Als ik terug kon gaan naar mezelf voor ik zwanger was, zou ik haar dit vertellen: Je haar zal glanzend zijn en je huid zal stralen. Ook zullen je dijen gevlekt zijn met grijsbruine vlekken, dankzij melasma. Tot nu toe onopgemerkte aderen zullen zich openbaren en als diepblauwe rivieren over uw torso stromen. Zachte, piekerige haren zullen je buik bedekken. Je voeten worden plat, breder en oncomfortabel gezwollen. En net als je begint te denken dat je in een hobbit verandert: mannen zullen je absoluut onweerstaanbaar vinden.
Ik weet dat het gek klinkt, maar geloof me. Ik ben bijna zeven maanden zwanger, en tot mijn grote verbazing heb ik nog nooit zoveel flirterige blikken, verlegen blikken of willekeurige uitnodigingen voor afspraakjes gekregen. Rondlopen met een uitpuilende buik, zo lijkt het, is een gemakkelijke manier om ongevraagde aandacht te krijgen. Alleen al in de afgelopen twee weken hebben drie mannen me mee uit gevraagd – dat kan toeval zijn, maar de laatste keer dat iemand me op die manier mee uit vroeg, was in 2011, toen mijn babygezichtje ervoor zorgde dat vreemden me “juffrouw” noemden in plaats van het meer ingetogen “mevrouw” dat mijn lachrimpels me vandaag bezorgen. Eerlijk gezegd, als ik had geweten dat een zwangerschap mijn spel zo zou verbeteren, had ik in mijn vrijgezellenbestaan een basketbal in mijn broek gepropt.
In het begin was ik ervan overtuigd dat ik me de toegenomen aandacht van mannen verbeeldde – een onschuldige boost van mijn gevoel van eigenwaarde, redeneerde ik, terwijl ik me moe, misselijk en sullig voelde. De hersenen doen wat onvoorspelbare acrobatiek terwijl het lichaam menselijk leven voortbrengt. Maar in het begin van mijn tweede trimester, toen ik koffie ging drinken met mijn man, bleef een mede-cafèganger naar me kijken. Niets intens, niets griezeligs, gewoon een blik die langer bleef hangen dan nodig, gevolgd door een verlegen glimlach nadat onze blikken elkaar hadden ontmoet. Aanvankelijk dacht ik dat ik waarschijnlijk kruimels op mijn gezicht had, want – en ik bedoel dit alleen om de zeldzaamheid van dit soort voorvallen te benadrukken – hoewel ik aantrekkelijk genoeg ben, ben ik niet het type dat onbekende mannen doet staren vanaf de andere kant van een koffiehuis. Ik ben echter wel het soort vrouw dat een vleugje bladerdeegresten op haar wangen heeft.
“Hé,” fluisterde ik tegen mijn man. “Heb ik een croissantgezicht?” Hij verzekerde me dat ik dat niet had.
“Oké. Dit gaat raar klinken, maar kijkt die man naar me?”
“Oh ja,” zei hij. “De laatste tien minuten al. Ik snap waarom hij je leuk vindt. Je bent een sexy zwangere vrouw.”
“Dat weet ik zo net nog niet,” zei ik.
“Nou, ik wel,” zei hij. “En trouwens, ik denk dat mannen een holbewoner-hersenen-ding hebben. We kunnen het niet helpen dat we een vrouw opmerken die vruchtbaar is.”
Holbewoner of niet, mijn aanstaande huwelijkskandidaat in het café was de eerste van een reeks onbekende mannen die, naarmate mijn bult groeide, collectief meer belangstelling hebben getoond dan ik kreeg voordat ik zwanger werd. Een paar straten van mijn appartement complimenteerde een lieftallige kerel met intense gezichtspiercings mijn ogen, en vroeg toen of hij me mee uit eten kon nemen. “Ik zou je graag willen leren kennen,” zei hij met een trage glimlach. Toen ik naar mijn buik wees, lachte hij en zei dat hij me zou trakteren op een diner voor drie. Een andere keer, toen ik op weg was naar mijn werk, kwam er een jongen van een jaar of 20 naast me staan, overgoot me met charme en keek gekwetst toen ik zijn aanbod om koffie voor me te halen afsloeg. Dan zijn er de mannen – meestal een paar per week – die gewoon met hun slaapkamerogen knipperen en verder gaan. Het stoort of verrukt me niet, het verbijstert me. Dit gebeurde gewoon niet voordat ik zichtbaar zwanger was.
Om zeker te zijn, is het merendeel van de mannelijke aandacht tijdens mijn zwangerschap vertederend heilzaam geweest. De meeste mannen wensten me het beste, vroegen hoe ver ik al was, gaven me ouderschapsadvies, of waren op een andere manier vriendelijk en bescheiden. (Ik zal me altijd een bouwvakker herinneren die, met de stille hoffelijkheid en zwier van een ridder, het verkeer tot stilstand bracht om me over 37th Street te laten waggelen).
Die kleinere, maar vaste groep straalt toch een andere sfeer uit, van laat maar komen. Dat is vreemd, want als je erover nadenkt, is een zwangere buik zo’n beetje de biologische versie van een knipperend neonbord met de tekst sᴏʀʀʏ, ʙᴜᴅᴅʏ, sᴏᴍᴇ ᴏᴛʜᴇʀ ɢᴜʏ ɢᴏᴛ ʜᴇʀᴇ fɪʀsᴛ. Op de een of andere manier lijkt het niet uit te maken – mijn man was zelfs bij me in dat koffiehuis toen de onverwachte aandacht begon.
Ik weet dat dit misschien overkomt als een nederige opschepperij: Oh, mijn buik is er uit en ik waggel rond in verstandige schoenen, maar raad eens, mannen vinden me heter dan ooit tevoren! Maar ik ben niet de enige die dit onwaarschijnlijke fenomeen heeft meegemaakt; vrienden hebben hetzelfde meegemaakt, en ze zijn net zo verbaasd als ik. “Ik herinner me dat ik dacht dat mannen me koste wat kost zouden mijden als ik eenmaal het kind van een andere man zou dragen – dat de verantwoordelijkheid een afknapper zou zijn – maar het tegendeel was het geval,” zei een vriendin over de aandacht die ze kreeg toen ze zwanger was van haar dochter. Een andere vriendin ging naar de reünie van haar 10-jarig college, zonder man en zwanger, en was verrukt over alle aandacht die ze kreeg – het voelde als veel meer dan toen ze nog op school zat. “Het mooiste was de blik op hun gezichten toen ik het nieuws vertelde.”
Maar waarom? Als je zwanger bent, verandert je lichaam op een heel duidelijke en dramatische manier. Zelfs de meest goedaardige aandacht veronderstelt een soort lichamelijk onderzoek dat gewoonlijk niet aanvaardbaar is voor een vrouw, laat staan voor een vreemdeling. Misschien maakt het sociaal koosjer onderzoek van het lichaam van een zwangere vrouw het voor mannen waarschijnlijker dat ze zich tot hen aangetrokken voelen. Een andere vriend meent dat sommige heteroseksuele mannen, die al geneigd zijn vrouwelijke rondingen te waarderen, het niet kunnen helpen dat ze grotere borsten, een rondere buik, wat extra troep in de kofferbak opmerken. Een ander (en blijkbaar ook mijn man) denkt dat de overduidelijke vruchtbaarheid van een zwangere vrouw een hagedisachtige aantrekkingskracht op haar uitoefent (de ‘ze-kunnen-mijn-baby’s-hebben’-theorie). Of misschien is er een welwillende (of mogelijk seksistische) wens om voor een zwangere vrouw te zorgen, of misschien hebben sommige mannen gewoon een zwangerschapsfetisj. Zou een zwelling van prenataal oestrogeen of feromonen biologisch magnetisch kunnen zijn? Er zijn studies die suggereren dat mannen zich meer aangetrokken voelen tot vrouwen wanneer ze ovuleren; is zwangerschaps-getimede aantrekkingskracht een logische uitbreiding? Uiteindelijk zijn de redenen waarschijnlijk divers en complex.
Zo verbijsterd als ik ben over de flirtgolf, kies ik ervoor om het te zien als onderdeel van de overgang van een kindervrij persoon naar een ouder. Toen ik voor het eerst zwanger werd, ging ik ervan uit dat mensen mijn groeiende bult zouden opmerken, maar dit soort mannelijke aandacht had ik niet verwacht. En misschien is dat de les die ik uit dit alles moet trekken: Zelfs als ik probeer te voorspellen hoe het moederschap de manier waarop mensen mij zien zal veranderen, zal ik waarschijnlijk verrast worden door de realiteit.
Tot aan deze zwangerschap kon ik door de wereld lopen als een relatief ongebonden individu, maar binnenkort zal ik worden gezien als iemands moeder, met alle bagage en connotaties die die identiteit met zich meebrengt. In goede en slechte tijden, op voorspelbare en onvoorspelbare manieren, zal alles anders zijn, en hoewel ik er voor 99 procent zeker van ben dat mijn krijsende baby zal dienen als een man-afwerend krachtveld, zou ik er geen geld op verwedden. Er zijn wel vreemdere dingen gebeurd.