In de aflevering van Texan Translation van deze maand heeft Texas Standard met behulp van Lars Hinrichs, hoogleraar Engels aan de University of Texas in Austin, gekeken naar de bekende toespraak van voormalig gouverneur Ann Richards van Texas tijdens de Democratische Nationale Conventie van 1988. Hinrichs is tevens directeur van het Texas English Linguistics Lab aan de UT.
Richards’ toespraak staat bekend om zijn gevatte en vaak bijtende oneliners. Maar Hinrichs richtte zich op de aard van Richards’ Texaanse accent, en hoe ze dat accent gebruikte om een groter punt te maken over politieke en culturele verdeeldheid. Richards hield de toespraak toen ze nog geen gouverneur van Texas was, maar thesaurier van de staat. Hier is de eerste regel:
“Ik ben verheugd hier vanavond bij u te zijn, want na al die jaren naar George Bush te hebben geluisterd, vond ik dat u moest weten hoe een echt Texaans accent klinkt,” zei Richards, onder luid applaus.
Hinrichs zei dat haar Texaanse accent gemakkelijk te herkennen is, en dat het waarschijnlijk veel anders zou klinken dan de manier waarop de meerderheid van het nationale tv-publiek sprak. Maar ze gebruikte dat verschil om mensen aan zich te binden.
Op een bepaald moment in haar toespraak sprak ze over opgroeien in een klein stadje in Centraal-Texas:
Ik kan nog steeds het geluid horen van de domino’s die klikten op de marmeren plaat die mijn vader als tafelblad had gevonden. Ik hoor nog het gelach van de mannen die moppen vertelden die je niet mocht horen. Praten over hoe groot dat oude hert was, lachen over mamma die Clorox in de put deed toen de kikker erin viel. Ze spraken over oorlog en Washington en wat dit land nodig had. Ze spraken “straight talk,” en het kwam van mensen die hun leven zo goed mogelijk leefden.
Hinrichs zei in dat fragment dat Richards’ accent sterke Texaans-Engelse trekken had, inclusief de manier waarop ze “sound” en “found” zei. Ze schuwde haar natuurlijke manier van spreken niet om een breder publiek aan te spreken.
“Politici gebruiken vaak volkstaal als ze zich tot het publiek richten. Maar normaal gesproken doen ze dat opzettelijk om hun kiezers te laten zien: ik ben een van jullie; ik spreek zoals jullie,” zei Hinrichs. “Ze richt zich echt tot het hele land, en maakt zich opzettelijk anders. De boodschap hier is … we kunnen verschillend zijn en toch één land.”
Die boodschap van eenheid en inclusie was belangrijk omdat Richards uit een zuidelijke staat kwam waar vaak wantrouwen heerst tegen de mainstream politiek.
Hier is wat Richards zei over die verdeeldheid:
We hebben te horen gekregen dat de belangen van het Zuiden en het Zuidwesten niet dezelfde belangen zijn als die van het Noorden en het Noordoosten. Ze zetten de ene groep tegen de andere op. Ze hebben dit land verdeeld, en in ons isolement denken we dat de regering ons niet zal helpen.
Hinrichs zei dat Richards’ accent sterk is, nogmaals, in dat fragment, in de manier waarop ze “Zuiden”, “verdeeld” en “isolement” zei. Het speelde allemaal in wat hij beschouwde als het punt van haar toespraak: dat veel Amerikanen waren vergeten of achtergelaten, maar dat hun verschillen intrinsiek Amerikaans zijn – met andere woorden, wat ons onderscheidt, maakt ons passend.
“De premisse van haar toespraak is dat veel Amerikanen … dezelfde zorgen hebben, ongeacht waar ze vandaan komen,” zei hij. “Ze hebben een gedeelde menselijkheid, en ze hebben een regering nodig die dat erkent.”
Webverhaal bewerkt door Caroline Covington.