Plaats een cupcake voor de neus van mijn kinderen, en ze zullen verschillend reageren. De ene haat glazuur, dus schraapt hij het eraf (een eigenschap die hij niet van mij geërfd heeft). Een eet alleen het glazuur, en laat de naakte cake achter. En de ander eet alles op – en met “alles” bedoel ik ook alles. Cupcakepapier en al.
En als hij een sukkel eet, is dat inclusief het stokje.
Het goede hieraan? Hij laat nooit veel afval achter. Het slechte? Het is gewoon… een beetje vreemd. Ik wil niet oordelen over iemands snackkeuzes, maar zelfs de vreemdste voedselkeuzes zijn, nou ja, voedsel. Ondertussen zit mijn zoon hier een pizza coupon te eten alsof het de echte pizza is.
Hij was ongeveer 2 1/2 toen ik het voor het eerst zag. Ik liep de badkamer in en daar zat hij een hele rol wc-papier leeg te bijten.
Ik was even onder de indruk van zijn bijtkracht (echt, wie kan er nou op een rol wc-papier bijten alsof het een appel is?!
Ik wrikte zijn mond open, maar het was al te laat – de wc-papierrol was al aardig op weg naar zijn spijsverteringsstelsel. Van binnenuit afvegen, zou je kunnen zeggen.
Ik schold hem natuurlijk uit en vertelde hem dat we geen papier eten en dacht dat het daarmee afgelopen was, dat kleine kinderen gewoon dingen in hun mond stoppen, dat het normaal gedrag was dat geen probleem zou zijn.
Maar niet lang daarna zag ik dat hij een Kleenex opat. Daarna, toen hij op de bank TV zat te kijken, scheurde hij gedachteloos stukjes van een babydoekje af en at die op alsof het een emmer popcorn was.
Ik begon me zorgen te maken en belde zijn kinderarts, die me voorstelde hem op te nemen voor een volledig bloedonderzoek om te kijken of hij niet een tekort aan voedingsstoffen had. Dat is dus wat er gebeurde.
Mijn baby werd geprikt en geprikt, zijn bloed werd onderzocht op afwijkingen. Verrassend genoeg was alles in orde; hij was gezond en zijn vitamine- en mineralengehalte was volkomen normaal.
De kinderarts zei dat het om een aandoening ging die pica wordt genoemd – een drang om niet-voedselproducten te eten, meestal dingen als papier, krijt, zeep, vuil of as.
De dokter zei dat het vaak voorkomt bij kinderen met ondervoeding, maar omdat mijn zoon niet ondervoed was, was het waarschijnlijk gedragsmatig en zou hij er wel overheen groeien tegen de tijd dat hij 4 was. Mijn zoon zocht waarschijnlijk gewoon aandacht, zei hij.
Dat is echter het enige deel van de diagnose waar ik het niet mee eens was. Het was nooit aandacht zoekend gedrag. Hij heeft nooit iets gehad van, “Hé, moet je mij zien! Ik ben papier aan het eten!”
Het leek gewoon een heel natuurlijke, bijna verstrooide gewoonte voor hem, op dezelfde nonchalante manier waarop sommige mensen hun haar in de war brengen of aan hun nagels knabbelen. Het gebeurde zowel in het bijzijn van mensen als in een kamer in zijn eentje.
Van zachte papierproducten zoals servetten en babydoekjes ging hij over op het eten van gewoon papier – de bladzijden van boeken bijvoorbeeld, de ruwe randen van notitieboekjes, ongewenste post. Zolang het zijn normale eetgewoonten niet verstoorde (dat was niet zo) en hij niet het risico liep zich te verslikken (hij at kleine beetjes tegelijk), negeerde ik het vrijwel gewoon, me vastklampend aan de overtuiging van zijn arts dat het iets was waar hij wel overheen zou groeien.
Het werd zo normaal om hem papier te zien eten dat ik het na een tijdje zelfs nauwelijks meer opmerkte. Toen we een keer uit eten gingen, had mijn zoon kipreepjes besteld, die in een mandje zaten met blauw-wit geruit papier. Raad eens wat hij als eerste begon te eten? Hint: het waren niet de kipreepjes.
Hij was net aan zijn rietjeswikkel begonnen toen er een mevrouw aan onze tafel kwam zitten.
“Neem me niet kwalijk,” zei ze, terwijl ze naar ons wees en haar wenkbrauwen fronste van bezorgdheid, “maar uw zoon eet dat strooipapiertje op.”
“O, bedankt!” zei ik, alsof ze hem van iets vreselijks had gered, en haalde het papiertje uit zijn mond. Maar toen ze weggelopen was, gaf ik het hem terug. Als ze eens wist, grinnikte ik in mezelf.
Hij is nu elf, en zijn papier-eten is eindelijk tot een acceptabeler niveau gedaald (ik bedoel, als je wikkels van cupcakes en zuignapjes “acceptabel” kunt noemen). Zeven jaar nadat zijn kinderarts voorspelde dat hij er wel overheen zou groeien, doet hij nog steeds zijn eigen recyclingmethode
Maar hoewel hij het papier-eten nog niet helemaal is ontgroeid, doet hij het lang niet zo vaak meer als vroeger en ik denk dat het nu eindelijk ophoudt.
Omdat “mijn broer heeft mijn huiswerk opgegeten” hier een heel legitiem excuus zou kunnen zijn, maar geen enkele leraar zou dat ooit geloven.