Mijn zoon Sam is weg naar de universiteit, dus op een lentezondagmiddag neem ik zijn kamer over en ga op zijn bed liggen, omringd door rock-‘n-rollposters, om naar de Phillies te kijken.
Omstreeks de vijfde inning komt mijn vrouw binnen: “Ik ging net in je e-mail om een van Sam te lezen, en er was er een van Erin. Ik ben blij dat ik die van Sam heb gelezen; ik wou dat ik die van Erin niet had gelezen. Maar nu weet ik het tenminste.”
“Wat weten?”
“Ga het lezen.”
Karen verlaat Sam’s kamer. Ik verroer me niet. De Phils zijn aan de beurt. Hoe dan ook, er is echt geen reden om naar beneden naar de computer te racen, want Erin is een vriendin, gewoon een vriendin, een nieuwe vriendin. Dus er is zeker geen reden om hier al te gretig te zijn.
Het spel wordt echter een beetje wazig. Karen en ik zijn nu alleen – onze andere zoon, Sam’s jongere broer, Nick, zit ook op de universiteit. Bovendien heb ik mijn baan opgezegd en werk nu thuis voor mezelf.
Karen plaagt me dat Erin en ik gek op elkaar zijn. Erin keerde terug naar de VS na twee decennia in Ierland; we ontmoetten elkaar via een familievriend. Er zijn diners geweest voor een half dozijn mensen. Karen zegt dat we doen, Erin en ik, alsof er niemand anders is. Het enige wat we doen is praten.
Ik had een wilde droom dat we op de snelweg zaten in een splinternieuwe witte BMW. Ik reed, ik moest 80 km per uur om iedereen bij te houden en… dit kan maar één ding betekenen: we gaan ons boek schrijven en onderweg zullen we ons in allerlei bochten wringen, maar uiteindelijk zullen we miljarden dollars verdienen en in hele snelle BMW’s rijden!
Erin’s e-mail. Een waardeloze droom. Tijdens een etentje bij haar thuis, hadden we het over samen een boek schrijven. Ik kom terug naar boven om de Phils te controleren, maar eerst steek ik mijn hoofd in mijn slaapkamer, waar Karen aan het lezen is: “Ik denk niet dat het iets is. Een droom. Wat maakt het uit?”
Mijn vrouw kronkelt een beetje op een manier die ik herken, een manier die betekent, omdat haar ogen haar boek niet verlaten: “Ben je een idioot?”
Ik ga terug naar Sams bed. Dromen zijn als academici. Ze graven diep en zeggen alles, maar ook niets.
(Wat is er zo verkeerd aan het bekijken van de Facebook-pagina van een ex? Het is een van de vijf manieren waarop mannen stiekem vreemdgaan.
Toen ik haar voor het eerst ontmoette, bij een vriend thuis, stonden Erin en ik alleen in de woonkamer – iedereen was naar de keuken verhuisd, waar het eten bijna klaar was – en spraken over waar we mee bezig waren.
Het schemerde; er brandde geen licht. Ik weet niet meer wat we zeiden.
Ik weet nog wel hoe ze pauzeerde, bevroren, alsof er iets berekend of opgelost moest worden. Erin is mager en hoekig, en haar haar is een beetje een warboel, zoals dat van een 11-jarig jongetje. Ze draagt een bril en geen make-up. Ze heeft vier boeken gepubliceerd. Ze heeft een ironische lach en een mooi gebit. We spraken over precies datgene wat we doen. Ik bewoog ook niet.
Avonds liggen we op tegenover elkaar geplaatste banken, Karen en ik, de krant te lezen.
“Het probleem is dat je het recht voor mijn neus doet,” zegt ze.
“Wat doen? Ik doe niets.”
Mijn vrouw kijkt omhoog naar het plafond. Het is een paar dagen nadat Erin haar droom deelde. Karen glimlacht een beetje.
“We praten alleen maar over werk,” zeg ik tegen haar.
“Jullie twee doen alsof er niemand anders is.”
Haar papier glijdt op de grond. Ze draait zich om, legt haar handen tegen elkaar en laat haar wang erop rusten. Karen is moe, ze is therapeute op een privé-school. “Hoe gaat het met Erin?”
“Ik weet het niet.”
“Wat, praten jullie tortelduifjes niet met elkaar?”
“Ze is angstig. Ze zoekt werk.”
En jij?”
“Ik?”
“Wat zoek jij?”
De krant ligt opgevouwen op mijn schoot. Karen heeft een uitgebluste kijk op mannen. Haar vader vertelde haar ooit dat hij geen enkele man kende die zijn vrouw trouw was, inclusief hemzelf.
Karens kijk op mij: Misschien vertel ik haar de waarheid, al is het net zo waarschijnlijk dat ik een liegende, bedriegende klootzak ben.
(Verwant: 5 Redenen waarom mannen vreemdgaan-en hoe trouw te blijven.)
Erin en ik zijn niet alleen samen geweest, en dat zijn we ook niet op deze avond. Niet in het begin.
We worstelen ons door een lezing in een plaatselijke boekwinkel – iets waar we per e-mail mee hebben ingestemd, als aan huis gebonden krabbelaars die gemeenschap nodig hebben. Pas daarna, als ik Erin de lange oprijlaan naar haar gehuurde koetshuis oprijd, zijn we alleen.
Op dat moment ligt Karen, die om vijf uur ’s ochtends opstaat, thuis vast te slapen. Erin en ik zitten in mijn auto en praten wat.
Een lichte druk bouwt zich op in mijn hoofd, die alle gedachten lijkt te verdringen behalve deze: Ik kan Erin rondrijden, haar vriend zijn, en het is allemaal onder controle. Waarom niet? Ik ben een man van genoeg aanzien, in een blauwe blazer, die gewoon zijn arm aanbiedt.
Het is glad. Het is gemakkelijk. We praten nog een minuut, of nog een kwartier, en dan stoppen we, en is het tijd. Ik omhels Erin. Het is een omhelzing die zegt dat we boven het strijdgewoel staan.
“Ik wist niet of je in Amerika een vriend hoort te omhelzen of welterusten moet kussen,” zegt ze. Twee decennia is een lange tijd om weg te zijn.
“Een van beide,” bied ik aan.
“Welterusten.”
“Welterusten.”
Als ik me omdraai en wegrijd van haar koetshuis, denk ik aan Erins accent. Het is niet Iers, maar klinkt een beetje Europees, besluit ik. Ze staat op haar r’s. Maar uiteindelijk verloopt mijn avond niet zo gladjes. Of gemakkelijk.
Als ik bij mijn huis optrek, piept mijn mobieltje. Een sms, van mijn vrouw: Waar ben je? Het is iets na middernacht. Ik heb nog nooit een blauwe blazer gehad.
“Je zou met haar naar bed gaan als je single was.”
Het is de volgende avond. Karen en ik zitten op onze banken. “Daar ben ik niet in geïnteresseerd.”
Ik bedenk waarom ze zo zeker lijkt. Erin en ik blijven aan de eettafel zitten nadat de anderen zijn opgestaan. Voor mij lijkt het noodzakelijk. Ze probeert een roman te schrijven. Ze heeft ideeën. Ze heeft een klankbord nodig.
Ze heeft mij nodig – om het maar niet al te cru te zeggen.
“Ik zou waarschijnlijk met haar naar bed gaan,” zeg ik tegen Karen. “Maar het zou geen goed idee zijn.”
We zwijgen en ik denk: Is dit hoe onze avonden samen alleen zullen verlopen?
Blijkbaar wel.
“Ik dacht ergens aan,” vertelt Karen me de volgende avond. “Toen ik een keer in Berkeley kwam, ontmoette ik een jongen in die coffeeshop.”
“Welke coffeeshop?”
“In Berkeley, in het centrum.”
“Caffe Med?”
“Ja, die tent op Telegraph.”
Dat was 25 jaar geleden. Mijn vrouw en ik hadden elkaar zelf in een koffiehuis ontmoet, in Pennsylvania. Ik woonde in Berkeley toen ik verkering had met Karen, een serveerster. Ik herinnerde me hoe ik haar een fooi van 5 dollar gaf, alleen voor de koffie, hoe ons begin stormachtig was, hoe ze me kwam opzoeken in Berkeley, hoe we elkaar nauwelijks kenden maar besloten het toch te proberen.
Dit verhaal, haar verhaal, is compleet nieuw voor me: Dat op een dag, tijdens een van haar bezoeken, in het oude hippiehol Caffe Med, waar romans werden geschreven en drugsdeals werden gesloten, Karen urenlang met een man praatte.
Het was dynamisch, een intense band. Ze ging met hem weg, liep met hem mee naar zijn appartement. Maar ze ging niet naar binnen.
“Ik was erg trots op mezelf,” vertelt ze. “Ik hoefde niet met hem mee naar boven. Dat hoefde ik niet meer te doen.”
O-kay. “Hij heeft me een keer gebeld, in Pennsylvania.”
“Dus je hebt hem je nummer gegeven.”
“Ja,” zegt ze. “Dat heb ik gedaan.”
(Hoe trouw was ze aan haar oude vriendjes voordat je haar ontmoette? Ontdek de potentiële rode vlag in het verleden van je partner.)
We zijn er stil van. Het voelt vreemd om dit stukje oude geschiedenis te horen.
Hoewel het niet oud aanvoelt. Het is alsof ik plotseling heel ver van huis ben en op mijn vrouw stuit, die daar buiten in de wereld is, los van mij.
Maar ik weet wat ze aan het doen is; het is geen bekentenis. Ik besluit er meteen in te duiken.
“Ik denk dat het twee dingen zijn,” zeg ik.
Dat laat ik even zitten, tot ze zegt: “Je denkt wat zijn twee dingen?”
“Ik wil dat Erin mij wil,” zeg ik. “Omdat ze het goed heeft gedaan. We doen hetzelfde. Ze is succesvol, en als ze in mij geïnteresseerd is, zegt dat iets over mij.”
We geven die gedachte de nodige aandacht. Dan zegt Karen: “En dat andere?”
“Ze is een idee. Zij is het niet, precies. Ze is een idee.”
Stilte. Als mijn vrouw nu rookte, zou ze gelijkmatig uitademen.
Ik heb de waarheid verteld, in al haar glorieuze dwaasheid, iets waar ik net zo glorierijk stompzinnig over was, tot mijn vrouw erin slaagde het los te wrikken. Seks mag dan absurd zijn, maar liefde, daar komen we telkens weer achter, is echt vreemd.
De moeilijkst te krijgen vrouw, en misschien wel degene die we echt denken te willen, staat hoger in de voedselketen dan wij en wil ons daarom niet.
Dat is wat we aannemen, en met goede reden: het is waar.
(Verwant: De Top 20 eigenschappen die vrouwen in een man willen.)
Merendeel van de tijd krijgen vrouwen met grote belangen mannen met grote belangen. Maar wat als ze ons toevallig wel wil…
Toen we Erin en wat andere vrienden voor het eerst te eten kregen, gaf ik haar een rondleiding door het huis. In de eetkamer liet ik haar foto’s zien van Karens Russische voorouders; plotseling zei Erin: “Bob, had jij rood haar?”
Ze staarde naar een foto van mijn bruiloft waarop ik mijn vader de hand schudde. Ik raapte hem op en we bekeken hem samen. Mijn haar is altijd bruin geweest, maar nu is het zout-en-peper. Op de foto is het een andere, vreemde kleur.
“Ik denk het wel,” zeg ik tegen Erin, alsof ik een fundamentele waarheid over mezelf heb ontdekt. “Ik denk dat het ooit rood was.”
Dat niet meer. Hoewel mijn vrouw nog steeds sceptisch is. Ze is er zeker van dat Erin niet zomaar een idee is. Ik breng mijn dagen thuis door, alleen, werkend, terwijl mijn vrouw naar haar werk is.
Maar er is een waarschuwing gekomen, met dank aan mijn dappere nieuwe leven, waarin alles mogelijk lijkt: Ik kan maar beter weten wie ik ben.