#1: Krijg de aandacht
Meer dan 2000 jaar voor Monroe legde Aristoteles de basispijlers van een goede persuasieve toespraak vast. Volgens hem is een van de belangrijkste waarden van een goede spreker ethos – of geloofwaardigheid.
Je kunt geloofwaardigheid op de volgende manieren vaststellen:
-
Je kunt wijzen op je betrouwbaarheid – Kun je erop vertrouwen dat je de waarheid vertelt?
-
Gelijkenis met uw luisteraars – Identificeert uw publiek zich met u?
-
Autoriteit in het veld – Bent u een autoriteit in de niche en het onderwerp?
-
Reputatie – Hoeveel expertise denkt uw publiek dat u op dit gebied hebt?
Hoe kunt u dit bereiken zonder te opdringerig of zelfbewust te zijn?
In een werkgerelateerde omgeving waar uw publiek uw beroep en vakgebied kent, moet u subtiel laten doorschemeren dat u het onderwerp grondig hebt bestudeerd. Zeg iets als:
Tijdens het onderzoek naar het onderwerp kwam ik een veelvoorkomend probleem onder deskundigen tegen…
Dit vertelt je luisteraars dat ze moeten luisteren om te leren.
Verder moet je ervoor zorgen dat je de aandacht van je publiek voor de rest van je speech vasthoudt.
Dit kun je op verschillende manieren doen. Ik zal de TED-talk van Ken Robinson uit 2006 gebruiken om een aantal van de volgende stappen te demonstreren.
Ten eerste: geef een sterk argument waarom je onderwerp belangrijk is voor je toehoorders.
Dus ik heb een groot belang bij onderwijs, en ik denk dat we dat allemaal hebben. We hebben er een enorm belang bij, deels omdat het onderwijs bedoeld is om ons naar een toekomst te leiden die we niet kunnen bevatten.
Je kunt ze ook laten schrikken met een controversiële uitspraak.
En mijn stelling is dat alle kinderen enorme talenten hebben. En we verkwisten ze, vrij meedogenloos.
Maak ze nieuwsgierig naar het onderwerp en bouw spanning op.
Als je erover nadenkt, gaan kinderen die dit jaar naar school gaan in 2065 met pensioen. Niemand heeft een idee, ondanks alle expertise van de afgelopen vier dagen, hoe de wereld er over vijf jaar uit zal zien.
Je kunt ook beginnen met een geestig citaat van een beroemd iemand.
Zoals Churchill ooit opmerkte: “Succes is niet definitief; mislukking is niet fataal: het is de moed om door te gaan die telt.”
Gebruik een anekdote.
Ik hoorde onlangs een prachtig verhaal — ik vertel het graag — over een klein meisje dat tekenles had. Ze was zes jaar oud en zat achteraan te tekenen. De lerares zei dat dit meisje bijna nooit oplette, maar tijdens deze tekenles deed ze dat wel. De lerares was gefascineerd. Ze ging naar haar toe en zei, “Wat ben je aan het tekenen?” En het meisje zei, “Ik teken een tekening van God.” En de lerares zei, “Maar niemand weet hoe God eruit ziet.” En het meisje zei: “Over een minuutje wel.”
Stel een retorische vraag en zet ze aan het denken.
Waarom denk je dat dit onderwerp nu zo dringend is?
En toon ten slotte video’s, foto’s, illustraties of andere visuele hulpmiddelen om de aandacht te trekken.
#2: Stel de behoefte vast
De volgende stap is om het probleem uit te leggen. Zorg ervoor dat je luisteraars de urgentie van de behoefte voelen, maar overdrijf niet, houd het relateerbaar.
Dus ik wil het hebben over onderwijs en ik wil het hebben over creativiteit. Mijn stelling is dat creativiteit nu net zo belangrijk is in het onderwijs als geletterdheid, en dat we het met dezelfde status moeten behandelen.
Je kunt statistische gegevens aandragen om de urgentie te benadrukken.
In de komende 30 jaar zullen volgens UNESCO wereldwijd meer mensen een diploma in het onderwijs halen dan sinds het begin van de geschiedenis.
Het is ook nuttig om getuigenissen te delen van mensen die direct met het probleem te maken hebben:
Zo, deze eikenhouten gelambriseerde kamer, en ze was daar met haar moeder, en ze werd geleid en ging op deze stoel aan het eind zitten, en ze zat 20 minuten op haar handen terwijl deze man met haar moeder sprak over de problemen die Gillian op school had.Omdat ze mensen stoorde; haar huiswerk was altijd te laat; enzovoort, klein kind van acht. Uiteindelijk ging de dokter naast Gillian zitten, en zei: “Ik heb geluisterd naar al die dingen die je moeder me verteld heeft, ik moet haar even onder vier ogen spreken. Wacht hier. We komen zo terug, het duurt niet lang,” en ze gingen bij haar weg.
Maar toen ze de kamer uitgingen, zette hij de radio aan die op zijn bureau stond. En toen ze naar buiten gingen, zei hij tegen haar moeder: “Blijf gewoon staan en kijk naar haar.” En op het moment dat ze de kamer verlieten, stond ze op, bewegend op de muziek. Ze keken een paar minuten en toen zei hij tegen haar moeder: “Mevrouw Lynne, Gillian is niet ziek, ze is een danseres. Breng haar naar een dansschool.
Ik vroeg: “Wat is er gebeurd?” Ze zei: “Het is haar gelukt. Ik kan je niet vertellen hoe geweldig het was. We liepen die zaal binnen en hij zat vol met mensen zoals ik. Mensen die niet stil konden zitten. Mensen die moesten bewegen om na te denken. Maar toen ze de kamer uitgingen, zette hij de radio aan die op zijn bureau stond. En toen ze naar buiten gingen, zei hij tegen haar moeder: “Blijf gewoon staan en kijk naar haar.” En op het moment dat ze de kamer verlieten, stond ze op, bewegend op de muziek. Ze keken een paar minuten en toen zei hij tegen haar moeder: “Mevrouw Lynne, Gillian is niet ziek, ze is een danseres. Breng haar naar een dansschool.
U moet ook manieren vinden om aan te tonen op welke directe of indirecte manieren dit probleem uw publiek beïnvloedt, of wat de gevolgen zullen zijn als u er niets aan doet.
Wat we wel weten is dat als je niet bereid bent om het mis te hebben, je nooit met iets origineels zult komen — als je niet bereid bent om het mis te hebben. En tegen de tijd dat ze volwassen zijn, hebben de meeste kinderen dat vermogen verloren. Ze zijn bang geworden om het mis te hebben. En zo runnen wij onze bedrijven. We stigmatiseren fouten. En we hebben nu nationale onderwijssystemen waar fouten het ergste zijn wat je kunt maken. En het resultaat is dat we mensen uit hun creatieve vermogens halen.