Wordt dansinstructrice
In 1925 werd Graham dansinstructrice aan de Eastman School of Music and Theater in Rochester, New York. Ze begon te experimenteren met moderne dansvormen. “Ik wilde beginnen,” zei ze, “niet met karakters of ideeën, maar met beweging.” Ze verwierp de traditionele passen van het klassieke ballet; ze wilde dat het danslichaam zich zou verhouden tot de natuurlijke beweging en tot de muziek. Ze experimenteerde met wat het lichaam kon doen op basis van zijn eigen structuur, en ontwikkelde wat bekend werd als “percussieve bewegingen”.
Grahams eerste dansen werden uitgevoerd op een kaal podium met alleen kostuums en lichten. De gezichten van de dansers waren strak, hun handen stijf, en hun kostuums kort. Later voegde ze meer decor en verschillende kostuums toe voor het effect. De muziek was modern en meestal speciaal voor de dans gecomponeerd. Isadora Duncan (1878-1927), de eerste moderne danseres, had muziek gebruikt om haar werken te inspireren, maar Graham gebruikte muziek om haar werken dramatischer te maken.
Courtesy of the
.
Grahams creatieproces begon meestal met wat zij een “zekere roering” noemde. Inspiratie kan komen van een klassieke mythe, een gebeurtenis in de Amerikaanse geschiedenis, een verhaal uit de Bijbel, historische figuren, actuele sociale problemen, geschriften, gedichten of schilderijen. Ze ontwikkelde dan een dramatische situatie of personage om het gevoel of idee uit te drukken. Ze vond dan muziek, of vroeg om nieuwe muziek van haar vaste medewerker (medeschepper), Louis Horst, om de inspiratie vast te houden terwijl ze bewegingen creëerde om het uit te drukken. Het doel van Graham’s dans was om een verhoogd bewustzijn van het leven en een groter begrip van de aard van de mens te bewerkstelligen. Dans was voor haar een “innerlijke emotionele ervaring.”
Graham introduceerde een aantal andere nieuwe kenmerken in de moderne dans. Zij introduceerde het gebruik van bewegende decors, gebruikte rekwisieten als symbolen, en combineerde spraak met dans. Ze was ook de eerste die haar groep integreerde, door Afro-Amerikanen en Aziaten in haar vaste gezelschap op te nemen. Ze verving de traditionele ballet-volkse kleding door een recht, donker, lang shirt of de gewone leotard (een strak, eendelig kledingstuk gedragen door dansers). Door het podium, de vloer en de rekwisieten te gebruiken als onderdeel van de dans zelf, produceerde ze een geheel nieuwe danstaal. In 1926 introduceerde Graham deze nieuwe taal in haar eerste solo recital in New York City. Haar eerste grote groepsstuk, Vision of the Apocalypse, werd opgevoerd in 1929. Haar belangrijkste vroege werk was een stuk genaamd Heretic.