudere broer, C.J., gekregen. De Pauls waren de hechtste familie die je kunt vinden.
Ze waren ook grote sportfans, Charles was een fervente supporter van de Dallas Cowboys. Maar Chris had zijn atletisch vermogen waarschijnlijk geërfd van Robin’s kant van de familie, waaronder haar vader, Nathaniel Jones.
De man die bekend stond als “Papa Chilly” woonde een eindje verderop in Winston-Salem. Hij was de oprichter en eigenaar van Jones Chevron, het eerste benzinestation in Noord-Carolina dat door een Afro-Amerikaan werd geëxploiteerd. Jones was een legende in de streek. Iedereen kende hem, vond hem aardig en respecteerde hem.
Niemand had een sterkere band met Papa Chilly dan Chris. Hij vond het heerlijk om zij aan zij met zijn opa te werken, oliefilters te vervangen en voorruiten te wassen van klanten die stopten om te tanken. Chris beschouwde Papa Chilly als zijn beste vriend. Hij praatte over alles met hem.
Chris had ook een hechte band met zijn broer – soms te hecht naar C.J.’s zin. Kleine broer volgde grote broer overal waar hij ging. C.J. en zijn vrienden zagen Chris vaak als een lastpak. Hij wist gewoon nooit wanneer hij zijn mond moest houden.
Toen Chris drie jaar was, kocht Charles een paar Fisher-Price-manden en zette in de kelder een speelveld op met rood lint. Daarna keek hij toe hoe zijn zoons het deden. Toen Chris opgroeide in de schaduw van Wake Forest, was hij een groot fan van de ACC (en Michael Jordan, natuurlijk). Rooting for the Demon Deacons was een no-brainer, vooral nadat Tim Duncan in 1993 naar Wake kwam.
Chris leerde veel over liefde, discipline en basketbal van zijn ouders. Charles en Robin speelden een actieve rol in het leven van hun beide zonen. Chris en C.J. werden aangemoedigd – en verwacht – om op school goed op te letten, hard te studeren en goede cijfers te halen. Schuttingtaal werd niet getolereerd, en videospelletjes waren alleen in het weekend toegestaan. De jongens wisten wat hen te wachten stond als ze over de schreef gingen: een houten peddel met aan de ene kant de tekst “Raad voor Strafvervolging” en aan de andere kant “Slachtoffer tekent hier”.
Tijdens zijn jeugd was voetbal de sport die Chris de meeste aandacht opleverde. Hoewel hij niet groot genoeg was, was hij snel, slim en een charismatische leider. Hij speelde quarterback, running back en linebacker, en zijn coaches haalden hem nooit van het veld. Charles miste zelden een wedstrijd en was zelden in staat om zijn aandacht alleen op het netvlies te houden. Toen hij hoorde dat een van Chris’ voetbaltrainers cement legde, vroeg hij hem om op een nabijgelegen heuvel een basketbalveld voor zijn zoons te bouwen.
Toen Chris aan zijn eerste jaar op de West Forsyth High School toe was, had hij niet de illusie dat hij bij het varsity basketbalteam zou komen. C.J. was de beste speler van het team, terwijl Chris zijn eerste twee seizoenen in de JV speelde. De tiener, die ruim twee centimeter kleiner was dan 1,80 meter, kon fysiek gewoon niet op tegen de grotere en sterkere tegenstanders.
Chris’ spel begon tot bloei te komen in zijn eerste jaar, nadat C.J. naar Hampton University was gegaan met een basketbalbeurs. Chris groeide uit tot bijna 1,80 meter, zonder ook maar een stap aan snelheid of snelheid te verliezen. Hij leidde West Forsyth naar een 26-4 record en de halve finale van het 4-A staatskampioenschap. Onderweg had hij een gemiddelde van 25 punten, 5,3 assists en 4,4 steals. Die cijfers, plus zijn gemakkelijke glimlach en ontwapenende persoonlijkheid, hielpen hem de eer op te eisen als Central Piedmont Player of the Year.
ON THE RISE
Het duurde niet lang voordat de college coaches aanklopten. Chris werd gerekruteerd door elk ACC programma, inclusief North Carolina. Maar hij had zijn zinnen al lang gezet op Wake Forest. Als junior deed hij een mondelinge toezegging aan de school en daarna kwam hij zo vaak op de campus om te trainen dat het leek alsof hij zich al bij het team had aangesloten. In november 2002 tekende Chris een intentieverklaring voor de Demon Deacons, wat niet meer dan een formaliteit was. Papa Chilly straalde van trots. Na de ceremonie zette hij een Wake hoed op het hoofd van zijn kleinzoon.
Binnen 24 uur echter, stond het leven van Chris op zijn kop. Het nieuws kwam dat de 61-jarige Papa Chilly was beroofd en vermoord door een bende tieners. Chris en zijn familie waren er kapot van. Bijna 2.000 mensen woonden de begrafenis bij. Chris was in een roes, maar een suggestie van een tante bleef in zijn hoofd hangen. De volgende wedstrijd van West Forsyth was tegen Parkland High. Om zijn opa’s nagedachtenis te eren, was hij vastbesloten om 61 punten te scoren.
Chris scoorde er 32 in de eerste helft. Met minder dan drie minuten te gaan, stond zijn totaal op 59. Chris reed over de baan, werd gehackt en maakte een lay-up die binnenrolde. Nadat hij opzettelijk een luchtbal van de foutlijn had geschoten, kwam hij uit het spel en stortte hij in de armen van zijn vader ineen, ongecontroleerd snikkend.
Hoewel West Forsyth niet slaagde in zijn poging om de 4-A state title te bemachtigen, was Chris onbetwist de beste high schooler van North Carolina. Hij eindigde het seizoen met fenomenale statistieken, waaronder 30,8 punten per wedstrijd, acht assists, zes steals en vijf rebounds. Hij werd Parade All-American en USA Today’s All-USA high school second team. AP verkoos hem tot North Carolina High School Player of the Year, en de Charlotte Observer riep hem uit tot North Carolina’s Mr.