Vandaag ontdekte ik dat krokodillen echt tranen laten als ze eten.
Het is al eeuwen bekend dat krokodillen huilen als ze eten. Een van de vroegste verwijzingen hiernaar komt uit de 14e eeuwse bestseller The Voyage and Travel of Sir John Madeville, waarin de auteur schrijft
In dat land en door heel Inde zijn grote overvloed van krokodillen, dat is een soort van lange slangen, zoals ik al eerder heb gezegd. En ’s nachts vertoeven zij in het water, en overdag op het land, in rotsen en in grotten. En zij eten geen vlees in de hele winter, maar zij liggen als in een droom, zoals de slangen doen. Deze slangen doden mensen, en zij eten hen huilend op; en als zij eten bewegen zij de bovenkaak, en niet de onderkaak, en zij hebben geen tong.
Andere dergelijke verwijzingen naar krokodillen als berouwvolle eters zijn te vinden in zowel Shakespeare’s Othello als Henry VI toneelstukken.
Afgezien van antropomorfiseringen als “krokodillen huilen omdat ze verdrietig zijn omdat ze iets hebben gedood”, blijkt er een fysiologische reden te zijn voor het verschijnsel, hoewel bepaalde bijzonderheden daarover nog steeds ter discussie staan.
In 2007 observeerden zoöloog Ken Vliet en neuroloog Dr. D. Malcolm Shaner naaste verwanten van krokodillen, kaaimannen en alligators, terwijl deze reptielen aan het eten waren, en namen dit op video op. Wat zij zagen was dat deze reptielen inderdaad tranen produceren wanneer zij eten en dat bij sommigen de tranen zelfs “schuimen en bubbelen” rond hun ogen. Vliets conclusie was dat de productie van zoveel tranen het resultaat is van het sissen en hijgen dat de dieren maken tijdens het verslinden van hun prooi. Dit eetgedrag dwingt lucht door de sinussen en stimuleert de lacrimale klier tot de productie van overvloedige tranen. Een deel van de ontsnappende lucht veroorzaakt ook het schuimen en borrelen waarvan zij getuige waren.
Andere krokodillendeskundigen zoals Adam Britton suggereren dat wanneer een krokodil hard op zijn prooi bijt, dit tranen uit de traanbuisjes perst, waardoor het huilende effect ontstaat. Een soortgelijke verklaring die is voorgesteld is dat opgehoopte tranen er bijna altijd zijn, verzameld onder het oog, en beginnen te lopen langs de kaken van de krokodil als hij krachtig zijn kop beweegt tijdens het eten.
Sommige deskundigen beweren dat de geproduceerde tranen gewoon een beschermende maatregel zijn tijdens de gewelddadige acties die een krokodil pleegt te omringen bij het onderwerpen van zijn prooi. In combinatie met het terugtrekken van hun ogen in hun kop als ze hun bek manipuleren, kunnen deze tranen helpen voorkomen dat de ogen worden beschadigd door brokstukken in het water of het gewelddadige geseling door een dier dat een gevecht aangaat.
Bonusfeiten:
- Krokodilachtigen hebben twee vormen van tranen die uit twee verschillende bronnen worden geproduceerd. De eerste komt uit een lacrimale klier die zich onder het achterste deel van het oogkas bevindt. Deze tranen schijnen het oog op dezelfde manier te helpen smeren als de klieren bij de mens doen. Krokodillen hebben ook een derde ooglid, het zogenaamde nictitating membraan. Dit membraan is helder, en wanneer het gesloten is, kan de krokodil zien terwijl hij onder water toch zijn oogvochtigheid behoudt. Het tweede type tranen wordt geproduceerd door gespecialiseerde klieren die Harderiaanse klieren worden genoemd. Deze bevinden zich aan de onderkant van de voorste rand van hun derde ooglid. Deze klieren scheiden een speciale olieachtige traan af. Men denkt dat dit type helpt de ogen te beschermen tegen de osmotische effecten van water op het hoornvlies.
- “Krokodillentranen” is een veelgebruikte term wanneer iemand tranen laat in een poging anderen te laten denken dat hij spijt heeft of verdrietig is, zelfs wanneer hij dat niet is.
- Krokodillentranensyndroom, in de medische wereld bekend als “eet-geïnduceerde hyperlacrimatie”, is een menselijke aandoening waarbij een persoon spontaan tranen gaat laten wanneer hij eet. Het probleem kan verschillende oorzaken hebben, zoals Bell’s palsy. Het mechanisme achter de tranen is beschadiging van de zenuwen die de speekselklier bedienen.
- Patricia Webster uit Maidstone, Engeland heeft een zeldzame vorm van het Guillain-Barré-syndroom, bekend als het Miller Fisher-syndroom (dat slechts bij ongeveer 5% van dergelijke patiënten voorkomt). Deze aandoening beschadigt verschillende gezichtszenuwen van de patiënt, met name de oculomotorische, trochleaire en abducenszenuwen. Patricia ontdekte dat een complicatie van haar ziekte was dat ze niet kon eten zonder tranen te krijgen! Haar artsen besloten een onconventionele aanpak te proberen en begonnen haar te behandelen met Botox (Onabotulinomtoxine A) injecties. Botox wordt vaak gebruikt als cosmetische behandeling en is een neurotoxine dat zenuwsignalen blokkeert. Dit kan helpen bij oncontroleerbare aanspanningen en bewegingen van spieren en, wanneer het in een zweetklier wordt geïnjecteerd, vermindert het de hoeveelheid zweet die de klier produceert. Ik veronderstel dat haar artsen dachten dat als het werkt op zweetklieren waarom dan niet op lacrimale klieren? Wat zij ontdekten was dat Patricia’s oncontroleerbare tranen ophielden na de eerste behandeling.
- Een 6-jarig meisje, dat ook uit Engeland komt, is ook vreemd genoeg behept met onbedoeld huilen. In haar geval huilt ze echter niet tijdens het eten. In plaats daarvan krijgt ze waterige ogen telkens als ze plast! Haar artsen dachten aanvankelijk dat dit te wijten kon zijn aan een abnormale zenuwbaan in een gebied van haar hersenen dat de pons wordt genoemd. Dit deel van de hersenen regelt zowel het plassen als de traanproductie. Toen we het meisje onderzochten, werd deze theorie minder waarschijnlijk, omdat haar kaak ook openviel en ze begon in de ruimte te staren op een niet reagerende manier telkens als ze plaste. De precieze oorzaak van de aandoening van het arme meisje blijft vooralsnog een mysterie. Misschien is het lupus!!! (Het is nooit lupus.) 😉
- Er is weinig verschil tussen alligators en krokodillen. Hoewel ze technisch gezien verschillende soorten zijn, worden ze samen met kaaimannen en gharialen gegroepeerd in de reptielenorde “krokodilachtigen”, waarvan er in totaal 23 soorten in deze orde zijn. De uitspraak “alle krokodillen zijn krokodillen, maar niet alle krokodillen zijn alligators” is dus een waarheid als een koe, die de geesten kan doen duizelen! Afhankelijk van de soort, is de beste manier om het verschil te zien hun locatie en het uiterlijk van hun snuit. Alligators leven meestal in zoet water en krokodillen in zout water. Krokodillen kunnen in een meer zoute omgeving leven omdat zij klieren op hun tong hebben die overtollig zout kunnen afvoeren. Alligators hebben deze klieren ook, maar ze werken niet zo goed.
- Een andere manier om ze uit elkaar te houden is te kijken naar de vorm van hun snuit. Alligators hebben meestal een bredere, U-vormige snuit, terwijl krokodillen meestal een lange, spitse, V-vormige snuit hebben. Mocht je in die paniektoestand, vlak voordat de bek van het reptiel zich vastbijt in je been, onzeker zijn over je U’s en V’s, en je nieuwsgierige geest wil weten wat er precies op het punt staat je op te eten, dan hebben krokodillen meestal tanden die boven hun bovenlip uitsteken wanneer hun bek gesloten is. De tanden van alligators zijn meestal bedekt.