AMERIKAAN, GEBOOREN 1959
Van bovenaf gezien lijken de golvende deeltjes aarde die het Storm King Wavefield vormen op natuurlijke wijze op te rijzen uit en te rollen over het met gras begroeide terrein. Tegen de achtergrond van de Schunnemunk Mountain in het westen en de Hudson Highlands in het zuiden en oosten, biedt Maya Lin’s kunstwerk een breed perspectief op het landschap waaruit het oprijst en nodigt het uit tot een diepgaand onderzoek van de grazige steegjes tussen de toppen. De zeven bijna vierhonderd voet lange golven, variërend in hoogte van tien tot vijftien voet, hebben dezelfde schaal als een reeks golven midden op de oceaan. Het resulterende effect herinnert aan de ervaring op zee te zijn, waar het zicht op aangrenzende golven en land verloren gaat tussen de deiningen.
Storm King Wavefield is het grootste en laatste in een serie van drie van Lin’s golfvelden. (De andere twee bevinden zich in Ann Arbor, Michigan, en Miami, Florida.) Lin koos de elf hectare grote site als een milieuherstelproject, een duurzame herbewerking van de voormalige grindgroeve die materiaal leverde voor de New York State Thruway. Toen Storm King in 1960 werd opgericht, bestond een aanzienlijk deel van het terrein uit grote opslagplaatsen van grind in de omliggende velden. Het verwoeste landschap werd op zijn beurt opnieuw aangelegd en gevormd door datzelfde grind. Dit boeiende, onvertelde verhaal wond Lin op. “Ik heb de neiging om werken te maken aan de randen en grenzen van plaatsen…. Ik heb altijd geweten dat ik de serie wilde afsluiten met een veld dat letterlijk, als je erin was, je erin verloor. In samenwerking met het New York State Department of Environmental Conservation, dat de sanering van het terrein goedkeurde en ondersteunde, werkte Lin samen met landschapsarchitecten om het bestaande grind en de bovengrond van het terrein te benutten. De grassoorten die ze introduceerde en het natuurlijke drainagesysteem maken van Wavefield een organisch, levend werk dat zich blijft ontwikkelen.
Lins biografie geeft inzicht in de oorsprong en de beeldtaal van Wavefield. Toen ze opgroeide op het platteland van Ohio, bezocht ze de aarden terpen van de Hopewell en Adena Indianen. Ze leerde over Japanse tuinen en architectuur van haar vader, een keramist en decaan van het College of Fine Arts aan de Ohio University in Athene, die was opgegroeid in een huis in Japanse stijl in China. Deze vroege ervaringen, samen met de invloedrijke innovaties van grondwerkkunstenaars in de jaren zestig en zeventig, hebben mede vorm gegeven aan wat Lins levenslange interesse in het werken met het landschap is geworden.
Lin kreeg al vroeg, toen ze nog studeerde aan de Yale University, grote bekendheid met haar Vietnam Veterans Memorial in Washington, DC. Het opvallende ontwerp van Lin, dat brak met de typische vorm van een gedenkteken, bevat een diepe insnijding in de aarde en is tegelijkertijd diepgaand minimalistisch en metaforisch. Dergelijke kwaliteiten lopen als een rode draad door haar vruchtbare carrière in kunst en architectuur, samen met een niet aflatende inzet voor het milieu. What is Missing?, een doorlopend project op meerdere locaties dat Lin als haar laatste gedenkteken beschouwt, richt zich op het onder de aandacht brengen van de huidige crisis rond biodiversiteit en habitatverlies. “Of het nu gaat om kunst, architectuur of gedenktekens,” merkt ze op, “ik realiseer me nu dat al mijn werk intrinsiek verbonden is met het natuurlijke landschap om ons heen.