Is er enige waarheid achter “we kunnen nog steeds vrienden zijn”?
Het eerste meisje waar ik echt gevoelens voor had, was een goede vriendin op de middelbare school. We kenden elkaar al twee jaar, zaten naast elkaar in de klas en gingen met elkaar om, maar alles onder een platonisch voorwendsel.
Toen, in de zomer van mijn laatste jaar, begon alles te veranderen. Ik was er al voor uitgekomen dat ik biseksueel was, maar zij ontdekte voor het eerst haar eigen belangstelling voor vrouwen.
Ik weet niet zeker wanneer ik romantisch naar haar begon te kijken – of dat ik dat altijd al had gedaan – maar toen ze eenmaal open was over haar seksualiteit, begon onze vriendschap uit te groeien tot iets meer.
Terwijl ze op de universiteit zat, spraken we elkaar elke dag via de telefoon, en toen ze in de zomer weer thuiskwam, begonnen we met elkaar om te gaan. Hoewel onze relatie zich nooit verder ontwikkelde dan het beginstadium van elkaar versieren en elkaar aanvoelen achter in de auto, hadden we wel een relatie. De grens tussen vriendschap en romantiek was overschreden, en er was geen weg meer terug.
Toch duurde onze affaire niet lang – we realiseerden ons allebei vrij snel dat we verschillende dingen van elkaar wilden. Zij wilde een serieuze relatie, maar ik was er niet klaar voor om me te binden aan iemand die uren verderop woonde.
Op te merken dat haar gelovige familie niet wist dat ze biseksueel was. Ze was niet van plan om het hen snel te vertellen, en ik was onzeker over hoe een serieuze relatie eruit zou zien met iemand die me niet eens thuis kon brengen.
De beslissing om er een eind aan te maken voordat het te serieus werd, was een wederzijdse keuze. Hoewel mijn hart pijn deed bij de gedachte haar te moeten laten gaan, wist ik ook dat ik nog niet klaar was voor een serieuze langeafstandsrelatie – en een leuke flirt was voor haar niet genoeg.
“We kunnen nog steeds vrienden zijn,” zei ze, “ik wil je vriendschap niet verliezen.”
“Ik ook niet,” zei ik tegen haar. En eerlijk gezegd, wilde ik dat ook niet. We waren tenslotte al goede vrienden voor onze kortstondige romance. Twee jaar vriendschap kon toch onmogelijk een paar maanden tenietdoen?
Het duurde helaas niet lang voordat ik erachter kwam dat bevriend zijn met je ex net zoiets is als door een mijnenveld navigeren.
Je gespreksonderwerpen zijn beperkt
Voordat we verkering hadden, kon ik met dit meisje over alles praten – relaties, verliefdheden, privégevoelens.
Na afloop begon ik te merken dat onze gespreksonderwerpen beperkt waren. Ik kon haar niet meer vertellen over de leuke jongen in de Engelse les of de knappe barista – zelfs toegeven dat ik mensen aantrekkelijk vond of een oogje had voelde ongemakkelijk.
Onze gesprekken beperkten zich tot strikt platonische onderwerpen als werk of school. Af en toe dreven we af naar diepere onderwerpen, maar er was een onzichtbare spanning tussen ons. Onze vriendschap, die eerst als een dikke, metalen draad was geweest, was nu een dun, stroperig draadje.
Hoe graag ik ook wilde dat de spanning tussen ons zou verdwijnen, er was geen eenvoudige oplossing. We hadden een grens overschreden, en er was geen weg meer terug.
Ik heb sindsdien ontdekt dat dit waarschijnlijk het grootste probleem is als je vrienden wilt zijn met je ex. Tenzij je relatie tientallen jaren geleden is begonnen, hangt er een ongemakkelijk gevoel in de lucht. Je kunt niet echt over je liefdesleven praten – niet als je al intiem bij elkaar betrokken bent geweest.
En, over intimiteit gesproken, vriendschappen met de exen kunnen maar zo hecht worden. Als je niet oppast, kunnen een-op-een uitstapjes beginnen te voelen als afspraakjes. Een platonisch uitje naar de film of een gezellig etentje kan lang vervlogen gevoelens naar boven brengen. Het is moeilijk om over iemand heen te komen als je erdoor omringd bent.
Het is pijnlijk om te zien hoe ze verder gaan
Toen we midden in een post-breakup vriendschap zaten, biechtte mijn ex op dat ze iemand zag. Hoewel ik niet dacht dat ik nog gevoelens voor haar had, was het verrassend pijnlijk om te weten dat ze een nieuwe relatie had.
In een poging om wat van de ongemakkelijkheid weg te nemen en onze vriendschap te herstellen, probeerde ze me te vertellen over de jongen met wie ze omging – alsof we nog steeds dezelfde tienermeisjes waren die op haar bed lagen te lachen en te roddelen. Het weten van de details van hun relatie maakte onze toch al gespannen vriendschap alleen maar gespannener.
Wat had ik daarop moeten zeggen?
Gee, bedankt dat je me hebt laten weten dat je nog steeds seksueel actief bent!
Goed dat je verder gaat, maar terwijl jij op afspraakjes gaat, eet ik havermout met mijn katten.
Ik heb het uiteindelijk bij: “O, wow! Ik ben zo blij voor je,” alsof ik niet het gevoel had dat iemand me een klap in mijn maag had gegeven.
Elk gesprek met haar voelde als een pijnlijke herinnering aan het feit dat zij gelukkig was en verder ging, en ik haar nog niet had ingehaald. Als dit een race was, dan won zij met een ruime voorsprong.
Hoewel de pijn van je ex die verdergaat met de tijd makkelijker te verdragen is, is het verstikkend bij een nieuwe breuk. Het is alsof iemand zout in een open wond strooit, elke keer als je met je ex communiceert. Als je niet meer bevriend bent met je ex, hoef je misschien alleen online of via wederzijdse vrienden bewijs te zien van hun nieuwe relatie.
Een van de vreselijke nadelen van ex-vriendschappen is echter dat je altijd uit de eerste hand op de hoogte zult zijn van hun nieuwe relaties, en het zal voelen alsof de wond van je relatiebreuk steeds opnieuw wordt geopend.
Vrienden zijn met een ex is (bijna) onmogelijk
Als ik iets van deze ervaring heb geleerd, is het wel dat je geen vrienden moet worden met je ex – althans, niet meteen. De klassieker “We kunnen nog steeds vrienden zijn” is veel makkelijker gezegd dan gedaan.
In de meeste gevallen zal elke vriendschap die je hebt beperkt zijn. Het maakt niet uit of je vroeger beste vrienden was – het is gewoon niet hetzelfde. Om nog maar te zwijgen van het feit dat tijdens het streven naar vriendschap oude gevoelens de kop op kunnen steken en je kunnen beletten verder te gaan met je leven. Of, erger nog, dat je moet toekijken hoe je ex verder gaat terwijl jij aan de zijlijn staat.
Ik zeg niet dat vriendschappen met je ex onmogelijk zijn – elke persoon en relatie is anders, maar ik denk wel dat het een uitdaging is. In mijn geval is de vriendschap die ik na de breuk met mijn ex had, uiteindelijk in het niets verdwenen. Ik denk dat we ons allebei realiseerden dat, als we ooit onze vriendschap in de verre toekomst weer wilden aanwakkeren, we eerst ruimte van elkaar nodig hadden.