In dit meest recente onderzoek bleek azlocillin, een van de top-20 kanshebbers, een totaal van 7.450 verbindingen te overtreffen omdat het effectiever is in het doden van B. burgdorferi en minder bijwerkingen veroorzaakt. De ziekte van Lyme treft jaarlijks meer dan 300.000 mensen, volgens de Centers for Disease Control and Prevention. De ziekte kan verschillende organen aantasten, waaronder de hersenen, de huid, het hart, de gewrichten en het zenuwstelsel, en kan hartproblemen en artritis veroorzaken indien onbehandeld. Symptomen zijn koorts, hoofdpijn, rillingen en spier- en gewrichtspijn.
Traditionele antibiotica, zoals doxycycline, zijn effectief als een vroege kuur voor de infectie bij de meerderheid van de patiënten, maar het blijft onduidelijk waarom deze medicijnen 10% tot 20% van de patiënten niet behandelen, zei Rajadas.
“Sommige onderzoekers denken dat dit te wijten kan zijn aan medicijn-tolerante bacteriën die in het lichaam leven en ziekte blijven veroorzaken,” zei Rajadas, die ook lid is van de Lyme Ziekte Werkgroep in Stanford. “Anderen geloven dat het een immuunstoornis is, veroorzaakt door bacteriën tijdens de eerste blootstelling, die een eeuwigdurende ontstekingstoestand veroorzaakt. Wat de oorzaak ook is, de pijn voor patiënten is nog steeds heel reëel.”
Azlocilline komt als beste uit de bus
Het medicijn, dat niet op de markt is, werd getest in muismodellen van de ziekte van Lyme met een interval van zeven dagen, 14 dagen en 21 dagen en bleek de infectie te elimineren. Voor het eerst bleek azlocilline ook effectief te zijn in het doden van drug-tolerante vormen van B. burgdorferi in laboratoriumschotels, wat erop wijst dat het zou kunnen werken als een therapie voor slepende symptomen van de ziekte van Lyme.
Pothineni en Rajadas hebben patent aangevraagd op de verbinding voor de behandeling van de ziekte van Lyme en werken samen met een bedrijf aan de ontwikkeling van een orale vorm van het geneesmiddel. Onderzoekers zijn van plan een klinische proef uit te voeren.
Rajadas is ook hoogleraar bio-engineering en therapeutische wetenschappen aan de University of California-San Francisco.
Andere Stanford co-auteurs zijn Hari-Hara S. K. Potula, PhD, senior onderzoekswetenschapper; postdoctorale wetenschappers Aditya Ambati, PhD, en Venkata Mallajosyula, PhD; senior onderzoekswetenschapper Mohammed Inayathullah, PhD; en stagiair Mohamed Sohail Ahmed.
Een onderzoeker van het Loyola College in India heeft ook bijgedragen aan het werk.
De studie werd gefinancierd door de Bay Area Lyme Foundation en het Laurel STEM Fund.